# 23. Louis.

-Kochanie, obiad! - Krzyknął Louis krzątając się w kuchni. Chyba nie zauważył, że cały czas stałam w drzwiach i się z niego śmiałam. Gotowanie w jego wykonaniu wyglądało komicznie.
Postawił talerze i usiedliśmy do stołu.
-Nie spodziewałam się, że wyjdzie ci to tak dobrze. - Powiedziałam z uznaniem.
-Nie spodziewałem się, że cokolwiek mi wyjdzie. - Uśmiechnął się słodko. - Czemu nie jesz marchewek?
-Nie lubię ich. - Odpowiedziałam krótko.
-Jak można nie lubić marchewek? - Spytał z niedowierzaniem i jedną brwią uniesioną do góry.
-Normalnie. - Rzuciłam.
-Ranisz mnie. - Powiedział z udawanym smutkiem na co ja zareagowałam śmiechem.
Gdy skończyliśmy jeść wstawiliśmy brudne naczynia do zlewu.
-Idź się przebrać, a ja pozmywam. - Powiedziałam odkręcając wodę, która jak zwykle opryskała mi twarz i ramiona.
-Po co? Przecież film zaczyna się za 2 godziny.
-Lepiej być wcześniej niż się spóźnić. No już! - Ponagliłam go.
Po 10 minutach zlew był już pusty, a ja zabrałam się za wycieranie blatów. Nagle Louis wszedł do kuchni tanecznym krokiem, który zakończył obrotem.
-Co to miało być? -Zapytałam rozbawiona.
-Prezentowałem ci mój strój. Może być? - Wyjaśnił wskazując na granatowe spodnie i białą bluzkę w paski.
-Masz inną koszulkę? - Spytałam, dając mu delikatnie do zrozumienia, żeby ją zmianił.
-Oj, [T.I]. Jesteśmy razem już  dwa miesiące, a ty nadal narzekasz na paski. - Powiedział kręcąc głową.
-Bo paski pogrubiają i wcale nie rozumiem fenomenu tego wzoru. A poza tym ty w niczym innym nie chodzisz. Ale już dobra, niech ci będzie. - Obdarował mnie uśmiechem. - Łap. Dokończ sprzątać, a ja przez ten czas się ogarnę. - Rzuciłam mu ścierkę i poszłam do sypialni.
Ubrałam się, uczesałam i pomalowałam. Po 20 minutach byłam gotowa do wyjścia. Louis już czekał przy drzwiach.
-Dlaczego nie założyłaś koszulki, którą ostatnio ci kupiłem? - Jakby odpowiedź nie była oczywista.
-Bo jest w paski, Lou. Dopiero co o tym rozmawialiśmy. - Powiedziałam przewracając oczami.
Zamknęłam drzwi na klucz i udaliśmy się do samochodu. Droga zajęła nam 40 minut, na szczęście nie było korków. Zaparkowaliśmy na parkingu przed kinem i weszliśmy do środka.
Film trwał 3 godziny.
-I jak było? - Spytał brunet, gdy wychodziliśmy z sali.
-Film był fajny, ale trochę zgłodniałam. - Odpowiedziałam, a moje słowa potwierdziło burknięcie brzucha.
-W takim razie jedziemy na kolację. - Powiedział całując mnie w policzek.
Tym razem nie uniknęliśmy korków, jechaliśmy dość długo. Louis zabrał mnie do przytulnej restauracji w centrum miasta. Zajęliśmy stolik i zaczęliśmy przeglądać karty dań.
-Dobry wieczór. Gotowi do zamówienia? - Spytała miło wyglądająca kelnerka.
-Poproszę...
-Na razie dziękujemy. - Przerwał mi Louis.
-Ale... - Nie dokończyłam, bo kelnerka już odeszła. - Ale Lou, ja jestem głodna. - Powiedziałam oburzona.
-Musimy porozmawiać. - Powiedział poważnie.
Zaczęłam się denerwować. Wiedziałam co chce mi powiedzieć. Tak rozpoczyna się tylko jedną rozmowę.
-[T.I], jesteś kochana, troskliwa, szczera... - Ocho, zaczyna się. - Spędzamy razem dużo czasu, świetnie się z tobą bawię. Nie lubisz marchewek i ubrań w paski...
-...więc mamy ze sobą za mało wspólnego, nic z tego nie wyjdzie. Bla, bla, bla... Zostańmy przyjaciółmi. - Dokończyłam za niego wstając od stołu.
-Co? Nie! - Krzyknął szybko. - Chciałem powiedzieć, że to sprawia, że jesteś wyjątkowa. Nie chcesz mi się przypodobać, tylko jesteś sobą i właśnie za to cię kocham. Nareszcie to powiedziałem. Kocham cię [T.I]. - Patrzył teraz na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami i czekał na odpowiedź. Chodź wcześniej się nad nią nie zastanawiałam, wiedziałam co czuję i co mam powiedzieć.
-Ja też cię kocham. - Wykrztusiłam rzucając mu się na szyję i namiętnie go całując.


LOLA