# 85. Harry I cz. 1

Drżącymi dłońmi wybrałam numer na klawiaturze telefonu. Zdenerwowana czekałam na odbiór połączenia. Pierwszy sygnał. Brzuch bolał mnie coraz bardziej. Drugi sygnał. Wszystko wokół wirowało mi przed oczyma. Trzeci sygnał. Drżenie dłoni nasiliło się, przez co ledwie mogłam utrzymać telefon.
-Halo? - W słuchawce rozbrzmiał tak dobrze znany mi głos.
-Harry? - Nie udało mi się wykrztusić nic więcej.
-[T.I], wszystko w porządku? - Spytał chłopak głosem przepełnionym troską i niepokojem.
-Przyjdziesz do mnie? - Odpowiedziałam pytaniem na pytanie, starając się powstrzymać łzy napływające do mych oczu.
-Stało się coś złego? - Dopytywał zmartwiony.
-Nawet nie wiesz jak bardzo. - Odparłam, łamiącym się głosem. - Potrzebuję cię teraz.
-Jestem pod twoim domem. - Powiedział po chwili.
Podeszłam do drzwi wejściowych. Nadal drżącymi dłońmi przekręciłam klucz tkwiący w zamku. Nacisnęłam klamkę, a drzwi ustąpiły, otwierając się na ościerz. Z ciemności wyłonił się Harry z wielce zatroskaną miną. Patrzył na mnie oczyma pełnymi niepokoju.
-Szybko przyszedłeś. - Uśmiechnęłam się przez łzy, chowając komórkę do kieszeni spodni.
-Biegłem ile sił w nogach. Poza tym mieszkam na przeciwko. - Odparł.
-No tak. - Przyznałam. - Wejdź. - Zaprosiłam chłopaka do środka, robiąc mu przejście.
Wszedł, delikatnie zamykając za sobą drzwi, po czym przeszliśmy do salonu.
-[T.I], płakałaś? - Spytał miękko, ująłwszy moją twarz w dłonie. Swoimi pięknymi, zielonymi tęczówkami wpatrywał się w moje oczy, które znów zaszkliły się łzami. Uciekając wzrokiem powoli pokiwałam głową.
Harry obiął mnie ramionami w mocnym uścisku. Wtuliwszy się w niego, dałam upust swoim emocjom. Wcześniej powstzymywane łzy, spływały po mojej twarzy, pozostawiając mokrą plamę na jego bluzie.
Delikatnie odsunął się, by ponownie spojrzeć mi w oczy i wyszeptał:
-[T.I], co się dzieje? - Nie byłam w stanie wydusić z siebie ani słowa. Nadal płacząc, kręciłam tylko głową. - Proszę cię, [T.I]. Przecież mi możesz powiedzieć. - Przekonywał, gładząc mój policzek.
-Właśnie dlatego chciałam, żebyś przyszedł. Ale... Ale nie mogę... Boję się. - Łkałam.
-Czego? - Zdziwił się.
-Że ode mnie odejdziesz.
-Hej, popatrz na mnie. - Obdarzyłam go niepewnym spojrzeniem. - Nawet tak nie mów. Kocham cię i nigdzie się nie wybieram. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. Tylko powiedz mi co się dzieje. - Kciukami otarł łzy spływające po moich policzkach.
-Nie! - Odepchnęłam go gwałtownie, po czym znów wybuchłam płaczem. - Nic nie będzie dobrze! Nie składaj mi obietnic bez pokrycia! Nie rozumiesz, że...
-Nie, [T.I] nie rozumiem. - Przerwał mi, wyraźnie zdezorientowany. - Ale jestem twoim chłopakiem i się o ciebie marwię. Mam prawo wiedzieć co jest grane. - Stał na przeciwko mnie, wyczekując odpowiedzi. Patrzyłam na tego uroczego, wiecznie uśmiechniętego loczka ze świadomością, że to co zaraz powiem, zniszczy mu życie. Nawet najgorszemu wrogowi nie życzyłabym, żeby przekonał się jakie to uczcie. Ale nie dał mi wyboru. Postawił mnie pod ścianą. Prędzej czy później i tak musiałbym mu powiedzieć.
Wzięłam głęboki wdech i chowając twarz w dłoniach wyszeptałam:
-Jestem w ciąży.
-Jesteś w ciąży? - Ton jego głosu nic mi nie zdradzał, lecz nie miałam na tyle odwagi, by spojrzeć na niego i zobaczyć jego reakcję. Nagle poczułam jak łapie mnie w pasie i unosi do góry. Nie chcąc stracić równowagi, oplotłam dłonie wokół jego szyji. Moim oczom ukazała się rozpromieniona twarz Harrego. - Będę tatą! - Krzyczał kręcąc się w kółko ze mną na rękach, uśmiech nawet na chwilę nie opuszczał jego twarzy. Po chwili odstawił mnie na ziemię i wpił się w moje usta jak nigdy wcześniej. Z pasją i milionem nowych uczuć, których wcześniej nie doświadczył. Czułam jego niespokojne bicie serca.
-Cieszysz się? - Zdziwiłam się, gdy się od siebie oderwaliśmy.
-Żartujesz? Nigdy w życiu nie czułem się tak szczęśliwy! - Powiedział po czym czule pocałował mnie w czoło. Następnie schylił się i złożył kilka całusów na moim brzuchu. - Już nie mogę się doczekać, aż się urodzi. - Dodał z rozmażoną miną.
-Nie boisz się, że może nas to przerosnąć? - Spytałam zmartwiona.
-Czemu? Jeszcze nie pojawiło się na świecie, a ja już kocham to dziecko całym sercem. - Odparł poważnym tonem, patrząc mi w oczy.
-A co jeśli miłość nie wystarczy? - Byłam pełna obaw.
-We dwójkę jakoś sobie poradzimy. - Powiedział posyłając mi pokrzepiający uśmiech. - Wszystko będzie dobrze. To nie jest obietnica bez pokrycia. - Dodał, po czym obejmując mnie w talii, oparł swoje czoło o moje.
-Harry? - Wyszeptałam.
-Hmm?
-A co z rodzicami? - Chłopak drgnął niespokojnie.
-Powiemy im. Jak najszybciej. - Powiedział, przełykając ślinę. Widziałam, że się denerwował. Jego rodzice, a szczególnie ojciec byli bardzo surowi. Nie wiedziałam jak zareagują na całą tą sytuację, ale miałam ani grama wątpliwości, że się nie ucieszą.
-To znaczy kiedy? - Spytałam równie zestresowana.
Nagle oderwaliśmy się od siebie słysząc trzask drzwi i odgłos kroków na przedpokoju.
-Cieszę sie, że postanowiliście wpaść na kawę. - Usłyszałam głos mojego taty.
-Oh, to my bardzo dziękujemy za zaproszenie. - Odpowiedziała... mama Harrego?
-To ja wstawię wodę na kawę. Anne, Des, rozpuszczalna mam rozumieć? - Do rozmowy włączyła się moja rodzicielka.
-Oczywiście, jak zwykle. - Odparł ojciec Harrego.
-To znaczy teraz. - Wyszeptał Loczek, nachylając się do mojego ucha.
Zdążyłam tylko spojrzeć na niego przerażona i już otwierałam usta, by coś powiedzieć, kiedy rodzice weszli do salonu.
-O Harry, miło cię widzieć! - Mój tata przywitał się z chłopakiem męskim uściskiem dłoni.
-Dobry wieczór, para również. - Uśmiechnął się pogodnie.
-Witaj, kochana, co u ciebie słychać? - Mama Harrego objęła mnie ramionami.
-Wszystko w porządku, dziękuję, że pani pyta. - Odwzajemniłam uścisk.
-Płakałaś? - Spytała podejrzliwie, przygladajac mi się.
-Nie, ja tylko... - Nie mogłam wymyślić nic na poczekaniu.
-Musimy z wami o czymś porozmawiać. - Harry spojrzał na mnie porozumiewawczo. W odpowiedzi pokiwałam tylko głową. Z jednej strony chciałam mieć tą rozmowę już za sobą, a z drugiej nigdy nie bałam się tak bardzo jak w tamtej chwili. Chłopak wyczuł moje zdenerwowanie i drżącymi rękoma splutł nasze dłonie. Chyba był równie przerażony co ja.
-Z nami wszytskimi? - Spytała moja mama, niosąc z kuchni kawę.
-Tak, poza tym to bardzo ważne i nie możemy z tym zwlekać. - Udało mi się wydusić.
-W takim razie słuchamy. - Tata Harrego spojrzał na nas wyczekująco.
Wraz z chłopakiem wymieniliśmy spojrzenia. Chyba wyczuł, że słowa te nie przejdą mi przez gardło.
-[T.I] jest w ciąży. - Powiedział w końcu, za co byłam mu niewyobrażalnie wdzięczna. Cieszyłam się, że jest teraz ze mną, sama nie dałabym rady wyznać tego rodzicom.
-Czy to ma być jakiś żart? - Moja mama patrzyła na mnie z wyrazem twarzy, którego nie mogłam rozszyfrować.
-Jeśli tak to nie śmieszny. - Dodał mój tata.
-Wy mówicie poważnie? - Mama Harrego wyglądała na przerażoną.
-Tak. - Chłopak mocniej ścisnął moją rękę.
-To są chyba jakieś kpiny! - Jego ojciec wściekł się nie na żarty.
-Tato... - Harry starał się go uspokoić.
-Nie przerywaj mi kiedy mówię! - Wrzasnął. - Jak wy sobie to wszystko wyobrażacie?!
-Będę z [T.I] i wychowamy to dziecko najlepiej jak umiemy. - Oświadczył patrząc ojcu w oczy.
-Co ty wygadujesz?! - Zaśmiał się kpiąco. - Jakimi wy możecie być rodzicami? Macie po dziewiętnaście lat. Jak macie zamiar wychować dziecko skoro sami jeszcze nimi jesteście?!
-A ty nie masz nam nic do powiedzenia? - Mama patrzyła na mnie rozwścieczona.
-Wszystko chyba zostało już powiedziane. - Odparłam drżącym głosem.
-Zawiedliśmy się na tobie. - Powiedział nagle tata. Poczułam jak łzy napływają do moich oczu. Chyba nic nie boli tak jak wtedy, gdy takie słowa padają z ist rodziców. - Wiesz co, Des? Myślałem, że lepiej wychowałeś syna. - Zwrócił się do ojca Harrego.
-To samo mógłbym powiedzieć o twojej córce. - Warknął przeszywając go ostrym spojrzeniem.
-Ale to twój synalek zrobił jej dziecko w wieku dziewiętnastu lat! - Zaczynało się robić nieprzyjemnie.
-Ale to ona się puściła! Skąd w ogóle mamy mieć pewność, że to Harry jest ojcem? - Te słowa przelały czarę goryczy.
-Nie waż się tak o niej mówić! - Warknął Harry podchodząc do swojego taty. Zwinął palce dłoni w pięść i wziął zamach, jednak jego ojciec był szybszy i obronił się od ciosu, zatrzymując jego rękę w powietrzu.
-Ty gówniarzu! I jeszcze masz czelność mówić mi co mam robić i podnosić na mnie rękę?! Dosyć tego. Idziemy do domu. - Popchnął chłopaka w kierunku drzwi.
-Przykro mi to mówić, ale w naszym domu nie będziecie więcej mile widziani. - Powiedziała moja rodzicielka z kamienną twarzą.
-Nasza noga już tu nie postanie. - Odparła mama Harrego. - A jego tym bardziej. Ja się o to postaram. - Dodała patrząc na syna.
-Co? Nie! Nie możecie nam tego zrobić! - Protestowałam.
-Tak będzie dla wszystkich najlepiej. - Tata zupełnie mnie zignorował.
-Kocham cię [T.I]. Będziemy razem, obiecuję. - Krzyknął Harry stojąc na progu.
-Jeszcze zobaczymy. - Wtrącił jego ojciec po czym wyszli trzaskając drzwiami.
-Mamo, tato... - Spojrzałam na rodziców przez łzy.
-Idź do swojego pokoju, [T.I]. - Powiedziała mama z kamienną twarzą.
-Ale...
-Słyszałaś mamę. - Przerwał mi tata.
Nie mogłam uwierzyć w to co się dzieje wokół mnie. Miałam nadzieję, że to jakiś zły sen. Koszmar, z którego zaraz się obudzę. Wszedłwszy do swojej sypialni, zamknęłam się na klucz. Nie miałam ochoty oglądać dziś już żadnego z moich rodziców. Wiedziałam, że nie będą się cieszyć z tego, że ich dziewiętnastoletnia córka zaszła w ciążę, ale nie spodziewałam się takiej reakcji. Ja ich rozczarowałam, oni mnie zawiedli. Czyli był remis.
Nie wiedziałam co mogłabym w tej sytuacji zrobić. No właśnie. Nic nie mogłam zrobić. Mogłam jedynie siedzieć sama w swoim pokoju i wypłakiwać oczy. I to właśnie robiłam przez kilka godzin. Siedziałam na łóżku, z policzkami mokrymi od słonych łez. Gdy już mi ich zabrakło, znużona zasnęłam.
Z snu wyrwało mnie głośne stukanie. Przestraszona zerwałam się z łóżka w poszukiwaniu źródła dźwięku. Wtedy za oknem zobaczyłam Harrego, pukającego w mój parapet. Otworzyłam okno na oścież, a chłopak zwinnie wspinając się po przymurówce, wszedł do mojej sypialni.
-Harry! - Ucieszyłam się na jego widok.
-[T.I] muszę ci coś powiedzieć. - Wydawał się być trochę zdenerwowany.
-Tylko nie gadaj, że jesteś w ciąży. - Zaśmiałam się, próbując rozluźnić atmosferę.
-To nie jest śmieszne, [T.I]. Mówię poważnie. - Odparł patrząc mi w oczy. Dopiero wtedy dostrzegłam, że jego zielone tęczówki, zamglone są przez łzy.
-Harry, co się dzieje? - Zaczęłam się martwić.
-Oni chcą mnie wysłać do szkoły wojskowej, [T.I]. - Wyznał łamiącym się głosem. - Ja nie chcę tam jechać. Chcę być z tobą. Chcę być ojcem dla naszego dziecka. - Łkał coraz głośniej. Nie mogłam patrzeć na niego w takim stanie. Wtuliłam się  mocno w jego bluzę, czując jak moje serce pęka na tysiące kawałeczków.
-Czemu oni nam to robią? - Łkałam razem z nim.
-Chcą zrobić wszystko, żebyśmy nie byli razem. Za nic nie zmienią decyzji. Wszystko jest już załatwione. Jutro wyjeżdżam.
-Jak to jutro? - Spojrzałam na niego oszołomiona.
-Z samego rana. Będę do ciebie dzwonił, przyjeżdżał na każdy weekend. Jak trzeba będzie to razem uciekniemy. W końcu znajdziemy sposób, by być razem, obiecuję. - Ujął moją twarz w dłonie i mówił patrząc mi w oczy.
-Ostatnio wiele mi obiecujesz. - Uśmiechnęłam się przez łzy.
-Ale wszystkich obietnic dotrzymam. - Odparł, całując mnie czule, jak mniemam na pożegnanie, po czym wyszedł.
Zostawił mnie samą z masą nadziei i złożonych obietnic. Chodź raczej, jak czas pokazał, niespełnionych obietnic.


LOLA