# 86. Harry I cz. 2

Siedem długich miesięcy. Właśnie tyle minęło odkąd ostatni raz rozmawiałam z Harrym. Było to wtedy, gdy przyszedł do mnie w nocy, aby powiedzieć, że musi wyjechać do szkoły wojskowej. Do dziś pamiętam co mi powiedział. Słowa te nie chciały opuścić mojej głowy jak denna piosenka, która raz usłyszana, ciągnie się za tobą cały dzień. Pamiętam jak mówił, że będzie pisał, dzwonił, odwiedzał mnie, że będziemy razem. Obiecał mi to. I obiecał, że dotrzyma słowa. Czyli mnie okłamał. Okłamał mnie dwa razy.
Na początku nie chciałam dopuścić do siebie pewnej myśli, ale z każdym dniem wydawała mi się ona coraz bardziej prawdopodobna. Wypierałam to. Broniłam się rękami i nogami. Ale po siedmiu miesiącach czekania na jakąkolwiek wiadomość od Harrego, stawałam się coraz bardziej sceptyczna. A co jeśli ta szkoła wojskowa była tylko wymówką? Co jeśli Harry uciekał przed wzięciem odpowiedzialności za dziecko?
Często się nad tym zastanawiałam. Za każdym razem ze łzami w oczach. Najpierw dlatego, myśl że Harry zostawił mnie samą, w czasie, gdy byłam w ciąży rozbijała moje serce na tysiące drobnych kawałeczków. Potem jednak w myślach karciłam się za to, że coś takiego w ogóle przyszło mi do głowy, przez co świeże łzy napływały do moich oczu.
Mimo wszystko ja nadal kochałam Harrego. Tęskniłam za nim i nic nie mogło tego zmienić. Rodzice, szkoła, wszyscy chcieli nas rozdzielić. To było ciężkie. Bardzo ciężkie. a co jeśli to była dla Harrego za dużo? Co jeśli się poddał?
No i znów zaczynałam w niego wątpić. Ale kto nie traciłby nadziei po siedmiu miesiącach?
-[T.I]! Jestem w domu! - Usłyszałam stłumiony głos mamy, dochodzący z przedpokoju. Po raz pierwszy od ponad pół roku cieszyłam się, że będę mogła z nią porozmawiać. Przynajmniej odciągnie mnie od moich dołujących myśli.
Zwlekłam się z łóżka i udałam do kuchni, w której siedziała mama, przeglądając pocztę.
-Hej. - Przywitałam się obojętnym tonem. Od kłótni z rodzicami Harrego, nasze relacje uległy ochłodzeniu. Bardzo się od siebie oddaliłyśmy.
-Cześć. - Odparła patrząc na mnie znad papierów. - Płakałaś? - Spytała, uważnie mi się przyglądając.
-Może. - Wymamrotałam, ocierając łzy spływające po moich policzkach. Nawet nie byłam świadoma tego, że płakałam.
-Co się stało? - Ciągnęła niby troskliwie, jednak nadal przeglądając pocztę, jakby niewiele ją to obchodziło.
-To co zawsze. - Rzuciłam wzruszając ramionami.
-[T.I], daj już spokój. Minęło ponad pół roku, zapomnij o tym chłopaku. - Westchnęła, zniecierpliwiona.
-To nie jest pierwszy lepszy chłopak. Przypominam ci, że to miłość mojego życia i ojciec mojego dziecka. - Skarciłam mamę, obdarzając ją ostrym spojrzeniem.
-Już dobrze, dobrze. - Machnęłam ręką. - Przyszedł do ciebie list. - Patrzyła na świstek papieru z szeroko otwartymi oczyma.
-List? - Zdziwiłam się. - Kto jeszcze pisze listy?
-Nikt poza... - Urwała w pół zdania, blednąc na twarzy. Najwidoczniej nie spodziewała się takiego nadawcy.
-Poza kim? - Spojrzałam na nią wyczekująco.
-To nic ważnego. Jakaś reklama czy coś, wyrzucę to. - Spięta, rozglądała się niepewnie.
-Pokaż mi ten list. - Powiedziałam stanowczo.
-Ale... - Zaczęła, ale weszłam jej w słowo.
-Powiedziałam, pokaż mi. - Warknęłam wyrywając jej kopertę z dłoni.
Jako nadawca listu widniał na niej Harry Styles, a wysłany został z poczty znajdującej się kilka przecznic od jego szkoły.
-Chciałaś wyrzucić list od Harrego zanim go przeczytam? Jak mogłaś? Przecież wierz jak długo na niego czekam i jakie to dla mnie ważne. - Spojrzałam na nią z wyrzutem.
-Czy nie widzisz, że on ma na ciebie zły wpływ? Tylko przez niego cierpisz! Zapomnij o nim w końcu! - Sprzeczała się ze mną mama.
-Wcale nie! Cierpię tylko i wyłącznie przez was i rodziców Harrego! Wy nie chcecie naszego szczęścia! - Uniosłam się.
-My chcemy tego co dla was najlepsze! - Odparła, święcie przekonana o słuszności swoich słów.
-My sami lepiej wiemy co jest dla nas najlepsze. - Rzuciłam, wychodząc z pokoju obrażona.
Trzasnąwszy drzwiami, ponownie zamknęłam się w swojej sypialni. Nie mogąc dłużej czekać, rozerwałam kopertę drżącymi rękoma. Wyjęłam z niej nieduży świstek papieru. Świadomość, że jeszcze niedawno Harry trzymał go w swych dłoniach, za których dotykiem tak bardzo tęskniłam, wypełniła moje oczy łzami. Ostatnimi czasy dużo płakałam. Bardzo dużo. Wzięłam głęboki wdech i zaczęłam czytać.

Droga [T.I]!

    Jest tak wiele rzeczy, które chciałbym Ci powiedzieć. Nie mam jednak wystarczająco czasu ani miejsca na papierze.
    Zacznę od przeprosin. Przepraszam za to, że przez tak długi czas nie otrzymałaś ode mnie żadnej wiadomości. Niestety okazało się, że moja szkoła wojskowa jest o zaostrzonym rygorze i nie wolno nam posiadać telefonów komórkowych ani opuszczać terenu szkoły. Ponieważ dyrektor szkoły darzy mnie dużym zaufaniem, pozwolił mi wyjść na miasto, aby  odebrać szkolną korespondencję. Uznałem, że wizyta na poczcie jest idealną okazją do skontaktowania się z Tobą. Jednak ten list również piszę wbrew regułom, więc w żadnym wypadku nie będziesz mogła mi odpisać. Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak łamie mi to serce. Tak bardzo chciałbym wiedzieć co u Ciebie słychać.
    Jednak nie piszę tego listu, aby się usprawiedliwić. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że rozłąka nie zmieniła moich uczuć do Ciebie. Nie osłabły one, a wręcz stały się silniejsze. W szkole wojskowej nie jest łatwo. Jest cholernie ciężko, jednak nie może się to równać z myślą, że nie widziałem Cię od ponad pół roku i nie wiem kiedy nadejdzie ten wyczekiwany przeze mnie moment, kiedy znów będę mógł ujrzeć Twoją piękną twarz, usłyszeć Twój słodki głos i poczuć dotyk Twoich delikatnych dłoni na mojej skórze. Niczego nie pragnę bardziej.
    Każdy kawałek mojego serca tęskni za Tobą niewyobrażalnie. Kochałem Cię, kocham nadal, z dnia na dzień coraz bardziej i nigdy nie przestanę. Obiecuję. No popatrz tylko. Znów składam Ci obietnice. Ale nie martw się, spełnię wszystkie co do jednej.
    Zrobię wszystko, by znów z Tobą być. Jeśli trzeba będzie to ucieknę. Uciekniemy razem. Tylko we dwoje. Nie, co ja mówię. We troje. Stworzymy wspaniałą, kochającą rodzinę. Nikt nigdy więcej nas nie rozdzieli.
    Nasz maluszek będzie najszczęśliwszym dzieckiem pod Słońcem. Wiesz dlaczego? Bo będzie miał taką wspaniałą mamę jak Ty. Nigdy mnie nie zawiodłaś, zawsze byłaś przy mnie kiedy Cię potrzebowałem. I chociaż nigdy nie pokochasz mnie nawet w połowie tak bardzo jak ja kocham Ciebie, to uczucie, którym mnie darzysz sprawiło, że jestem lepszym człowiekiem. Świadomość, że taka osoba jest matką mojego dziecka jest dla mnie zaszczytem. Spełnieniem marzeń.
    Już nie mogę się doczekać, aż przyjdzie na świat. Za pewne będzie to najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Mam tylko nadzieję, że będę mógł być przy tym obecny.
    Nie wiem kiedy znów uda mi się z Tobą skontaktować ani kiedy w końcu się zobaczymy, ale to na pewno nastąpi. Może nie jutro, może nie w tym miesiącu, ale jednak. Czy to też mogę Ci obiecać?

Twój, na zawsze oddany
Harry

PS. Kocham Cię bardziej niż jesteś to sobie w stanie wyobrazić.

Przeczytałam list jeszcze kilka razy, by upewnić się, że nie jest to tylko piękny sen z którego zaraz się obudzę. Harry o mnie pamiętał. Nadal mnie kochał. Nie mógł doczekać się, aż dziecko się urodzi. Stwierdzenie, że w tej chwili byłam cholernie szczęśliwa byłoby niedopowiedzeniem. Wtedy poczułam wyrzuty sumienia, że w ogóle mogłam zwątpić w Harrego. Przecież mu ufałam. Cały czas mu ufam. Czemu miałabym mieć jakiekolwiek wątpliwości? Przecież nigdy mnie nie zawiódł. Obiecał mi, że wszystko będzie dobrze. I będzie. Tylko jeszcze nie teraz. Muszę być cierpliwa.
Nadal drżącymi dłońmi schowałam list do koperty, po czym włożyłam ją do szuflady biurka. Nie  mogłam pozwolić na to, by rodzice go przeczytali, więc zamknęłam ją na kluczyk. Ukrywszy go dobrze, położyłam się na łóżku i już po kilku minutach zapadłam w sen.
Tej nocy śnił mi się Harry. Byliśmy razem. Wszystko było dobrze, tak jak obiecał. Obudziłam się z uśmiechem na ustach. Rozejrzałam się w okół w poszukiwaniu chłopaka. No tak, nigdzie go nie było. To był tylko sen. Ale niektóre sny się spełniają, prawda?

~*~

-Boże i za to płacą moi rodzice? Przecież w tej telewizji nic nie ma. - Mówiłam sama do siebie skacząc po kanałach.
Był piątek wieczór. Wszyscy moi znajomi byli teraz pewnie na jakichś imprezach, a ja siedziałam sama w domu oglądając powtórki dennych seriali.
W pewnym momencie zaczęłam się źle czuć. Miałam nadzieję, że zaraz mi przejdzie, jednak było coraz gorzej. Ból brzucha stawał się nie możliwy do wytrzymania. Zaczęłam się martwić.
Chwyciłam telefon i wybrałam numer do mamy. Jeden sygnał. Następny. I kolejny. Prośba o zostawienie wiadomości w poczcie głosowej. Zmartwiona rozłączyłam się i mimo, że tata nie brał telefonu do pracy, miałam nadzieję, że tym razem zrobił wyjątek i odbierze, gdy do niego zadzwonię. Niestety usłyszałam jego dzwonek dochodzący z kuchni. Jeszcze kilka razy starałam się dodzwonić do mamy, ale nic odbierała.
Brzuch bolał mnie coraz bardziej, a ja nie miałam pojęcia co robić. Nie było nikogo kto mógłby zawieść mnie do szpitala. Może poza... Nie, [T.I] to głupie. Myśl trzeźwo. Jednak kolejny skurcz szybko zmienił moje zdanie. Chyba po prostu nie miałam wyboru.
W pośpiechu założyłam buty i zamykając za sobą drzwi wybiegłam na osiedle, kierując się do domu sąsiadów. Stanąwszy przed ich drzwiami, poczęłam pukać w nie nachalnie.
-W czym mogę... [T.I]? Co ty tu robisz? - Mama Harrego patrzyła na mnie spod ściągniętych brwi.
-Ja... - Chciałam wyjaśnić jej sytuację, ale weszła mi w słowo.
-Mówiłam ci, że nie jesteś u nas mile widziana. - Ciągnęła kobieta ostro.
-Źle się czuję. - Udało mi się wymamrotać, po czym zgięłam się w pół z bólu.
-Boże, dziecko ty rodzisz! - Pani Styles patrzyła na mnie przerażona.
-Rodziców nie ma w domu. - Spojrzałam na nią błagalnie.
-Des! [T.I] rodzi! Rusz tą dupę sprzed telewizora i zawieź ją do szpitala! - Krzyknęła kobieta w głąb domu.
-Jak to [T.I] rodzi?! - Mężczyzna pojawił się w przedpokoju. Państwo Styles wyglądali na bardziej przerażonych ode mnie.
-No normalnie! Na co ty czekasz?! Migiem do samochodu! - Rozkazała Anne swojemu mężowi.
Mężczyzna podszedł do swojej żony i zaczął coś szeptać pochylając się nad jej uchem, na co ona tylko pokiwała głową.
-Chodź, [T.I] musimy się śpieszyć. - Pan Styles spojrzał na mnie troskliwie, po czym łapiąc mnie pod ramię, zaprowadził do samochodu i pomógł wsiąść do środka.
Po niespełna godzinie leżałam już na sali, a położne przygotowywały mnie do porodu. Z każdą minutą płakałam coraz bardziej. Byłam tu zupełnie sama. Panu Stylesowi nie pozwolono wejść na salę. Moi rodzice byli w pracy. A Harry był kilkadziesiąt kilometrów stąd. Tak bardzo chciałam, żeby był teraz ze mną. Żeby znów mi powiedział, że wszystko będzie dobrze. Żeby trzymał mnie za rękę. Tak bardzo się bałam.
-Gotowa? - Spytała mnie jedna z położnych.
Czułam jak świeże łzy napływają do moich oczu. - Nie. - Wyszeptałam.
-Spóźniłem się? - Do sali wpadł zdyszany Harry. Odgarnął włosy z twarzy i widząc mnie, jego usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu. - [T.I]! - Ucieszył się.
-Harry? Co ty tu robisz? - Zdziwiłam się.
-Mama przywiozła mnie ze szkoły, żebym mógł być teraz z tobą. - Odparł miękko, patrząc mi w oczy.
-Przepraszam, co się tu dzieje? Kim pan jest? - Spytała ostro położna.
-Ojcem dziecka. - Powiedział dumnie Harry.
-Może zostać na sali? - Spojrzałam na kobietę błagalnym wzrokiem z nadzieją w głosie.
-Oczywiście, jak najbardziej. - Uśmiechnęła się do mnie uprzejmie.
Harry usiadł na krześle przy moim łóżku i splótł nasze dłonie.
-Kocham cię. Jestem z ciebie taki dumy. - Wyszeptał po czym złożył czuły pocałunek na moim czole.

~*~

-Pokażcie mi mojego wnuka! - Moja mama wpadła do sali jako pierwsza. Zaraz za nią tata i państwo Styles.
-Ale wy uroczo razem wyglądacie. - Zachwycała się mama Harrego, wyciągając aparat, by zrobić nam zdjęcie.
Natomiast ja leżałam na łóżku przytulając mojego nowonarodzonego synka, w czasie, gdy Harry siedząc obok, obejmował mnie ramieniem. Nie mogliśmy oderwać wzroku od naszego maluszka.
-Jak dacie mu na imię? - Spytał tata, uśmiechając cię do nas czule.
-Noel. - Odparł dumnie Harry.
-Piękne imię. - Powiedział z uznaniem ojciec Loczka.
-Mamy dla was dobre wieści. - Oznajmiła moja mama tajemniczo.
-Jakie? - Spytaliśmy jednocześnie z chłopakiem, zdziwieni.
-Czekając pod salą mieliśmy dużo czasu, by wszystko przemyśleć i dojść do porozumienia. - Ciągnął mój tata.
-Harry nie wraca do szkoły wojskowej. Zostanie w domu, by pomóc [T.I] opiekować się dzieckiem. To znaczy Noelem. - Dokończył pan Styles obdarzając nas promiennym uśmiechem.
-Naprawdę? - Ucieszył się Harry.
-Tak. - Odparł mężczyzna.
-Widzisz [T.I]? Mówiłem, że wszystko będzie dobrze. - Harry czule gładził mój policzek, patrząc mi w oczy.
-Przecież obiecałeś. - Uśmiechnęłam się delikatnie.
-I dotrzymałem słowa. - Wyszeptał po czym złożył słodki pocałunek na moich ustach.


LOLA