# 84. Louis.

Położyłam walizkę na podłodze, po czym wygrawszy walkę z zacinającym się suwakiem, otworzyłam ją i zaczęłam opróżniać.  Nie miałam przy sobie wielu rzeczy. Tylko niezbędne i te, które darzyłam sentymentem. Tak jak zdjęcie z moimi rodzicami i siostrą, na tle naszego podwórka, oprawione w złotą ramkę. Postawiłam je na szafeczce nocnej, obok łóżka, uśmiechając się pod nosem.
Wyjechanie na studia do Londynu  było moim największym marzeniem, ale co do tego, że będę tęsknić za rodziną, przyjaciółmi i rodzinną miejscowością nie miałam najmniejszych wątpliwości. Westchnęłam głęboko, po czym wróciłam do rozpakowywania walizki.
Nagle drzwi otworzyły się na oścież, a w progu stanął, muszę przyznać, bardzo przystojny chłopak mniej więcej w moim wieku.
-Hej. - Rzucił zdziwiony, gdy mnie zauważył.
-Hej. - Odparłam trochę zmieszana.
-Nie to, żebym miał coś przeciwko, ale mogłabyś mi powiedzieć co taka ładna dziewczyna, robi w moim pokoju? - Spytał uśmiechając się do mnie przyjaźnie. Miałam nadzieję, że nie zauważył, że następstwem jego komplementu były rumieńce na moich policzkach.
-Ale to jest mój pokój. - Wykrztusiłam.
-Niemożliwe. Powiedzieli, że mam zamieszkać w 69. A to jest...? - Spojrzał na mnie pytajaco.
-No 69. - Wzruszyłam ramionami.
-W takim razie wygląda na to, że będziemy współlokatorami. - Uśmiechnął się szeroko, jedną ręką zamykając drzwi, a drugą rzucając swoją walizkę na łóżko.
-Sądziłam, że w akademikach do jednego pokoju przydziela się osoby o tej samej płci... - Zaczęłam zastanawiać się na głos.
-Wiesz, jak tak teraz o tym myślę, to kiedy wypełniałem wniosek, trochę się śpieszyłem i możliwe, że w rubryce na imię zamiast Louis, wpisałem Lou... - Podrapał się po karku, zakłopotany.
-Czy stało się to o czym myślę? - Spytałam chichocząc.
-Tak, wzięli mnie za dziewczynę. - Zawtórował mi w śmiechu.
-W takim razie miło cię poznać, Lou. - Powiedziałam uprzejmie, słodko się uśmiechając.
-Ciebie również... - Spojrzał na mnie wyczekująco.
-[T.I]. - Dokończyłam. Louis pokiwał głową, odwzajemniając uśmiech.

~*~

Mimo, że nie spodziewałam się, że moim współlokatorem będzie chłopak, nie miałam nic przeciwko temu. Louis okazał się być bardzo porządny, odpowiedzialny i uprzejmy. Właśnie z kimś takim chciałam mieszkać w akademiku.
A fakt, że był zabawny i uroczy, a patrzenie na niego było bardzo miłe dla oczu, również mi nie przeszkadzał.
Jednak po pewnym czasie dzielenia z nim pokoju, poznałam oblicze Louisa, o którego istnieniu nie miałam pojęcia.
W piątkowy wieczór uczyłam się do egzaminów, kiedy nagle drzwi otworzyły się z głośnym hukiem, a do pokoju wpadł Lou z kilkoma znajomymi z uczelni. Wszyscy byli wyraźnie podpici.
-Co wy wyprawiacie? - Warknęłam wściekła, zamykając za nimi drzwi, by nikt nas nie słyszał.
-Robimy melanż! - Krzyknął Louis, podnosząc do góry flaszkę, którą trzyał w ręku.
-Zamknij się idioto! Jak ktoś zobaczy was w takim stanie, będziecie mieć poważne kłopoty. - Skarciłam chłopaka spojrzeniem.
-Daj spokój, [T.I], zabaw się z nami. - Namawiał.
-Nie ma mowy. - Odmówiłam kategorycznie.
-Oj, nie daj się prosić. - Nalegał, podając mi butelkę. Dziwiąc się samej sobie, przyłożyłam ją do ust i piłam, aż Lou nie wyrwał mi jej z rąk.
-Hej, zostaw coś dla nas. - Zaśmiał się, po czym sam też wziął łyka.
Może nie powinnam była tak łatwo dać się przekonać. Miałam świadomość, że w żaden sposób nie uda nam się uniknąć konsekwencji, ale cóż, raz się żyje, tak? Od początku roku cały czas tylko się uczyłam, należało mi się teraz trochę zabawy.
Po mniej więcej godzinie wszyscy byliśmy całkowicie zalani. Nie przeszkadzało nam to jednak w dalszej zabawie. Ponieważ na uczelni było kilka dni wolnego, wiele osób z akademika wyjechało do domu, dzięki czemu mogliśmy być tak głośno jak chcieliśmy, nikomu nie przeszkadzając.
W końcu znalazł się jednak ktoś, komu nasza impreza się nie spodobała. Siedzieliśmy na podłodze wśród pustych butelek po piwie i wódce. Po dywanie walały się kawałki potłuczonego  talerza oraz frytki, które wcześniej na nim leżały. Lou przypatrywał się im z wyrazem twarzy, którego nie mogłam rozszyfrować.
-Jak chcesz to możesz się poczęstować. - Wybełkotałam, plączącym się językiem.
-Chyba podziękuję. - Wykrzywił usta w pijackim uśmiechu.
Nagle usłyszeliśmy gwałtowne walenie do drzwi. Ledwo przebiło się ono przez głośną muzykę wydobywającą się z głośników. Z trudem trzymając się na nogach, wstałam i otworzyłam drzwi.
-Co wy sobie wyobrażacie?! Wiesz która jest godzina?! - Darł się Kevin stojąc w progu.
-Dwadzieścia po pierwszej. - Wzruszyłam ramionami, spoglądając na zegarek na lewym nadgarstku.
-A o której zaczęliście? - Spytał wściekły.
-Około północy. - Przeczesałam włosy palcami.
-I do tej pory nikt mnie jeszcze nie zaprosił? Oj, nie ładnie. - Skarcił mnie wzrokiem, po czym minął i wszedł do środka.
-Keeeeeeeevin! - Wrzasnął Lou, widząc przyjaciela.
-Louuuuuuuuis! - Odpowiedział nowy gość równie głośno.
Lou poderwał się z podłogi i wraz z Kevinem zaczęli biec w swoim kierunku z otwartymi ramionami. Niestety wypity alkohol zrobił swoje i w połowie drogi Louis przewrócił się, potykając o własne nogi. Wszyscy wybuchliśmy głośnym śmiechem.
-Nie śmiejcie się. Czuję się upokorzony. - Mamrotał chłopak, nie podnosząc się z ziemi.
-Wstawaj łamago. - Podałam mu rękę nadal chichocząc.
-Nie ma mowy. Dobrze mi na podłodze, ona przynajmniej się ze mnie nie śmieje. - Rzucił obrażony.
W mniej więcej takiej atmosferze minęła nam impreza, którą skończyliśmy grubo po 4. Wraz z moim współlokatorem pożegnaliśmy gości, po czym wykończona rzuciłam się na łóżko. Już prawie udało mi się zasnąć, kiedy usłyszałam szept Lou:
-Ej, [T.I] posuń się.
-Coo? - Wymamrotałam zaspanym głosem, nawet nie otwierając oczu.
-Przesuń się do ściany. - Poprosił.
Nie zastanawiając się dokąd to zmierza, wykonałam jego prośbę. Chwilę potem poczułam jak zajmuje miejsce obok mnie i przykrywa się moją kołdrą.
-Co ty robisz? - Spytałam na wpół przytomna.
-Dziś śpię z tobą. - Odparł szeptem.
-Dlaczego? - Zdziwiłam się.
-Kevin zarzygał mi łóżko. - Nie mogłam powstrzymać śmiechu. - A ty znów zaczynasz. Chyba jednak prześpię się na podłodze, tylko ona mnie rozumie. - Powiedział oburzony, podnosząc się z łóżka.
-Nie, czekaj, przepraszam. Zostań. - Przyciągnęłam go bliżej siebie.
-Skoro nalegasz. - Odparł układając głowę na poduszce tak, że leżeliśmy na wprost siebie.
-Dobranoc. - Wyszeptałam.
-Słodkich snów. - Odpowiedział równie cicho.

Rano obudziłam się wtulona w Louisa, z głową na jego klatce piersiowej. Czułam, że mi sie przygląda.
-Co robisz? - Spytałam leniwie podnosząc głowę, by na niego spojrzeć.
-Patrzę jak śpisz. - Uśmiechnął się czule.
-To trochę przerażające. - Stwierdziłam ziewając.
-A ja słyszałem, że romantyczne.
-Sugerujesz coś? - Zdziwiłam się.
-Chcesz się ze mną umówić? - Wycedził nagle, patrząc mi w oczy.
-Jeśli tylko podłoga nie ma nic przeciwko, to z chęcią. - Zaśmiałam się.
-Nie mów jej, ale tak naprawdę to ty mi się podobasz. - Powiedział, po czym złączył nasze usta w czułym pocałunku.

LOLA