# 99. Harry I cz. 5

Ostatnia już część Harrego z dedykacją dla Sylwii xx
___________________________________________________________________________________

        Po naszej małej sprzeczce zupełnie zerwałam kontakt z Ellie. Doszłam do wniosku, że nie mogę na niej polegać. A chyba to najważniejsze jest w przyjaźni, prawda? Powinna stanowić dla mnie oparcie, być przy mnie gdy jej potrzebuję i zawsze służyć dobrą radą. Ona jednak postanowiła obrócić się przeciwko mnie i wtrącać w nie swoje sprawy, na dodatek bezczelnie mi grożąc i mówiąc co mam robić. Nie potrzebowałam takiej przyjaciółki. Fałszywej przyjaciółki.
        Sytuacja ta miała jednak swoje plusy. Miałam dużo więcej czasu dla Harrego, za to skróciła się lista osób, którym zawsze musiałam się usprawiedliwiać wymyślając głupie wymówki. Brunet kilka razy pytał się mnie czemu nie siedzę w ławce z Ellie i nie odzywamy się do siebie na przerwach. Zbywałam go zdawkowymi odpowiedziami. Kiedyś chyba nawet wspomniałam coś o tym, że się pokłóciłyśmy, lecz nie zagłębiałam się w szczegóły. Nie chciałam, żeby wiedział, że poszło o niego. Nie chciałam, żeby czuł się winny. Poza tym nadal nie wiedziałam czy słowa Ellie były tylko pustymi pogróżkami, czy powinnam brać je na poważnie. Ta dziewczyna zawsze była nieprzewidywalna i zadziwiała mnie każdego dnia, więc nigdy nie wiedziałam co mogło jej tym razem strzelić do głowy. Miałam jednak nadzieję, że ze względu na naszą wieloletnią przyjaźń nie wsadziłaby mi tak łatwo noża w plecy. Obym się nie myliła. Dobra, szczerze mówiąc miałam wątpliwości. Nie chciałam jednak dokładać Harremu zmartwień i postanowiłam to wszystko przemilczeć. I bez tego wszystkiego nasza sytuacja nie była idealna. Musieliśmy pilnować się na każdym kroku i zachowywać stu procentową ostrożność. Nikt nie mógł się o nas dowiedzieć. Z jednej strony było to bardzo uciążliwe, lecz miało też swój urok. Było niezwykle romantyczne. Taka zakazana miłość. A przez to, że musieliśmy ją ukrywać uczucie to było tylko i wyłącznie nasze. Gdy byliśmy razem znajdowaliśmy się w zupełnie innym świecie. Naszym świecie. Nasza miłość z dnia na dzień stawała się coraz silniejsza i wierzyłam w to, że nikomu nie uda się nas rozdzielić.

        W jeden z wtorkowych wieczorów jak zwykle o tej porze siedziałam w swoim pokoju. Stałam przed lustrem rozczesując mokre jeszcze po prysznicu długie, ciemne włosy. W pewnym momencie ciszę przerwał dźwięk mojego dzwonka. Bez namysłu odłożyłam szczotkę na komodę i podniosłam telefon, przykładając go do ucha.
-Halo? - Spytałam wciskając zieloną słuchawkę.
-Widziałam was dzisiaj. - Usłyszałam dobrze znany mi głos.
-Ellie? O czym ty mówisz? - Odparłam zdziwiona zarówno tym, że moja była przyjaciółka postanowiła do mnie zadzwonić, jak i jej słowami.
-Nie udawaj głupiej. Myślałam, że po naszej rozmowie to zakończyłaś, ale widziałam cię dziś jak wsiadałaś do samochodu Stylesa. - Powiedziała z wyrzutem.
-To chyba nie twoja sprawa. - Warknęłam.
-Owszem, moja. Ostrzegłam cię, ale mnie nie posłuchałaś. Przepraszam za to co będę musiała zrobić. - Wyszeptała, wzdychając ciężko.
-Co będziesz musiała zrobić? Ellie? Ellie?! - Krzyczałam do słuchawki, lecz blondynka zdążyła się już rozłączyć, pozostawiając mnie samą z milionem pytań, na które nie znałam odpowiedzi.
        W nocy nie mogłam zmrużyć oka. Cały czas myślałam o tym co powiedziała mi Ellie. Nie wiedziałam co chciała zrobić, ale bardzo zmartwił mnie ton jej głosu. Bałam się, że jej zamiary mogą zaszkodzić mnie i Harremu.

        Jak zwykle do szkoły dojechałam autobusem. Wysiadłam na przystanku, zarzucając swoją torbę na ramię. Rozejrzałam się po okolicy. Coś było nie tak. Coś się tu nie zgadzało. Nie tak wyglądało nasze szkolne podwórko. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie co nie pasuje mi do krajobrazu. Każde wejście do szkoły zastawione było przez radiowóz. Kilkunastu policjantów chodziło wokół uspokajając uczniów, którzy ustawili się pod bramą tworząc spory tłum. Wszyscy krzyczeli do siebie, uważnie obserwując rozwój akcji. Zaciekawiona podeszłam do znajomych chcąc dowiedzieć się co właściwie się dzieje.
-Dlaczego jest tu tylu policjantów? - Spytałam Adama, którego znałam z widzenia. Chodził on bodajże do równoległej klasy.
-Podobno aresztują jakiegoś nauczyciela. - Odparł widocznie rozbawiony całą sytuacją.
-I ciebie to śmieszy? Uczył nas kryminalista. - Wykrzywiłam usta w grymasie.
-Na kogo stawiasz? - Spytał chłopak spoglądając na mnie chytrze.
-Na faceta od biologii. Wygląda jak płatny zabójca. - Odparłam chichocząc, a Adam zawtórował mi w śmiechu.
Mina jednak szybko zrzedła mi, gdy zobaczyłam jak dwóch policjantów prowadzi Harrego, zakutego w kajdanki.
-Jest pan aresztowany pod zarzutem gwałtu na nieletniej. Może pan zachować milczenie, gdyż wszystko co pan powie może myć obrócone przeciwko panu. - Mówił jeden z nich. Harry szedł z nisko pochyloną głową. Jego niezaczesane dziś, kasztanowe loki zupełnie zakrywały mu twarz. Policjanci zaprowadzili go do jednego z radiowozów, gdzie zamknęli nie zdejmując mu kajdanek.
        Stałam jak wryta nie wiedząc co mam ze sobą zrobić. Nagle wśród tłumu dostrzegłam twarz Ellie. Wpatrywała się we mnie przepraszającym wzrokiem i posłała mi bezdźwięczne "wybacz". Ta suka naprawdę to zrobiła. Doniosła na mnie i Harrego. To nie nasz związek zniszczył nam życie, tylko jej perfidne zagranie. Nikt nie musiał nic wiedzieć. To wszystko jej wina. Czerwona ze wściekłości i z oczyma pełnymi łez, stanowczym krokiem ruszyłam w jej stronę. Mimo naszej długoletniej przyjaźni, nie potrafiłam jej tego wybaczyć. Wszystko tylko nie to. W tamtym momencie życzyłam jej jak najgorzej. Chciałam zrobić cokolwiek, by chociaż w małym stopniu poczuła się tak źle jak ja. Chciałam, żeby cierpiała tak jak na to zasłużyła.
        Byłam zaledwie pół metra od niej, gdy poczułam czyjąś dłoń na moim ramieniu. Odruchowo odwróciłam się do tej osoby. Moim oczom ukazał się wysoki, młody mężczyzna w mundurze policyjnym.
-Ty jesteś [T.I] [T.N]? - Spytał spoglądając na mnie ze współczuciem.
-Tak, to ja. - Odparłam niepewnie.
-Nie musisz się więcej bać. Pan Styles już nigdy nie zrobi ci krzywdy. Zadbaliśmy o to, teraz jesteś bezpieczna. - Powiedział obejmując mnie ramieniem.
-O czym pan mówi? Jakiej krzywdy? Gdzie zabieracie Harrego? Wypuśćcie go, on nic nie zrobił! - Krzyczałam ze łzami w oczach, odpychając od siebie funkcjonariusza.
-Wszystko będzie dobrze. - Uspokajał mnie. - Teraz muszę zabrać cię na komendę i zadać ci kilka pytań. - Oświadczył.
-Jakich pytań? Co  tu się dzieje? Czy wyście wszyscy powariowali? Czemu aresztowaliście mojego  chłopaka?! On nic nie zrobił! My się kochamy! - Zaczęłam panikować, a łzy wypływające spod mych powiek były coraz rzewniejsze.
-Nie wiesz o czym mówisz. On wcale cię nie kocha, chciał cię wykorzystać. - Powiedział funkcjonariusz. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego jak bardzo się mylił.
-To nieprawda. - Odparłam krótko, pewna słuszności swych słów.
-Wszystko wyjaśnimy sobie na komendzie. - Westchnął, po czym łapiąc mnie za rękę odprowadził do jednego z radiowozów.
        Wszyscy zebrani uczniowie utkwili swój wzrok we mnie. Słyszeli o co oskarżony był Harry. Słyszeli również to o czym rozmawiałam z policjantem, gdyż nie szczędziłam na to płuc. Na pewno połączyli już elementy układanki. Wszyscy mierzyli mnie sądnym wzrokiem. W ich oczach byłam nikim. Dziwką, która puściła się z nauczycielem. Wsiadłam do radiowozu i rzuciłam jeszcze jedno spojrzenie w kierunku szkoły. Chyba nie miałam tam już czego szukać.

~*~

        Kolejne tygodnie zleciały mi na odwiedzaniu posterunków policji i załatwianiu papierów umożliwiających zmianę szkoły. Tak jak myślałam, nie przyjęli mnie tam ciepło. Gdy w czwartek wróciłam na lekcje, wszyscy mierzyli mnie wzrokiem i szeptali na mój widok. Niektórzy byli też mniej elokwentni i mijając mnie krzyczeli "dziwka" , "suka" i  inne tego typu wyzwiska. Po dwóch tygodniach tego linczowania uznałam, że dłużej tego nie wytrzymam. Wykańczało mnie to psychicznie. Moi rodzice, którzy oczywiście o wszystkim się dowiedzieli, sami zaproponowali mi zmianę szkoły. Miałam przenieść się do prywatnego liceum w mieście nieopodal Londynu. Oznaczało to kilka godzin w metrze każdego dnia, lecz musiałam przenieść się gdzieś, gdzie nikt mnie nie znał i nie słyszał o mnie i Harrym.
        Wiele razy również składałam zeznania. Za każdym razem te same. Zgodne z prawdą, oczywiście. Harry oskarżony został o gwałt na nieletniej, co moim zdaniem było zupełną bzdurą. Czemu wszyscy robili z Harrego kryminalistę, a ze mnie jego ofiarę? Przecież obydwoje tego chcieliśmy. Dlaczego nikt nie mógł zrozumieć naszej miłości? Bo Harry był ode mnie o kilka lat starszy? Wiek to tylko liczba. Bo był moim nauczycielem? Przecież za półtora roku miałam skończyć szkołę. Dlaczego ludzie wszędzie doszukiwali się problemu?
        Siedziałam na korytarzu przed salą sądową. Dziś odbywała się rozprawa Harrego. Nie pozwolili mi uczestniczyć w jej całości. Miałam siedzieć i czekać, aż ktoś pozwoli mi wejść, złożyć zeznania i wyjść. Czułam jak moje serce biło nierównomiernie, dłonie drżały, a żołądek zaciskał się w supeł. Bałam się wejść na salę. Moje zeznania miały być kluczowymi. Krótko mówiąc, moje słowa miały wielki wpływ na wyrok Harrego. Była to wielka odpowiedzialność.
-Świadek [T.I] [T.N], proszona na salę. - Powiedział mężczyzna odziany w mundur ochrony, uchylając drzwi. Na miękkich nogach, podniosłam się z ławki, niepewnym krokiem wchodząc na salę rozpraw.
        Idąc do barierki dla świadków rozglądałam się we wszystkie strony. Nigdy wcześniej nie byłam z sądzie. W pewnej chwili mój wzrok zatrzymał się na brunecie siedzącym przy jednej z ław. Wtedy widziałam Harrego po raz pierwszy od jego aresztowania. Nie pozwolono mi na widzenie z nim. Wszyscy uważali iż jest co zbyt niebezpieczne. Jakby on naprawdę wyrządził mi jakąś krzywdę. Ta sytuacja była wręcz chora. Mężczyzna siedział z rękoma na kolanach, z nisko pochyloną głową. Nie obdarzył mnie ani jednym, przelotnym spojrzeniem.
-Jak się pani nazywa, ile ma pani lat i gdzie pani mieszka? - Spytał mężczyzna w todze, gdy stanęłam przy barierce.
-Nazywam się [T.I] [T.N], mam siedemnaście lat i mieszkam w Londynie. - Odparłam.
-Jest pani spokrewniona lub spowinowacona z oskarżonym? - Sędzia zachowywał opanowany ton głosu.
-Nie, ale to mój chłopak. - Odparłam posyłając Harremu pełne uczucia spojrzenie, które tym razem odwzajemnił. Na krótką chwilę mogłam zatopić się w jego zielonych tęczówkach, podziwiając nienaganny uśmiech oprawiony w przecudne dołeczki, za którym tak tęskniłam.
-W takim razie nie przysługuje pani prawo odmowy składania zeznań. Za składanie fałszywych zeznań grozi odpowiedzialność karna. Zrozumiała pani? - Spojrzał na mnie pytająco.
-Tak, zrozumiałam. - Pokiwałam głową.
-A więc, jak wyglądały pani stosunki z oskarżonym? - Sędzia przeszedł w końcu do właściwego przesłuchania.
-Zaczęło się kilka miesięcy temu, gdy Harry zatrudnił się w mojej szkole. Na początku był dla mnie tylko nauczycielem, lecz już wtedy coś do niego czułam. Po pewnym czasie on to uczucie odwzajemnił i zostaliśmy parą. - Oświadczyłam.
-Czy pan Styles zmuszał cię do czegoś na co nie miałaś ochoty? - Spytał podejrzliwie.
-Nie. Nic takiego nie miało miejsca. Na wszystko zgodziłam się sama, będąc świadomą podejmowanych przeze mnie decyzji. - Odparłam zgodnie z prawdą.
        Sędzia zadał mi jeszcze kilka pytań, po czym kazano mi opuścić salę. Miałam nadzieję, że moje zeznania wpłynęły na korzyść Harrego. W żadnym wypadku nie chciałam mu zaszkodzić. Nie posunęłabym się jednak do kłamania w sądzie. Siedziałam pod salą niespokojnie tupiąc nogą. Ławka zaczęła wydawać mi się niewygodna. Wstałam, jednak nadal nie mogłam znaleźć sobie miejsca.
        Po godzinie czekania, miałam poznać wyrok Harrego. Gdy myślałam, że dłużej już nie wytrzymam drzwi sali nagle otworzyły się szeroko. Przez próg przeszli prokurator, obrońca Harrego i brunet we własnej osobie. Nie zastanawiając się dłużej ruszyłam w jego stronę. Zatrzymałam się dopiero łącząc nasze usta w pocałunku. Tak długo na to czekałam. Brakowało mi smaku jego słodkich warg. Tęskniłam za nim. Mężczyzna odwzajemnił pocałunek, obejmując mnie w talii. Oderwaliśmy się od siebie niechętnie, gdy zabrakło nam tchu. Ludzie opuszczający salę mierzyli nas wzrokiem pełnym odrazy, jadak ostatnie tygodnie spędzone w szkole sprawiły iż przyzwyczaiłam się, że ktoś patrzy na mnie tylko i wyłącznie w taki a nie inny sposób.
-Jaki był wyrok? - Spytałam zmartwiona.
-Kilka lat w zawieszeniu i zakaz wykonywania zawodu. - Odparł Harry ciężko wzdychając, jednocześnie przeczesując włosy palcami.
-Mogło być gorzej. - Powiedziałam pokrzepiająco.
-Nie mogło, [T.I]. To już koniec. Tutaj wszyscy mają mnie za pedofila, a pracy nie znajdę, ale nie przez moją opinię, lecz przez to, że zwyczajnie mam zakaz jej wykonywania. - Mówił łamiącym się głosem.
-Ale mamy siebie. - Wycedziłam. Może było to głupie i samolubne, ale właśnie to było dla mnie najważniejsze.
-Przepraszam [T.I]. Tak bardzo mi przykro, ale muszę to zrobić. - Wyszeptał, ujmując moją twarz w dłonie.
-O czym ty mówisz? - Zmartwiłam się.
-Muszę stąd uciec. Muszę wyjechać gdzieś gdzie nikt mnie nie zna. Gdzieś gdzie nikt o nas nie wie. Gdzieś, gdzie będę mógł zacząć wszystko od początku. - Mówił coraz ciszej, a jego zielone tęczówki rozmazane były przez łzy.
-Ale... - Zaczęłam, jednak urwałam w pół zdania, nie wiedząc co właściwie mogłabym w takiej sytuacji powiedzieć.
-Niezależnie od tego co mówią wszyscy wokół, ja nie chciałem cię wykorzystać. Zakochałem się w tobie od pierwszego wejrzenia, lecz dopiero niedawno odważyłem się ci to okazać. Wiedziałem, że nie powinniśmy być razem, ale uczucie, którym cię darzę było silniejsze niż zdrowy rozsądek. Ale to się nie uda, [T.I]. Nie w takich okolicznościach. Już teraz straciliśmy bardzo wiele. To nas powoli niszczy. Ale pamiętaj, że cię kocham, książniczko. Naprawdę. - Zapewnił, delikatnie całując mnie w czoło.
-Ja ciebie też, Harry. - Odparłam, po czym brunet odsunął się ode mnie, odwracając na pięcie. Wzrokiem odprowadziłam go do drzwi. Zatrzymał się w progu, by jeszcze raz na mnie spojrzeć. Stał zbyt daleko, bym mogła rozszyfrować emocje wymalowane na jego twarzy. Następnie wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
        Jeszcze wiele lat łudziłam się, że wróci gdy skończę szkołę. Że w końcu będziemy mogli być razem. Każdego dnia sprawdzałam czy nie dostałam od niego żadnej wiadomości. Każdego dnia traciłam też nadzieję. Jak się okazało, słusznie. Nigdy więcej nie zadzwonił. Nigdy więcej nie napisał. Żegnając się z nim pod salą rozpraw, nie sądziłam iż będzie to nasze ostatnie spotkanie. Mimo wszystko, jednak było. Teraz po kilku latach wiem, że ten związek nie miał prawa przetrwać. Wiek jest tylko liczba, jednak nie da się przeskoczyć przepaści pomiędzy nauczycielem, a uczennicą ani ominąć prawa. Takie historie nigdy nie kończą się dobrze, więc czemu moja miałaby? Jednak niczego nie żałuję. Naprawdę kochałam Harrego i wbrew temu co mówili mi wszyscy wokół, wiedziałam, że on czuł do mnie to samo. Cóż, może po prostu nie byliśmy sobie pisani. Dziś pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że jest szczęśliwy i ułożył sobie życie z kimś innym.


LOLA