# 98. Harry I cz. 4

Czwarta i przedostatnia już część Harrego z dedykacją dla kariisxx i sieeusmiechnij :) xx

___________________________________________________________________________________

        Nie minęło jeszcze nawet kilka miesięcy, a ja i Harry staliśmy się pełnoetatową parą. Spędzaliśmy razem każdą wolną chwilę. Jednak nasze spotkania zawsze odbywać się musiały w jego mieszkaniu. Zarówno moi rodzice, jak dyrekcja i ktokolwiek, kto mógłby na nas donieść nie mogli dowiedzieć się o naszym związku. Czasami chciałam rzucić to wszystko w cholerę i wykrzyczeć całemu światu, że ja i mój nauczyciel Harry Styles jesteśmy razem i kochamy się nad życie, wiedziałam jednak, że nie mogę tego zrobić. Obydwoje mielibyśmy z tego powodu poważne kłopoty. Nikt nie wyszedłby na tym dobrze. Do szczęścia wystarczyć mi musiały popołudnia spędzone na kanapie Harrego podczas których rozmawialiśmy godzinami popijając ulubioną, zieloną herbatę bruneta. Czasem też korzystaliśmy z jego ogromnego zbioru książek i czytaliśmy wiersze naszych ulubionych poetów. Kiedy między nami zaczęło robić się poważnie, postanowiłam być z nim szczera. Przyznałam się Harremu iż oblałam szkolny test tylko i wyłącznie po to, by móc się z nim zobaczyć. Myślałam, że będzie na mnie zły i po części się nie myliłam. Miał mi za złe, że z jego powodu postanowiłam pogorszyć sobie średnią, jednak jednocześnie schlebiało mu to i ucieszył się słysząc iż poezja jest również moją pasją. Moją nieobecność w domu usprawiedliwiałam zmianą planu lekcji i zapisaniem się na zajęcia dodatkowe. Aby mama nie miała żadnych wątpliwości, Harry jako mój nauczyciel wszystko pięknie wpisał do dziennika i zadzwonił do mojej mamy z wiadomością iż naprawdę świetnie sobie radzę i dużo serca wkładam w naukę. Pozostała jednak kwestia spędzanych u niego nocy. Zawsze kłamałam rodzicom w żywe oczy mówiąc, że nocowałam u Ellie. Na początku mi wierzyli, ostatnio jednak chyba zaczęli coś podejrzewać. W końcu nikt nie spędza kilku nocy w tygodniu u swojej przyjaciółki, zwłaszcza gdy ja nie zapraszałam jej do siebie w ogóle. Coraz trudniej było mi ukrywać mój związek z Harrym. Wiedziałam jednak, że nie mam innego wyboru. Swoją drogą ostatnimi czasy Ellie też pokładała coraz mniej wiary moim słowom. Przez ostatnie miesiące nie miałam dla niej ani trochę czasu, gdyż każdą wolną chwilę spędzałam w towarzystwie Harrego. Gdybym tylko mogła powiedzieć jej, że mam chłopaka, ona na pewno by zrozumiała. Natomiast w zaistniałej sytuacji wyglądało to jakbym jej unikała.


        Obudziłam się leżąc wtulona w Harrego, z głową na jego klatce piersiowej. Zewnętrzną stroną dłoni przetarłam oczy pomagając im przyzwyczaić się do światła wpadającego do wnętrza sypialni poprzez niezasłonięte rolety. Z trudem uniosłam powieki spoglądając na bruneta leżącego obok mnie. Jego loki roztrzepane były na wszystkie strony, tym samym zasłaniając mu połowę twarzy. Oddychał miarowo, a każdy jego wydech sprawiał iż pojedyncze pasma włosów lekko unosiły się w powietrzu. Delikatnie odgarnęłam loki z jego czoła. Mężczyzna poruszył się niespokojnie wydając niezadowolony pomruk.
-Zapomniałem zaciągnąć rolety. - Powiedział z wyrzutem skierowanym do samego siebie, mocniej zaciskając powieki.
-Nic się nie stało. - Rzuciłam zaspanym głosem.
-Długo już nie śpisz? - Spytał uchylając powieki.
-Przed chwilą się obudziłam. - Odparłam zgodnie z prawdą.
-W takim razie, dzień dobry, księżniczko. - Wyszeptał nachylając się do mnie i składając słodki pocałunek na moich ustach.
-Dzień dobry, kochanie. - Powiedziałam odwzajemniając pocałunek.
-Wyłączyłaś budzik czy ustawiłaś drzemkę? - Spytał po chwili, odrywając się ode mnie niechętnie.
-Jaki budzik? - Zdziwiłam się.
-Nie mów, że nie zadzwonił. - Spojrzał na mnie wielkimi oczyma.
-Ja żadnego nie słyszałam. - Zaczęłam się trochę denerwować.
-O mój Boże! Która godzina? - Harry zeskoczył z łóżka w pośpiechu zakładając najpierw koszulkę, a potem spodnie, które uszykował sobie na komodzie poprzedniego dnia.
-8:32. - Rzuciłam biorąc przykład z bruneta. Wstałam z łóżka i szybkim krokiem podeszłam do torby, w której spakowane miałam ubrania. Włożyłam je na siebie najszybciej jak potrafiłam.
-Musimy się pospieszyć. O 9 zaczyna się lekcja. - Ponaglił mnie, w pośpiechu układając fryzurę przed lustrem.
-Już prawie jestem gotowa. - Zapewniłam związując włosy w koński ogon.
        Harry chwycił klucze do samochodu i mieszkania i założywszy buty wybiegliśmy na osiedlowy parking. Wsiedliśmy do BMW bruneta i zapięliśmy pasy bezpieczeństwa. Harry z piskiem opon wyjechał na ulicę, wyprzedzając każdy samochód. Bałam się jak cholera, jednak postanowiłam to przemilczeć, gdyż wiedziałam, że na ogół mężczyzna jest dobrym kierowcą, a jego dzisiejsza, nieprzepisowa jazda uzasadniona jest zaistniałymi okolicznościami. Poza tym ufałam mu bezgranicznie i wiedziałam, że gdy jestem z nim nic mi nie grozi.
        Ponieważ mieszkanie Harrego i liceum, do którego ja uczęszczałam, natomiast on uczył dzieliła droga, której żadnym środkiem transportu nie dało się pokonać w mniej niż dwadzieścia minut, nie udało nam się zdążyć na czas. Na szkolnym parkingu zatrzymaliśmy się kilka minut po dziewiątej. Pierwszą lekcję Harry miał z moją klasą. Mężczyzna wyjął kluczyk ze stacyjki, tym samym gasząc silnik.
-Wysiądź i wejdź do klasy pierwsza. - Powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.
-Ale cała klasa już na ciebie czeka. - Zwróciłam mu uwagę.
-Ale jeśli to ja wejdę pierwszy, będę musiał wstawić ci spóźnienie. - Odparł. Cały czas wylatywało mi z głowy, że mimo iż teraz Harry był moim chłopakiem, pozostał również moim nauczycielem.
-Okej. - Zgodziłam się przypominając sobie iż limit spóźnień wykorzystałam już dawno temu.
        Rozejrzałam się po boisku szkolnym, by upewnić się iż nie ma tam nikogo kto mógłby zobaczyć mnie wysiadającą z auta pana Stylesa. Na szczęście w naszej szkole nie było monitoringu, więc Harry i ja obawiać się musieliśmy tylko naocznych świadków. Wysiadłam z jego samochodu i zatrzaskując za sobą drzwi, rzuciłam się biegiem w stronę budynku szkoły. Przeskakując co drugi stopień pokonałam schody prowadzące na drugie piętro. Dobiegłam aż do pracowni od angielskiego, po czym delikatnie uchylając drzwi, po cichu wślizgnęłam się do środka. Udało mi się zrobić to tak, by nie zwrócić na siebie większej uwagi. Zajęłam miejsce w ławce obok mojej przyjaciółki Ellie.
-Gdzie ty się podziewałaś? - Spojrzała na mnie spod uniesionych brwi.
-Trochę zaspałam. - Odparłam, nie zagłębiając się w szczegóły.
-Widać, wyglądasz okropnie. - Nie przebierała w słowach.
-Wielkie dzięki. - Rzuciłam sarkastycznie.
        -Dzień dobry wszystkim. Przepraszam za spóźnienie. - Powiedział Harry wchodząc do sali. Podszedł do biurka, po czym rzuciwszy na nie dziennik, podwinął rękawy koszuli na wysokość łokci. - Sam zmarnowałem trochę naszego cennego czasu, więc zabieramy się do pracy. Otwórzcie podręczniki na stronie 128. - Dodał biorąc książkę do dłoni.
-Dziwnie się ostatnio zachowujesz. - Wycedziła nagle Ellie.
-Nie wiem o czym mówisz. - Udawałam głupią.
-Widzę jak na niego patrzysz. - Powiedziała, upewniwszy się iż nikt tego nie usłyszy. Poczułam jak robi mi się gorąco. Czy to było aż tak widoczne? Jak dużo wiedziała Ellie?
-Możemy porozmawiać o tym później? - Spytałam błagalnym tonem. - Na przerwie, dobrze? - Zaproponowałam. Doszłam do wniosku, że jeśli Ellie ma o wszystkim wiedzieć niech zna całą prawdę, a nie jakieś wyssane z palca plotki. W odpowiedzi dziewczyna twierdząco pokiwała głową.

        -Bądź ze mną szczera. - Poprosiła. - Podoba ci się pan Styles? - Spytała przyglądając mi się w skupieniu. Usiadłyśmy na schodach przed głównym wejściem do szkoły. Ze względu na niską temperaturę nie było tam żywej duszy, więc  mogłyśmy porozmawiać w spokoju, na osobności.
-To nie do końca tak. - Odparłam. Cały czas obawiałam się jej reakcji na to co zaraz musiałam jej powiedzieć.
-Czyli jak? - Spojrzała na mnie spod ściągniętych brwi.
-My... Ja i Harry... - Zaczęłam niepewnie.
-Harry? - Zdziwiła się.
-Pan Styles. - Wyjaśniłam. W końcu na co dzień Ellie nie używała jego imienia i miała prawo nie wiedzieć o kogo mi chodzi. - My... jesteśmy razem. - Wydusiłam w końcu, mocno zaciskając powieki. Bałam się je otworzyć i zobaczyć reakcję Ellie. Uchyliłam je jednak delikatnie i moim oczom ukazała się oszołomiona mina przyjaciółki.
-Czy ty jesteś normalna? - Zdziwienie wymalowane na jej twarzy ustąpiło miejsca wściekłości.
-Ty nic nie rozumiesz... - Zaczęłam, jednak Ellie przerwała mi w pół zdania.
-Oczywiście, że nie rozumiem i nie zrozumiem. On jest starszy od ciebie o siedem lat i jest twoim nauczycielem, [T.I]! To obrzydliwe. Co ty sobie w ogóle myślałaś? - Patrzyła na mnie z odrazą.
-Ja go kocham. - Broniłam się.
-I co z tego? Myślisz, że on ciebie niby też? Daj spokój, [T.I] nie bądź żałosna. - Skarciła mnie. - On chce tylko zaciągnąć cię do łóżka. - Dodała, patrząc na mnie gniewnym wzrokiem, jednak gdy zobaczyła łzy w moich oczach, jej mina złagodniała. - Już to zrobił, prawda? - Spytała kładąc dłoń na moim ramieniu.
-Ale ja sama tego chciałam. On chciał jeszcze poczekać, pytał czy jestem gotowa. - Usprawiedliwiałam Harrego.
-Chciał, żebyś tak myślała. On za to jeszcze zapłaci. - Zabrzmiało to jak groźba.
-Co masz na myśli? - Zaniepokoiłam się.
-Zerwij z nim i powiedz o tym rodzicom. - Powiedziała tonem nieznoszącym sprzeciwu. W tym momencie pożałowałam, że postanowiłam być z nią szczera.
-Nie ma mowy. Nie możesz po prostu zrozumieć, że ja go kocham? Nie obchodzi mnie ile ma lat ani, że jest moim nauczycielem. On sprawia, że czuję się wyjątkowa, kochana. Dlaczego nie możesz tego zaakceptować? - Uniosłam się, a łzy coraz bardziej cisnęły się do moich oczu.
-Bo tak nie można. To po prostu niemoralne, złe i sama jeszcze nie wiem jakie. Oh,  zapomniałabym. Nielegalne.  Nie rozumiesz, że to nie tylko zniszczy życie wam obojgu, ale na dodatek pan Styles może pójść przez ciebie do więzienia? - Wtedy nie obchodziły mnie żadne jej argumenty. Myślałam, że jako moja przyjaciółka powinna mnie wspierać, ona jednak postąpiła zupełnie na odwrót.
-Przecież na razie nikt nie musi o tym wiedzieć. Za dwa lata skończę szkołę i wtedy będziemy mogli być razem bez żadnych przeszkód. - Rzuciłam.
-Boże, dziewczyno, ale ty jesteś naiwna. Obudź się wreszcie, on chce cię tylko wykorzystać. - Mówiła trzymając się za głowę. - Albo sama to skończysz, albo ja będę musiała ci w tym pomóc. - Dodała śmiertelnie poważnie.
-Nie zrobiłabyś mi tego. - Powiedziałam, nie będąc jednak pewna słuszności moich słów. Potok łez począł spływać po mojej twarzy, zostawiając czarne smugi tuszu na moich policzkach.
-Przykro mi, [T.I]. Chyba nie mam wyjścia. - Odparła. W tamtym momencie byłam pewna iż właśnie straciłam przyjaciółkę.
-Nie wierzę ci. - Fuknęłam, po czym wstając, pędem rzuciłam się w stronę frontowych drzwi.
        W progu wpadłam na nikogo innego jak Harrego we własnej osobie. Brunet złapał mnie za ramiona i zaczął przyglądać mi się uważnie.
-Płakałaś. - Było to raczej stwierdzenie niż pytanie. - Co się stało?
-Nic. - Skłamałam. Postanowiłam zataić przed Harrym moją rozmowę z Ellie. W końcu było to tylko czcze gadanie, prawda?
-Na pewno? - Spytał widocznie mi nie dowierzając.
-Tak, wszystko jest w porządku. - Odparłam wycierając łzy zewnętrzną stroną dłoni.
        Następnie doczekawszy się momentu, w którym Ellie podeszła do drzwi, wpiłam się w usta Harrego tak, by to zobaczyła. Mężczyzna nie zdając sobie sprawy z jej obecności, oddał pocałunek, obejmując mnie w talii. Uchyliłam jedną powiekę spoglądając na zniesmaczoną minę Ellie. Sama tego chciała. To ona pierwsza wypowiedziała wojnę.



LOLA