# 71. Liam.

                Była jak anioł. Nie takim ubrany w białe szaty i z białymi skrzydłami doczepionymi do pleców. Nad jej głową nie błyszczała aureola. Była aniołem, ponieważ samym swoim dotykiem uleczała. I nie mam na myśli teraz groźnych chorób, na które nie ma antybiotyku. Ona leczyła moje serce. Jej delikatne i zimne opuszki palców sprawiały, że moja skóra cierpła. Samą taką pieszczotą sprawiała, że wariowałem na jej punkcie.

                Gdy patrzyłem w jej oczy, gdy patrzyłem w te niebieskie i niewinne tęczówki, czułem jak w brzuchu do lotu unosi mi się stado motyli. Do dziś pamiętam uczucie jakie przepełniało mnie, gdy podczas naszych nocnych spacerów, łapała mnie za rękę. Miała taką zimną i kruchą dłoń, a ja zawsze bałem się, że mogę zrobić jej krzywdę, gdy za mocno ją ścisnę. Dbałem o nią lepiej niż o siebie. Gdy zamknę oczy z łatwością mogę przypomnieć sobie jej wyraz twarzy, gdy mocno się nad czymś skupiała. I to jak zawstydzona czymś przygryzała wargę. I jej paniczny lęk przed pająkami. Pamiętam każdy najmniejszy szczegół związany z nią. Każdą jej wadę i zaletę.

                Przypomniałem sobie, że [T.I] miała wiele dziwactw. Zawsze spała w dwóch różnych skarpetkach, ponieważ wierzyła, że przynosi to jej szczęście. W sklepie zawsze wybierała to co było połamane, czy uszkodzone, gdyż nie chciała by było im przykro. Zawsze kupowała cukier w kostkach i wyjadała je z pudełeczka. Myślała, że tego nie zauważę. Pisała tylko po jednej stronie zeszytu, bo żyła w przekonaniu, że nie zapamięta nic z rzeczy, które zapisane są na lewej części.

                Odwróciłem głowę w lewą stronę i spojrzałem na [T.I], która zamglonym wzrokiem wpatrywała się w jeden punkt w oddali.

-Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie? – zapytałem i wyrwałem [T.I] z transu. Dziewczyna gwałtownie zwróciła twarz w moją stronę.

-Nie mogłabym zapomnieć o najpiękniejszym dniu w moim życiu. – odpowiedziała spokojnie – A czemu pytasz? Naszło cię na wspominki? – zaśmiała się pod nosem.

-Naszło, nie naszło.  – kopnąłem kamyk leżący na ziemi - Po prostu chciałbym przypomnieć sobie te wszystkie chwile jakie spędziliśmy razem.

                Dziewczyna uśmiechnęła się i odpowiedziała:

-Nasze pierwsze spotkanie było najlepszą rzeczą jaką mnie spotkała. Musieliśmy usiąść obok siebie w samolocie, ponieważ nie było innych miejsc. Obydwoje lecieliśmy wtedy do Francji. Całą drogę przegadaliśmy i podczas napadu śmiechu niechcący wylałam na ciebie mój jabłkowy sok – na wspomnienie tych chwil kąciki moich ust uniosły się ku górze – Gdy poszłam do łazienki wyprać twoją przemoczoną koszulę, ty zabrałeś mój telefon i wpisałeś do listy kontaktów swój numer. Zobaczyłam go dopiero w swoim hotelu i pomyślałam wtedy, że to tylko młodzieńcze zauroczenie. Ale to był początek największej miłości w moim życiu.

-Tak, od tamtej pory w każdą naszą rocznicę jeździliśmy do Francji. Do dziś uważam za urocze to, że jako naszą rocznice nie przyjęliśmy dzień powstania naszego związku, a tamtego lotu.

-Bo to wtedy rozpoczęła się nasza miłość. Wystarczyły trzy godziny siedzenia ramię w ramię w samolocie.

                W odpowiedzi pokiwałem głową i spojrzałem na ciemne chmury, które pojawiły się na bezchmurnym wcześniej niebie. W myślach szukałem śmiesznej historii, o której warto wspomnieć.

-A pamiętasz, jak, w Halloween nie mieliśmy strojów na coroczną imprezę, więc wycięliśmy dziury na oczy w prześcieradłach i jak dzieci udawaliśmy duchy? – zapytałem [T.I]. Na wspomnienie tych chwil, kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze.

-Jasne, tego nie da się zapomnieć. – odpowiedziała z delikatnym uśmiechem na twarzy. Schyliła głowę i pozwoliła, by wiatr rozwiał jej blond włosy.

-Wiesz, że Louis do dziś się z tego śmieje? – zaśmiałem się i kopnąłem kamyk leżący na ziemi.

-Wariat. – [T.I] pokręciła głową i zatrzepotała swoimi skrzydłami – Pozdrów go ode mnie, koniecznie.

                Spojrzałem na dziewczynę. Loki okalały jej drobną twarzyczkę, a zadarty nos był czerwony od wiatru. Ubrana była w białą sukienkę, która poruszała się przy najmniejszym podmuchu wiatru. [T.I] była moją definicją ideału.

-Wyglądasz tak pięknie, [T.I] – powiedziałem i złapałem ją za bladą dłoń – Nigdy nie byłaś piękniejsza.

-Dziękuje Liam. To miłe, że podobam ci się nawet po śmierci. – powiedziała i strzepała ze swoich skrzydeł niewidzialny pyłek.

                Podniosłem nasze splecione dłonie do ust i delikatnie pocałowałem jej chłodną rękę. Przez cienką skórę czułem delikatne żyłki, przez które nie tętniła już krew.

-Kocham cię. Nie ważne, czy twoje serce bije, czy już nie. Codziennie coraz bardziej umieram z tęsknoty za tobą. Za twoim głosem, który budził mnie codziennie rano. Za twoim dotykiem. I za twoimi skarpetkami nie do pary. Gdyby nie tamten facet, który pijany wsiadł za kierownicę. Gdybym dopilnował cię, byś zapięła pasy bezpieczeństwa. Dziś cały czas… - poczułem jak w gardle urosła mi wielka gula. Nie mogłem wydusić z siebie ani słowa.

Gorzkie łzy popłynęły po moich policzkach. [T.I] wytarła je czubkiem swojego kciuka i wyszeptała mi do ucha:

-Musisz o mnie zapomnieć. Nigdy nie ułożysz sobie życia, jeśli codziennie przychodzić będziesz na cmentarz i udawać, że rozmawiasz ze mną. Wiesz ile dziewczyn jest godnych, by zestarzeć się z tobą? Kochanie, przestań o mnie myśleć, ale nie zapomnij. – spojrzała mi w oczy i delikatnie uśmiechnęła się. Wyjęła piórko ze swoich skrzydeł, by podać mi je. Otworzyła moją dłoń, położyła na nim pierze i zamknęła ją w pięść – Proszę, to będzie twoja pamiątka po mnie. Schowaj ją do kieszeni i nigdy nie wyjmuj. Będę twoim osobistym aniołem stróżem, co ty na to? Będę nad tobą czuwać. Nad tobą, twoją przyszłą żoną i dziećmi.

                Nie mogłem wymówić ani słowa. Tylko delikatnie pokiwałem głową i przygryzłem wargę.

-Musimy się rozstać. Żegnaj Liam. Nigdy cię nie zapomnę. – powiedziała [T.I] i rozpłynęła się w powietrzu.

                Zaszokowany stałem i nie dotarło do mnie co się przed chwilą stało. Patrzyłem w dal i czekałem, aż [T.I] znów się pojawi i krzyknie wesoło, że to był tylko żart. Ale nic takiego się sie wydarzyło. Gdzie moja mała dziewczynka? Zrozpaczony zacząłem biegać po cmentarzu nawołując [T.I]. Krzyczałem jej imię ile miałem sił w płucach. Ale odpowiadała mi tylko głucha cisza i skrzek czarnych kruków. Z głośnym szlochem upadłem na ziemię.

-Leć mój aniołku – wyszeptałem i mocno zacisnąłem w pięści swoje piórko.

RECKLESS