# 70. Niall. | cz. 1

Uważałam, że wszystko już skończone. Zamknięty rozdział. Ale to nadal powraca, rozumiesz? To jak skończenie działu książki, ale ponowne czytanie go, ponieważ utkwił on nam w pamięci. Wracają wspomnienia, myśli i słowa wcześniej wypowiedziane. Przychodzi czasem taki moment, że budzę się rano i szukam go po całym domu. Ale on już nie wróci. Wtedy przypominam sobie, że jest jedynie przeszłością. Kartką z kalendarza przedstawiającą nieaktualny miesiąc.

Myślę, że gdy pierwszy raz go ujrzałam, jakaś cząstka mnie wiedziała co może się wydarzyć. Nie chodzi tu o wszystkie wspólne wybryki i łamanie najróżniejszych praw. Chodzi o uczucie jakie mogłoby pojawić się miedzy nami. Mam na myśli nasza niewidzialną więź, która będę związana z nim do końca życia. Gruby sznur, który boleśnie rani moje dłonie.

            Czasem wydaje mi się, że nie zaznam już niczego podobnego. To szalone. Ale nie jestem pewna, czy powinnam to poczuć. Kolejne nieprzespanie noce, tysiące kubków kawy i sterty leków nasennych. Dziękuję, jeden raz mi wystarczy.

            Wiedziałam, że jesteśmy z różnych światów. Byliśmy jak alfa i omega. Różniliśmy się od siebie, ale to właśnie to najbardziej pociągało mnie do niego. Był tajemniczy i nie opowiadał za dużo o sobie. Można porównać go do bezludnej wyspy do której nie miałam mapy, ani drogowskazów. A ja głupia, chciałam ją odkrywać. I wiesz co? Była przepełniona jadowitymi wężami, pająkami i drapieżnymi zwierzętami.

            Uważam jednak, że najgorsze nie było utracenie jego. Najgorsze było to, że całkowicie zatraciłam siebie.

           

-Niall, jesteś pewny, że to dobry pomysł? – zapytałam zestresowana – A co jeśli ktoś nas przyłapie?

-Daj spokój. Zrelaksuj się i wszystko zostaw mnie – powiedział chłopak poprawiając okulary przeciwsłoneczne – Masz, zapal i przestań się zamartwiać.

            Niall rzucił mi paczkę cienkich miętowych papierosów. Złapałam ją i powoli wyciągnęłam szluga. Z kieszeni kurtki wyjęłam zapalniczkę z narysowaną plażą na opakowaniu. Włożyłam papierosa do ust i zasłoniłam się od wiatru, by nie zgasił płomienia. Wypuszczając dym spojrzałam na Nialla.

            Chłopak próbował otworzyć drzwiczki samochodu metalowym prętem. Chcieliśmy uciec z miasta do miejsca, którego nie ma na mapie. Jakieś pola, pustkowie, czy wieś. Gdzieś, gdzie zaczniemy wszystko od początku. Do szczęścia potrzebowaliśmy tylko auta, którym udalibyśmy się w szaloną podróż. Wybraliśmy stary, czarny samochód, który stał za budynkiem, w którym mieściła się restauracja „U Billa”.

            Nagle usłyszałam głośny trzask i krzyki Nialla:

-[T.I]! Udało się! Chodź, wsiadaj.

-Jasne, już idę. – powiedziałam

            Zrzuciłam papierosa na ziemię i przydeptałam go moim czerwonym conversem.

-Ale zajebiście. [T.I], czujesz to? Nareszcie zostawimy tutaj wszystkich skurwielów za których cierpieliśmy – mówiąc to łączył ze sobą niebieski i czerwony kabel, by uruchomić samochód. Typowa sztuczka.

            W odpowiedzi pokiwałam tylko głową z uśmiechem na twarzy.

-A wiesz co jest najlepsze? – powiedział Niall i spojrzał mi głęboko w oczy. Cholerne, niebezpiecznie seksowne niebieskie tęczówki. – Że będziemy tam sami. Tylko ty i ja. Na zawsze? – spytał się i wyciągnął mały palec, by złożyć ze mną przysięgę.

-Na zawsze – odpowiedziałam i spletliśmy swoje palce

~*~

-Poproszę pierś z kurczaka, frytki i surówkę z marchewki. A ty [T.I]? Na co masz ochotę?

-Dwa razy to samo prosimy – powiedziałam pulchnej kelnerce w bluzce ze stanowczo za dużym dekoltem. Niallowi również nie umknęło to na uwadze. I jak tu z takim wytrzymać?

            Rozejrzałam się po lokalu. Znajdowaliśmy się w brudnej spelunie, która służyła jako miejsce spotkań wytatuowanych harleyowców. Wszyscy siedzieli przy barze popijając zimne piwo z ogromnych kufli. Na ścianach baru przywieszone były plakaty ze zdjęciami motorów i samochodów. Restauracja postawiona była w środku pustkowia. Jakieś jebane westernowskie miasteczko. Wszędzie tylko drzewa, kaktusy i piasek.

            Spojrzałam na Nialla. Siedział schylony nad komórką. Jak on do cholery miał tutaj zasięg? Jedną ręką stukał w ekran, natomiast drugą bawił się kapeluszem znajdującym się na jego głowie. Ubrany był w luźną czerwoną koszulę oraz przetartą, dżinsową kamizelkę. Na jego prawym przedramieniu i obojczyku znajdowały się tatuaże.

-Czemu się na mnie patrzysz? – zapytał z uśmiechem nie odrywając wzroku znad ekranu telefonu

-Ja nie.. no ten… coś ci się przewidziało.

-Wlepiasz we mnie wzrok i wydaje mi się, że od minuty nie mrugnęłaś – zaśmiał się i wyjął wykałaczkę ze słoiczka, by włożyć ją sobie do ust.

-A przeszkadza ci to, że super gorąca, i z resztą chyba jedyna tutaj, dziewczyna pożera cię wzrokiem? – zaczęłam drażnić się z Niallem

-Przecież ja nic takiego nie powiedziałem – uniósł ręce w geście obronnym – Ale szkoda, że ta gorąca dziewczyna tylko patrzy, bo mam na nią niesamowitą ochotę – nachylił się nad stołem w moją stronę i wyszeptał mi to do ucha

-Gorącą dziewczynę stać na więcej. Zaraz się przekonasz. – powiedziałam i namiętnie wpiłam się w usta Nialla. Chłopak złapał mój podbródek w dłoń i z podwójną siłą oddał pocałunek. Złapałam jego kapelusz i założyłam go sobie na głowę. Niall całował nieziemsko. Kolejny punkt dlaczego straciłam dla niego głowę. Odrywając się od chłopaka, zapytałam – I jak? Miałam rację?

-O tak, Rebel , nigdy się nie mylisz – powiedział Niall i splótł dłonie na karku

            Nie lubiłam, gdy mnie tak nazywał. Chodź po dłuższym zastanowieniu może zasługiwałam na to miano. Uciekłam z domu, ukradłam samochód i wylądowałam na pustkowiu  z chłopakiem.

            Nagle usłyszałam pisk odsuwanego krzesła i zobaczyłam motocyklistę, który dosiadł się do naszego stolika. Było to dziwne zważywszy na to, że wszystkie inne miejsca były wolne. Wymieniliśmy z Niallem porozumiewawcze spojrzenia. Chłopak chciał o coś zapytać, lecz uprzedził go harleyowiec:

-Rebel? Czemu akurat tak się nazywasz, mała? – zapytał i puścił mi oczko. Obrzydlistwo. Za plecami usłyszałam ciche śmiechy i szepty. Jasne, założyli się, że ten gość mnie poderwie. – Może pokarzesz mi dlaczego tak na ciebie mówią, buntowniczko? Lubię niegrzeczne dziewczynki.

            Niall patrzył na to z niedowierzaniem w oczach. Jego twarz wyrażała szok i niedowierzanie. Tylko on mógł nazywać mnie Rebel. Dłonie zacisnął w pięści i powoli wypuścił powietrze ustami.

-Jak ją nazwałeś? – wycedził

-Rebel. A co, głuchy jesteś? – głupkowato się uśmiechnął.

            Tego było za dużo. Będziemy mieli kłopoty. Ale ja od zawsze wiedziałam, że Niall był kłopotem.

-Jak śmiesz, sukinsynie – krzyknął chłopak i przywalił mężczyźnie z pięści.

            Motocyklista przewrócił się na krześle, lecz szybko wstał by uderzyć Nialla w brzuch. Usłyszałam krzyki i wiwaty kolegów tego gościa. Blondyn zatoczył się, lecz ze zwinnością tygrysa utrzymał równowagę. Odkaszlną i splunął krwią. Złapałam się za usta i wydałam z siebie niemy krzyk. Motocyklista już chciał ponownie przywalić Niallowi, lecz ten złapał jego pięść i odepchnął go. Mężczyzna przewrócił się na stolik i przewrócił go. Mebel upadł na ziemię z głośnym hukiem. Nagle jeden z motocyklistów wstał i podszedł do blondyna. Zamachną się na niego i uderzył go w twarz łamiąc Niallow nos i przyprawiając gigantyczną śliwę.

            To było surrealistyczne. Stałam tam i z całych sił chciałam pomóc mojemu chłopakowi, ale moje nogi wrosły w ziemię. Byłam jak sparaliżowana.

            Kątem oka zauważyłam mężczyznę, który zmierzał w moim kierunku. Wystraszona zaczęłam uciekać w stronę Nialla.

-Błagam cię, chodźmy już stąd. – złapałam go za rękę – Boję się Niall.

-Jeszcze z nimi nie skończyłem. Muszą zapłacić za to, jak… - spojrzała na mnie i zobaczył pojedynczą łzę spływającą po moim policzku – Nie płacz, wszystko będzie w porządku. Chodź, idziemy.

            Blondyn złapał mnie za rękę. Z kieszeni kurtki wyjął banknot dwudziestodolarowy i wręczył go oszołomionej kelnerce, która stała z naszymi posiłkami.

-Reszty nie trzeba – krzyknął wychodząc z baru.

            Weszliśmy do samochodu . Niall spojrzał mi w oczy i jakby nigdy nic, zapytał:

-To jak, Rebel, gotowa na prawdziwą przygodę? 

RECKLESS