# 64. Zayn I cz. 2

Jeszcze niedawno sądziłam, że marzenia się nie spełniają. Zabawne jak jedno wydarzenie może zupełnie zmienić mój światopogląd. Całe moje życie. Dotychczas uważałam je za nudne, bezbarwne wręcz godne pożałowania. Teraz czułam, że nabrało nowego sensu. Że wreszcie mam dla kogo żyć. Że wreszcie mogę być szczęśliwa.
Randka z Zaynem się udała. I następna. I jeszcze następna też. Wszystko układało się idealnie. Nigdy nie zapomnę sposobu w jaki Zayn po raz pierwszy powiedział, że mnie kocha. Był nieśmiały i uroczy, a jednocześnie tak prawdziwy. Wybaczyłam mu już to, że kiedyś nie traktował mnie dobrze. Nie chciałam o tym pamiętać. Chciałam cieszyć się chwilą.
Po raz pierwszy w życiu miałam chłopaka. Po raz pierwszy w życiu byłam zakochana z wzajemnością.
Coś jednak było nie tak. Poza naszymi rodzicami nikt nie wiedział o naszym związku. Ja nie miałam się komu pochwalić, a Zayn... No właśnie. Czemu on nikomu nie powiedział? Czemu w szkole mnie unikał? Czy on nadal się mnie... wstydził?
-Co twoi koledzy na to, że się spotykamy? - Spytałam któregoś dnia.
-Ja... Jeszcze im nie powiedziałem. - Odparł zawstydzony.
-Dlaczego?
-Bo...
-Zayn, dlaczego?
-Chciałabyś pojechać ze mną na zakupy? - Spytał nagle.
-Okej, ale nie znaczy to, że nie wrócimy do tej rozmowy. - Dałam za wygraną.
Wsiedliśmy do samochodu Zayna i udaliśmy się do galerii. Po drodze nie zamieniliśmy ani słowa. Zabolało mnie to, że Zayn nadal nie przyznał się kolegom, że ze mną chodzi. Co było ze mną nie tak, że się mnie wstydził?
-Jesteśmy. - Powiedział, przerywając ciszę.
Bez słowa wysiadłam z wozu. Zatrzasnęłam drzwi i utrzymując dystans między nami, weszłam z Zaynem do galerii. Malik widząc jak się zachowuje, podszedł bliżej i ku mojemu zdziwieniu, złapał mnie za rękę.
-Przecież tu może być ktoś ze szkoły. Nie wstydzisz się? - Spytałam ironicznie, wytrącając jego dłoń.
-[T.I], ja wcale się ciebie nie wstydzę. - Kłamał mi w żywe oczy.
-To dlaczego nikomu jeszcze o nas nie powiedziałeś? - Patrzyłam mu w oczy niewzruszona.
-Bo ja... Chodź do tamtego sklepu. Kupimy ci jakieś fajne ciuchy. - Rzucił nagle, wskazując na jakiś butik.
-Znów zmieniasz temat. - Wymamrotałam pod nosem, podążając za chłopakiem.
Weszliśmy do sklepu i zaczęliśmy przebierać w ubraniach. Ja wybrałam dwie koszulki i spodnie, a Zayn co najmniej połowę sklepu. Weszłam do przymierzalni i założyłam pierwszą rzecz jaka wpadła mi w ręce.
-I jak wyglądam? - Spytałam wychodząc z przymierzalni.
-Jedyną zaletą tej bluzki jest to, że jej okropny wzór odwraca uwagę od tego jak źle leży. - Powiedział krytycznie.
-Przymierzałam spodnie. - Odparłam trochę urażona.
-Wiem, spodnie są świetne, bierzemy je. A teraz załóż jedną z koszulek jaką ci wybrałem.
Przymierzyłam jeszcze trochę ubrań. W każdym czułam się gorzej niż w poprzednim, ale Zayn ciągle upierał się, że wyglądam fenomenalnie. W końcu nie wytrzymałam i nie zważając na ludzi w sklepie krzyknęłam:
-Myślisz, że nie widzę co chcesz zrobić? Chcesz mnie mienić. Powinieneś mnie kochać taką jaką jestem. Albo jutro udowodnisz mi, że się mnie nie wstydzisz i w szkole powiesz kolegom, że jestem twoją dziewczyną, albo z nami koniec. -Po mojej twarzy spłynęły gorzkie łzy.
-Przepraszam. Obiecuję, że jutro im powiem. - Powiedział skruszony, po czym podszedł do mnie i objął mnie ramionami. Wtuliłam się w jego bluzę i powiedziałam:
-Ale te pierwsze spodnie i tak bierzemy. Strasznie mi się podobają.
Zayn zaśmiał się i ujął moją twarz w dłoniach, po czym kciukami otarł z niej łzy.
-Dobrze. - Powiedział całując mnie w czoło.

~*~

-Gotowy? - Spytałam.
-Chyba tak. - Odparł obejmując mnie ramieniem.
Nigdy wcześniej nie czułam się tak dobrze. Szłam przez szkolny korytarz, ubrana w moje najładniejsze ciuchy, z delikatnym makijażem i świeżo wyprostowanymi włosami, a Zayn szedł obok mnie nie szczędząc mi czułości. Kierowaliśmy się do stołówki, gdzie zawsze spotykał się z przyjaciółmi na lunchu, żeby obwieścić im, że jesteśmy razem. Już nie mogłam się doczekać.
-Hej Zayn! - Przywitali się .
-Hej. Jeremy, Zack, Taylor, chciałbym wam przedstawić...
-Przecież znamy tę kujonicę. - Odezwał się jeden.
-Po co tu z tobą przylazła? Może z nią chodzisz co? - Dorzucił drugi, po czym wszyscy troje zaczęli się śmiać. Myślałam, że Zayn będzie mnie bronił, ale on zamiast tego... zaczął śmiać się razem z nimi. Czułam jak moje serce pęka na małe kawałeczki.
-Chciałbym wam przedstawić największą frajerkę w szkole. - Dokończył Zayn. Wszyscy wybuchnęli jeszcze większym śmiechem. Zakręciło mi się w głowie, a w sercu poczułam jedną wielką pustkę. Zrzuciłam rękę Zayna z mojego ramienia i wybiegłam ze stołówki. Zapłakana zamknęłam się w jednej z kabin w toalecie i zadzwoniłam do mamy, żeby odebrała mnie ze szkoły. Powiedziałam tylko, że nie najlepiej się czuję i że potem jej wszytko opowiem. Rozłączyłam się i usiadłam na podłodze. Nie czułam nic z wyjątkiem bólu.
Opuściłam kilka kolejnych dni szkoły. Chciałam uniknąć tych wszystkich docinków i pogardliwych spojrzeń. A najbardziej chciała  unikać Zayna. To co zrobił bardzo mnie zabolało. Nie wiedziałam czy byłabym w stanie mu wybaczyć. Na pewno jeszcze nie teraz.
Dzwonił i pisał do mnie wiele razy. Przepraszał i obiecywał, że się poprawi. Ale ja mu nie wierzyłam. Chyba straciłam do niego zaufanie...
Jedyną osobą, której mogłam się wyżalić była moja mama. Byłam jej wdzięczna, że zrozumiała moją sytuację i pozwoliła mi zrobić sobie kilka dni przerwy od szkoły, ale w końcu i tak musiałam do niej wrócić, a tego chyba bałam się najbardziej.
Tego dnia postanowiłam się nie wyróżniać. Założyłam nowe jeansy (nie zamierzałam przestać w nich chodzić, tylko dlatego, ze to Zayn mi je wybrał, były zbyt drogie) i zwykłą bluzę z kapturem. Przewiesiłam torbę przez ramię i wyszłam na przystanek.
Z autobusu wysiadałam bardzo niechętnie. Nie miałam najmniejszej ochoty iść do szkoły. Rozważałam nawet wagary, ale uznałam, że aż tak zdesperowana nie jestem. Niepewnie weszłam do szkoły. Przeszłam jeden korytarz. Potem drugi. Nikt się na mnie nie patrzył. Wszyscy już zapomnieli. I bardzo dobrze.
Przez kilka pierwszych lekcji skutecznie udawało mi się unikać Zayna, bo byliśmy w różnych grupach językowych.
Jednak podczas piątej lekcji, na auli odbywał się apel. Poprowadzić go miał... przewodniczący szkoły. Nie uśmiechało mi się spędzić choćby minuty, a co dopiero godziny w tym samym pomieszczeniu co Zayn, ale niestety apel był obowiązkowy.
Cała szkoła zebrała się w ciasnej auli. Dyrektor poprosił o ciszę, a Zayn wyszedł na scenę. Chciało mi się płakać, lecz zacisnęłam pięści i siedziałam niewzruszona.
Przez pierwsze pół godziny podał nam co tygodniowe ogłoszenia, a następnie zapanowała grobowa cisza. Słychać było tylko szepty w stylu "Co się stało?" albo "Czemu nic nie mówi?".
-Skoro odhaczyłem już wszystkie te pierdoły, chciałbym przejść do czegoś co jest dla mnie naprawdę ważne. - Powiedział nagle. - Jest tu osoba, którą zraniłem choć w żadnym stopniu na to nie zasłużyła. Jest to najlepsza dziewczyna jaką kiedykolwiek poznałem. Żałuję tego, co zrobiłem. Zachowałem się jak idiota. Dlatego chciałbym cię  przeprosić, [T.I] - Dokończył, a mnie zupełnie zamurowało. Siedziałam nieruchomo na miejscu nie wiedząc co powinnam zrobić.
-[T.I], wiem, że tu jesteś. Widzę cię.  Mimo całego tego tłumu widzę cię wyraźnie. Rozpoznałbym cię wszędzie. Nie ma drugiej tak pięknej dziewczyny. - Oznajmił, a ja poczułam jak skręca mi się żołądek.
Wstałam z miejsca i pomaszerowałam w kierunku sceny. Nie zważając na otaczających nas zewsząd uczniów i nauczycieli pokonując dwa schodki weszłam na scenę i znalazłam się obok Zayna.
-Czyli już się mnie nie wstydzisz? - Spytałam patrząc mu w oczy.
-Chyba żartujesz. Jestem dumny, że mam taką wspaniałą dziewczynę.
-Ale ja nie powiedziała...
-Drodzy państwo, chciałbym wam przedstawić [T.I], moją dziewczynę. O ile nadal chce nią być. - Zwrócił się przez mikrofon do publiczności, nie odrywając ode mnie wzroku.
-Oczywiście, że chcę. - Powiedziałam do mikrofonu, po czym zarzuciłam ramiona na szyję Zayna i wpiłam się w jego usta. Wtedy byliśmy tylko on i ja, jednak oklaski publiczności były zbyt głośne, by je zignorować.
Gdy się od siebie oderwaliśmy pierwsze co rzuciło mi się w oczy to rozgniewana mina dyrektora.
-Wy dwoje do mojego gabinetu! Oj, macie kłopoty! - Krzyknął wskazując na mnie i Zayna.
Jednak  wizja pobytu z nim w kozie mnie nie przeraziła. Nie miałam nic przeciwko temu, aby zamknięto nas samych na dwie godziny w klasie. Zayn chyba pomyślał o tym samym, bo do gabinetu dyrektora weszliśmy trzymając się za ręce i z promiennymi uśmiechami na twarzach.


LOLA