# 61. Liam.

"Sobota, 23 lutego 2013 roku. Pamiętam jakby to było wczoraj. Wraz z Niallem, Zaynem, Louisem i Harrym staliśmy za kulisami, niecierpliwie oczekując momentu wejścia na scenę. Towarzyszyło nam nie małe zdenerwowanie. Mimo, że już od trzech lat publiczne wystąpienia były dla nas codziennością i traktowaliśmy je raczej jak zabawę, tym razem było inaczej. Był to koncert otwierający Take Me Home Tour. Chcieliśmy wypaść jak najlepiej. Nie chcieliśmy zawieść krytyków, rodzin, a co najważniejsze fanów. Pragnęliśmy, by zapamiętali tę noc do końca życia. Obawialiśmy się, że coś mogłoby pójść nie tak. Jednak nie mieliśmy ku temu żadnych podstaw, gdyż ciężko pracowaliśmy na próbach, a wszystko dopięte było na ostatni guzik.
Dostaliśmy właśnie sygnał, że już czas i poklepując się przyjacielsko po plecach, wzięliśmy głębokie wdechy i wybiegliśmy na scenę. Muzyka grana przez naszą niewiarygodnie uzdolnioną kapelę rozlała się po pomieszczeniu wywołując u fanów burzę oklasków i okrzyków.
Widok szczęśliwych fanów i transparentów z hasłami typu "Kocham Cię, Liam!" zawsze wywoływały u mnie uśmiech. Tym razem również.
Pierwszą wykonaną przez nas piosenką było Live While We're Young. Byłem mile zaskoczony, że fani znali cały tekst. Lubiłem, gdy śpiewali z nami. Czułem wtedy, że nasza muzyka nie tylko do nich trafia, ale potrafią się nią też bawić.
Następnym utworem było Over Again. Tak jak podczas śpiewania każdej ballady, wraz z chłopakami porzuciliśmy zsynchronizowane bieganie po scenie na rzecz, może nie do końca wygodnych, ale służących za jedyne siedzenie głośników. Śpiewając swoją solówkę rozglądałem się w tłumie fanek wyłapując ich spojrzenia. Chciałem, aby każda czuła, że śpiewam tę piosenkę z myślą o niej i jest wyjątkowa. Swoje spojrzenie zatrzymałem na jednej z dziewczyn. Sam nie wiem czemu, ale przykuła moją uwagę. Stała w jednym z rzędów najbliżej sceny. Przez chwilę patrzyliśmy sobie prosto w oczy, gdy ona nagle odwróciła wzrok. Gdy zorientowałem się, że patrzy teraz na Nialla, poczułem ukłucie zazdrości. Dopiero po chwili wróciłem na ziemię przypominając sobie, że blondyn śpiewa teraz swoją solówkę. To na pewno dlatego dziewczyna patrzyła właśnie na niego. A przynajmniej taką miałem nadzieję.
Wzrokiem odnalazłem brunetkę w tłumie i całą piosenkę usilnie wpatrywałem się w nią z nadzieją, że odwzajemni spojrzenie. Jednak ona tego nie zrobiła.
Potem trochę się pokomplikowało. Następne piosenki były raczej szybsze i biegając po scenie między chłopakami coraz trudniej było mi nie tracić jej z zasięgu wzroku.
Po Loved You First udaliśmy się za kulisy, gdzie zmieniliśmy ubrania, a stylistki miały chwilę, by poprawić nasz fryzury.
-Wiesz, zauważyłem taką jedną fankę... - Zacząłem, zwracając się do Nialla, gdy zapinałem ostatni guzik koszuli.
-Nie mów, że spodobała ci się fanka. - Zdziwił się blondyn.
-Nie, to nie tak. - Wymigiwałem się.
-Jasne, jasne. Jak będzie chciała autograf to zapytaj, czy podpisać dla pani Payne. To zawsze działa. - Rzucił Niall puszczając do mnie oko.
-Jesteś niemożliwy. - Zaśmiałem się.
Reszta chłopaków ponagliła nas, krzycząc, żebyśmy skończyli już te pogaduszki. Ponownie wybiegliśmy na scenę jednak tym razem w rytmie Little Things, po czym zajęliśmy nasze ulubione miejsca na głośnikach. Pomyślałem, że to moja kolejna szansa. Rozglądałem się w tłumie, starając się odnaleźć dziewczynę. W końcu natrafiłem na nią, a nasze spojrzenia znów się skrzyżowały. Tym razem na jeszcze krótszą chwilę niż poprzednio, lecz ważne było i to.
Przez kolejne 3 piosenki nie zwróciła na mnie uwagi ani razu. Ledwo, ale jakoś to zniosłem. Lecz, podczas gdy rozbrzmiewały pierwsze nuty Last First Kiss, dziewczyna odwróciła się i zaczęła iść w kierunku... wyjścia. Tego było już za wiele. Zamiast zaśpiewać tekst swojej solówki podniosłem mikrofon do ust i powiedziałem:
-Przepraszam was chłopaki, że w tym momencie najprawdopodobniej psuje jeden z naszych najważniejszych koncertów, ale nie chcę kiedyś pomyśleć co by było gdyby, a tym bardziej żałować, że nie zrobiłem tego co zamierzam zrobić teraz. Kontynuujcie beze mnie. - Niall, Zayn, Louis i Harry patrzyli na mnie zszokowani, nie rozumiejąc co się dzieje. Ja natomiast rzuciłem mikrofon na scenę, po czym podchodząc do jej krawędzi, wziąłem głęboki wdech i... skoczyłem w dół.
Nie było tak źle jak się spodziewałem. Udało mi się nawet upaść na dwie nogi. Zachwiałem się niestabilnie, ale dwie dziewczyny z pierwszego rzędu, podtrzymały mnie za ramiona. Wymamrotałem podziękowania, po czym rzuciłem się pędem w stronę, w którą udała się dziewczyna. Rozpychałem się w tłumie rzucając przeprosinami na lewo i prawo, ale miałem wrażenie, że fanki wcale nie mają mi za złe tego, że na nie wpadam. Zatrzymałem się na chwilę, by odszukać dziewczynę wzrokiem. Zmęczony biegiem założyłem ręce za głowę i dopiero wtedy zauważyłem, że chłopaki nadal śpiewają. Byłem z nich dumny. W końcu dostrzegłem brunetkę, stała już niedaleko wyjścia. Najwidoczniej moje przedstawienie nie wywarło na niej dużego wrażenia. Mimo, że nie czułem już nóg, podbiegłem do niej te ostatnie kilka metrów.
-Poczekaj. - Poprosiłem łapiąc ją za ramię i odwracając twarzą do siebie.
-Ej, puszczaj mnie, bo... O mój Boże. - Była widocznie zdziwiona widząc mnie przed sobą.
-Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? - Spytałem prosto z mostu.
Dziewczyna niepewnie pokiwała głową.
-Jak masz na imię? - Cały czas patrzyliśmy sobie w oczy. Walczyłem o to przez  8 piosenek i przyznać musiałem, że miała najpiękniejsze oczy jakie kiedykolwiek widziałem.
-[T.I]. - Odparła krótko.
-Czy nie sądzisz, że [T.I] Payne brzmi lepiej? - Wycedziłem posyłając jej zalotny uśmiech. Może to nie było do końca to co poradził mi Niall, ale miałem nadzieję, że okaże się równie skuteczne. Nie zniósł bym myśli, że mógłbym jej już nigdy nie zobaczyć."

-Wtedy myślałam, że to tylko głupi tekst na podryw.  - Przerwała mi nagle [T.I] wchodząc do salonu. - A tu proszę. - Dodała, obracając złotą obrączkę na swoim palcu.
-Ej, nie przerywaj mi, to jeszcze nie koniec. - Uśmiechnąłem się czule do swojej żony.
-Dobra, dobra, mów dalej. Też chętnie posłucham. - Powiedziała siadając obok mnie na kanapie.

"[T.I] patrzyła na mnie lekko zszokowana. Możliwe, że trochę ją przestraszyłem. Szybko jednak wróciła do siebie i niespodziewanie przybliżyła się do mnie, składając słodki pocałunek na moich wargach.
-Dużo lepiej. - Odparła spoglądając w moje oczy w sposób, za który mógłbym zabić"

-I tak właśnie, dzieci, poznałem waszą matkę. Zawsze chciałem to powiedzieć. - Uśmiechnąłem się promiennie do moich dwóch pociesz siedzących na przeciwko mnie na fotelach.
-A potem był ślub? - Spytała Emily.
-Nie, to dwa lata później. - Odparła [T.I].
-I co się na nim działo? - Ciekawsko dopytywał Dominic.
-To długa historia, opowiem wam innym razem. A teraz do łóżek. Patrzcie tylko która godzina. - Powiedziałem spoglądając na zegarek wskazujący 23:42.
-Dobranoc. - Pożegnały się dzieci ziewając po drodze do swoich pokoi.
-Nigdy nie znudzi mi się ta historia. - Powiedziała [T.I] wtulając się w moją koszulę.
-Mi też. Ale nawet po tych 14 latach nadal nie wiem czemu odwracałaś wtedy wzrok. - Odparłem obejmując ją ramieniem.
-Wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia i bałam się, że jak spojrzę jeszcze raz, to pokocham cię aż za mocno.
-Czyli tak jak ja ciebie?
-Czyli tak jak kochamy się teraz. - Powiedziała miękko, po czym złączyła nasze wargi w czułym pocałunku.


LOLA