# 108. Marcel I cz. 1

Dziś trochę nietypowo, gdyż mamy dla Was imagin o Marcelu :)
W komentarzu możecie napisać czy wolicie, aby jako następna pojawiła się druga część tego imagina czy może trzecia część Zayna.
Jeśli ktoś nie wie kim jest Marcel odsyłam tutaj.
2 CZĘŚĆ IMAGINA O MARCELU I 3 CZĘŚĆ O ZAYNIE JEST JUŻ NAPISANA, CHODZIŁO O TO, KTÓRA MA BYĆ PIERWSZA. SPOKOJNIE, WSZYSTKIE POJAWIĄ SIĘ NA BLOGU :) xxx
____________________________________________________________________________________

        Siedziałam w swojej szkolnej ławce nawet nie starając się stwarzać pozorów choć trochę zainteresowanej tym co mówił nauczyciel. Całą moją uwagę pochłaniała rozmowa z moją najlepszą przyjaciółką Veronicą. Dyskutowałyśmy o szkolnym balu, który zbliżał się wielkimi krokami. Pozostały do niego albowiem zaledwie dwa tygodnie.
-Jak myślisz? W co powinnam się ubrać? - Spytała.
-W tej koktajlowej sukience, którą dostałaś na urodziny, wyglądasz naprawdę ślicznie. Ewentualnie mogłybyśmy wybrać się na zakupy. - Zaproponowałam.
-Podoba mi się twój tok myślenia. - Odparła z uznaniem, uśmiechając się ciepło.
-Przepraszam, czy ja wam przypadkiem nie przeszkadzam? - Dobiegł nas rozgniewany głos profesora Williamsa, nauczyciela matematyki.

-Nie, my tylko... przepraszam. - Wydukałam speszona, na co mężczyzna skinął głową.
-Tak jak już mówiłem, sprawdziłem wasze testy. Szczerze mówiąc nie poszły one najgorzej, jednak nie ukrywam iż po was spodziewałem się odrobinę więcej. - Powiedział profesor Williams, kręcąc głową. Następnie mężczyzna wyjął z teczki plik kartek, układając je w równy stos, by zaraz po tym krążąc między uczniami, wręczać im ich sprawdzone prace.
-Nie, tylko nie to. - Wycedziłam zrezygnowanym głosem, kładąc głowę na ławce i chowając ją w ramionach.
-Aż tak źle ci poszło? - Spytała zmartwiona Veronica.
-Nawet gorzej niż źle. - Wymamrotałam spomiędzy ramion.
-Przykro mi [T.I], ale niestety oblałaś test. Jeśli nie weźmiesz się do nauki, będę zmuszony oblać cię na semestr. - Powiedział pan Williams z dezaprobatą, wręczając mi mój sprawdzian. Wpatrywałam się w niego załamana posyłając Veronici zmartwione spojrzenie.
-Proszę Veronico, oto twoja praca. Może nie poszło ci tak źle jak [T.I], jednak nadal niezbyt dobrze. - Brunetka wzięła swój test od nauczyciela, po czym ten oddalił się od nas.
-Gdybym tylko mogła z chęcią bym ci pomogła, jednak widzisz, że z moimi stopniami niezbyt wiele zdziałam. - Powiedziała Veronica zatroskanym głosem.
-Jasne, rozumiem. - Zapewniłam, posyłając jej smutny uśmiech. - Nie mam pojęcia co robić. Pan Williams nie może mnie oblać. Co ja powiem rodzicom? - Zamartwiałam się.
-Wiesz, mam pewną sugestię... - Zaczęła niepewnie.
-Jaką? - Spytałam z błyskiem w oku.
-Marcel. - Odparła krótko.
-Nie, proszę cię, tylko nie on. - Westchnęłam przeczesując włosy palcami.
-Wiem, że jest to najgorsze wyjście, ale zarazem i jedyne. - Przekonywała.
        Obróciłam się na krześle, odwracając w stronę ławek ustawionych pod oknem. W jednej z nich, samotnie siedział Marcel. Kujon z naszej klasy. Tak jak czerwony pasek nigdy nie opuszczał jego świadectwa, tak samo jego śnieżnobiała koszula z kołnierzykiem rozstać się nie umiała z jego wyprasowanymi, podciągniętymi pod same żebra spodniami. Zawsze ją w nie wkasywał, a okrywał kraciastą kamizelką, pod którą wciśnięty był jeszcze, pasujący kolorystycznie krawat. Jego wizerunku dopełniały grube szkła w brązowych oprawkach. Włosy zawsze miał starannie ułożone i schludnie zaczesane do tyłu. Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek dostał ocenę niższą niż piątkę, a szczególnie z matematyki, która była jego specjalnością. Marcel zawsze był samotnikiem, nigdy nie miał przyjaciół. Wątpię jednak by wynikało to z jego charakteru, gdyż tak naprawdę nikt go nie znał. Wszystkich zrażał do siebie swoim wyglądem.
        Nie raz mówiono mi, że Marcel się we mnie podkochuje. Nie wiedziałam czy w tych plotkach jest choćby ziarno prawy, jednak nie zależało mi na tym, by się tego dowiedzieć. Nawet, gdyby okazało się to prawdą, nie zamierzałam nic z tym robić. Nie byłam jedną z tych osób, które oceniały wszystkich po wyglądzie, jednak nie znałam Marcela, nie wiedziałam nic o nim, ani o tym jaki był naprawdę.
        Ostatni raz spojrzałam na bruneta uważnie oglądającego swoją pracę mimo iż zapewne uzyskał maksimum punktów, po czym z powrotem odwróciłam się przodem do tablicy i utkwiłam wzrok z moim teście.
-Chyba masz rację... - Zwróciłam się do Veronici wzdychając, po czym rozległ się dzwonek kończący lekcję.
-Współczuję ci, ale ten kujon jest jedyną osobą, która nie dość, że wytłumaczy ci matmę to jeszcze zapewne zrobi to za darmo. - Potarła moje ramie w geście otuchy. - Ale spokojnie, nikomu nie wygadam, że widujesz się z nim po szkole.
-Dzięki. - Odparłam posyłając jej smutny uśmiech.
-Nie ma sprawy. Muszę już lecieć, bo zaraz ucieknie mi autobus. Do jutra, [T.I]. - Pożegnała się Veronica, po czym nie czekając na moją odpowiedź, w pośpiechu wybiegła z klasy.
        Wdychając podniosłam się z krzesła i zarzucając torbę na swoje lewe ramię, ruszyłam w stronę Marcela. Wszyscy poza nami opuścili już klasę udając się na następne lekcje lub tak jak Veronica do domu. Zatrzymałam się przy ławce chłopaka, gdy ten pakował książki do swojego plecaka. Zdawał się w ogóle nie dostrzegać mojej obecności.
-Cześć. - Przywitałam się, jednak odpowiedziała mi cisza, a brunet nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem. - Hej, mówię do ciebie. - Odchrząknęłam znacząco.
-D-do mnie? - Chłopak spojrzał na mnie wielkimi oczyma.
-Przecież nikogo poza nami tu nie ma, Marcel. - Odparłam.
-Z-znasz moje imię? - Zdziwił się.
-Pewnie głuptasie, od kilku lat chodzimy razem do klasy. - Rzuciłam rozbawiona.
-Tak, wiem, ja tylko... Po prostu nie jestem zbyt popularny. - Jego głos drżał lekko, przez co sprawiał wrażenie zdenerwowanego.
-Rozumiem. - Pokiwałam głową. - Oh, przepraszam. Nawet nie spytałam czy masz chwilkę tylko tak podeszłam i zaczęłam mówić. Jeśli jesteś zajęty, albo się spieszysz... - Zaczęłam, jednak brunet nie dał mi dojść do słowa.
-Nie, nie. - Pokręcił szybko głową. - Mam czas.
-To wspaniale. - Uśmiechnęłam się do niego promiennie. - Chciałam spytać, czy masz może jakieś plany na weekend?
-N-nie... - Zająkał się przyglądając mi się niepewnie. - Czemu pytasz?
-Bo może chciałbyś do mnie wpaść? - Spytałam z nadzieją w głosie.
-D-do ciebie? - Jego głos drżał równie mocno co jego dłonie.
-Tak, bo wiesz... Mam mały kłopot z matematyką, a słyszałam, że ty jesteś w tym dobry i... No nie wiem... Gdybyś mógł przyjść do mnie i spróbować mi ją wytłumaczyć, byłabym naprawdę wdzięczna. Oczywiście ci zapłacę. - Wytłumaczyłam.
-Z chęcią ci pomogę, ale nie przyjmę za to żadnych pieniędzy. - Powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.
-Oh, Marcel nawet nie wiem jak ci dziękować. - Odparłam posyłając mu wdzięczny uśmiech. - Tu masz mój numer telefonu... A tu mój adres... - Wyjaśniłam odpinając guzik jego mankietu, po czym podwijając rękaw jego koszuli, poczęłam zapisywać rząd cyfr i nazwę ulicy, na której mieszkałam, na jego przedramieniu. Następnie oddałam mu długopis i wyszłam z klasy, jeszcze długo czując na sobie jego oszołomione spojrzenie.

~*~

        -Oh, Marcel, cześć! - Przywitałam się radośnie, zaraz po tym jak otworzyłam brunetowi drzwi.
-Cz-cześć, [T.I]. - Jak zwykle zająkał się niepewnie.
-Wejdź do środka. - Zaprosiłam go, robiąc mu przejście w progu.
-Masz bardzo ładny dom. - Rzucił, robiąc jeden krok do przodu i rozglądajac się w okół.
-Dziękuję. - Uśmiechnęłam się do niego ciepło. - Chodź, pokażę ci mój pokój. - Zaproponowałam.
-Mogę? - Zdziwił się.
-Pewnie głuptasie. No pośpiesz się. - Wycedziłam rozbawiona, chwytając jego dłoń. Czułam jej delikatne drżenie, jednak postanowiłam je zignorować.
        Ruszyłam na piętro, ciągnąc Marcela za sobą. Chłopak niepewnie, cały czas szedł dwa kroki za mną. Stanęliśmy w końcu przed drzwiami mojej sypialni, który otworzyłam, wolną ręką naciskając klamkę.
-Oto mój pokój. Mały, ale przytulny. - Powiedziałam przekraczając jego próg.
-Mi się podoba. - Przyznał Marcel, pozostając na holu.
-Nie wchodzisz? - Spytałam.
-Sypialnia to bardzo osobista sprawa i nie wiem czy mi wypada... - Odparł niepewnie, mocniej ściskając książkę, którą trzymał w lewej dłoni.
-Oh, Marcel, pewnie że ci wypada, przecież cię zaprosiłam. - Przewróciłam oczami, po czym chłopak wszedł do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Rozejrzał się w okół zatrzymując wzrok na łóżku ustawionym po środku pokoju.
-Mogę usiąść? - Spytał wskazując na nie.
-Jasne, następnym razem nie pytaj i siadaj gdzie chcesz. - Rzuciłam z ciepłym uśmiechem, po czym sama też usiadłam na posłaniu.
-Dobrze. - Przytaknął Marcel siadając obok mnie, jednak zachowując między nami bezpieczny dystans.
-Oh, Marcel, wyluzuj trochę. - Wycedziłam.
-Przepraszam. Po prostu niezbyt często piękne dziewczyny zapraszają mnie do swojej sypialni i czuję się trochę nieswojo. - Odparł szczerze, spuszczając głowę, a jego policzki zalały się rumieńcem.
-Uważasz, że jestem piękna? - Spytałam rozczulona.
-Tak i to nawet bardzo. - Wyznał patrząc mi w oczy, jednak po tym zarumienił się jeszcze bardziej.
-Dziękuję, to bardzo miłe. - Posłałam mu czuły uśmiech.
-Nie ma za co. - Rzucił po czym odchrząknął znacząco. - Chyba mieliśmy zająć się matematyką. - Zauważył.
-No tak. - Wycedziłam po czym powiedziałam mu które działy chciałabym powtórzyć.
        Chłopak zaczął tłumaczyć mi poszczególne tematy, coraz bardziej rozjaśniając mi rzeczy, o których jeszcze kilka godzin temu nie miałam zielonego pojęcia. Zanim się obejrzałam wraz z Marcelem siedzieliśmy oparci o zagłówek mojego łóżka mocno w siebie wtuleni. Chłopak siedział bardzo blisko mnie, obejmując mnie w talii ręką, którą wskazywał mi poszczególne równania zapisane w książce spoczywającej na moich kolanach. O dziwo nie miałam nic przeciwko temu. Szczerze mówiąc było bardzo przyjemnie.
-Wydaje mi się, że na dziś już chyba starczy. Robi się późno. - Zauważył w końcu Marcel.
-Tak, masz rację. - Przyznałam. - Wpadniesz też jutro? - Spytałam z nadzieją w głosie.
-P-pewnie, jeśli chcesz. - Zająkał się.
        Wstaliśmy z łóżka, po czym odprowadziłam chłopaka do holu. Tam otworzyłam zamki i uchyliłam drzwi wejściowe.
-D-dobranoc [T.I]. - Pożegnał się stając w ich progu.
-Dobranoc, Marcel. Jeszcze raz dziękuję. - Odparłam, po czym wtuliłam się w jego kamizelkę. W pierwszej chwili wydawał się być zaskoczony moim gestem, jednak w końcu odwzajemnił go niepewnie.
-Nie, to ja dziękuję. - Powiedział, wypuszczając mnie z ramion, po czym posłał mi najpiękniejszy i najbardziej szczery uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam, a oprawiony był on w przeurocze dołeczki w obu jego policzkach.

LOLA