# 104. Louis I cz. 3

Musnęłam usta Louisa, równie zaszokowana moim posunięciem co on. Louis zachłannie oddał pocałunek, ale nagle odwrócił głowę. Odchrząknął i zaczął.- Wiesz my się tylko kumplujemy partnerko- powiedział.
- Dokładnie Louis. Zapomnijmy o tym.- przytaknęłam.
Nie pamiętam nawet, kiedy zasnęłam. Słońce niesamowicie dopiekało. Musiało być coś około południa. Leżałam na nagim torsie Louisa. Brunet jeszcze spał. Podczas snu wyglądał na trochę bardziej spokojnego niż normalnie . Na pierwszy rzut oka nie było widać jakim wariatem był.
- Louis chyba musimy wracać.- powiedziałam szturchając chłopaka.
On tylko lekko się skrzywił i odwrócił na drugi bok.

~*~

Pamiętacie jak mówiłam, że mimo , iż Louis jest wariatem to ja mogę się z nim spotykać, bo przecież mam własny rozum. Jednak myliłam się. Przy Louisie wcale nie podejmowałam rozważnych decyzji. Z nim najpierw działam, potem myślałam. Najwidoczniej jego podejście do życia było zaraźliwe. Nie przejmowanie się niczym i żyłam chwilom.
Widywałam się z Louisem praktycznie każdego dnia. Jakby mnie ktoś teraz spytał o każdą chwilę spędzoną z Louisem byłam bym w stanie mu ją opisać bez większych przeszkód. Bo każdy moment z nim był inny i wyjątkowy Wiedziałam, że spotkanie z Louisem było jednoznaczne z przygodą.
- To do ciebie.- powiedziała do mnie pewnego dnia rano, moja współlokatorka.
Wzięłam od niej pudełko z karteczką. „Czas, żebyś nadrobiła to co straciłaś w dzieciństwie”
Otworzyłam pudełko. Znajdowały się w nim wszystkie sezony Scooby Doo. Zaczęłam się śmiać. Napisałam do Louisa, czy nie chciał by mi dziś towarzyszyć w moim seansie. Zgodził się i powiedział, że przyjedzie przed 21.
- Wiedziałem, że ci się spodoba partnerko.- powiedział Louis, kiedy śmiałam się do rozpuku już jakieś 10 minut.
Ale tak naprawdę nie kreskówka mnie tak bawiła, tylko to jak Louis komentował to co się w niej działo.
- Kocham tą bajkę odkąd skończyłem 5 lat. Czyli to już dobre 16 lat.- powiedział.
- 15.- poprawiłam go.
- Nie, 16. Jestem od ciebie rok starszy.- wytłumaczył.- Powtarzam rok.
- Serio?- zdziwiłam się.- To by wiele wyjaśniało.
Dochodziła już jakoś północ, kiedy ktoś zadzwonił do Louisa.
- Halo.- powiedziała chłopak.
Nagle jego wyraz twarzy się zmienił. Chyba się lekko zdenerwował. Pierwszy raz widziała go w takim stanie. Zawsze był wyluzowany i sprawiał wrażenie jakby wszystko miał w dupie.
- Zaraz będę.- powiedział i się rozłączył. Szybko wstał i podszedł do drzwi.
- Louis wszystko ok?- spytałam zmartwiona.
- Musze iść.- odrzekł tylko i wyszedł.
Od tamtego momentu minęły dwa tygodnia, a ja wciąż nie widziałam się z Louisem. Nie odbierał moich telefonów, na początku jego współlokator wciąż mówił, że go nie ma, a potem podobno się wyprowadził. Wykładowcy też nie chcieli nic mi powiedzieć w jego sprawie. Zaczynałam się już poważnie martwić i strasznie tęskniłam.
- Nie wierze.- mówiłam sama do siebie, kiedy biegłam na zajęcia.
Oczywiście zaczęły się ode już 20 minut temu, ale zaspałam. Ostatnio miałam gorszy humor i ostatnie czego chciałam to siedzieć na wykładach. Postanowiłam odpuścić pierwszą godzinę i pójść do sekretariatu zapytać się, czy nie wiadomo już czegoś w sprawie Louisa.
- Dzień dobry Pani Amber.- powiedziałam.
Staruszka spojrzała na mnie spod sowich czerwonych okularów. – Znowu ty.- powiedziała wzdychając. – Nic nie wiem na temat tego chłoptasia. – mówiła, kiedy zadzwonił telefon.- Oczywiście, już idę panie dyrektorze.
Pani Amber wstała i nawet nie patrząc na mnie wyszła, pozostawiając mnie samą w pokoju. Postanowiłam, że jednak poczekam jeszcze na kobietę, żeby coś z niej wydusić. W końcu ktoś musi mi powiedzieć co się dzieję. W pewnym momencie rzuciła mi się w oczy otwarta szafka. Podeszłam bliżej. Były to szafka z aktami uczniów. Podbiegłam do drzwi sprawdzając czy nikt nie idzie. Na korytarzu nie było ani żywej duszy, a za nim stara Amber tu wróci miną wieki. To była moja szansa. Podeszłam do szafki. Wysunęłam szufladę z literą T. W końcu znalazłam interesująca mnie teczkę.
Louis Tomlinson. Urodzony w…., Uczęszczał do szkoły bla, bla, bla.- czytałam szukając czegoś istotnego. Louis w zeszłym roku zaliczył wszystko na 5. Ale przestał uczęszczać na zajęcia w lutym i pojawił się tylko na dwa tygodnie potem w maju. Dziwne to wszystko. Zawalił rok z powodów nieobecności. Nagle usłyszałam, że ktoś idzie. Zaczęłam szybko wkładać wszystko do szafki, a odgłos obcasów niósł się na korytarzu coraz bardziej. W pewnym momencie drzwi zaczęły się uchylać. W ostatniej chwili wczołgałam się pod biurko.
- Też tam myślę.- powiedziała Amber wchodząc do pokoju.
- Biedny chłopak. Myślałem, że w tym roku uda mu się. Ale los chciał inaczej. – mówił jakiś mężczyzna. Po głosie poznałam, że to dyrektor.
- To czyli rezygnuje? Wydawał się być taki uparty w sprawie studiów. Ale ten dzieciak jest inny. Naprawdę przerażający.- spytała kobieta.
-Faktycznie to dość specyficzny człowiek, ale jeszcze nie rezygnuje. Dziś się mama z nim spotkać i właśnie mamy o tym porozmawiać. Ale sama się zastanów. Raczej to już nie ma sensu. - mówił dyrektor wzdychając. – Musze jeszcze iść na chwilę o mojego gabinetu, a potem uzupełnimy te wnioski. – powiedział i wyszedł .
Natomiast Amber wstała i podeszła do jakiejś półki czegoś szukając. Najciszej jak potrafiłam wstałam i wyszłam z sekretariatu.

~*~

To było najdłuższe 6 godzin w moim życiu. Praktycznie przez cały ten czas wpatrywałam się w zegar odliczając sekundy do końca zajęć. Kiedy wreszcie skończyły się moje katorgi pobiegłam na plac przed akademik wypatrując furgonetki. Ale nigdzie jej nie widziałam. Czekałam w napięciu przez pierwsze 15 minut, ale potem usiadłam na ławce. I tak spędziłam następne 3 godziny. W szkole został już tylko woźny i dyrektor.
W końcu zobaczyłam nadjeżdżającego Louisa. Szybko wstałam z ławki i ledwo chłopak wysiadł z samochodu i zamknął drzwi ja rzuciłam mu się na szyję.
- TI?!- zdziwił się chłopak.- Co ty tu robisz? I czemu jesteś taka lodowata?
Słysząc to oderwałam się od niego i z całej siły uderzyłam go w ramie.
- Ał- krzyknął chłopak łapiąc się za miejsce, w które dostał.- A to za co?- spytał z wyrzutem.
- Jeśli nie chcesz dostać jeszcze raz to nie udawaj głupka.- mówiłam grożąc mu palcem. – Gdzie do cholery byłeś? Dlaczego nie odbierałeś? Dlaczego nie dawałeś żadnego znaku życia?- krzyczałam.
- Przestań nie krzyczeć. – zaczął uspokajać mnie Louis.- Przepraszam. Dobra przepraszam, powinienem był zadzwonić.
- Tak powinieneś, ale tego nie zrobiłeś.- mówiłam cały czas go obwiniając.
- No wiem i przeprosiłem, nie przesadzaj.
- Jak to nie przesadzaj Louis. Czy ty jesteś normalny?- spytałam.
- Nie- odpowiedział uśmiechając się.- A teraz przepraszam musze coś załatwić.- zaczął i chciał przejść obok mnie ale zastąpiłam mu drogę.
- Tak wiem z dyrektorem, ale tak szybko mi się nie wywiniesz. Żądam wyjaśnień tu i teraz.- mówiłam tonem nie znoszącym sprzeciwu.
- TI daj już spokój. Jakich wyjaśnień. Nie muszę ci się spowiadać.- powiedział Louis.
Przez chwilę nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Zatkało mnie. Sama nie wiem czemu, ale to co powiedziała zabolało mnie.
- Ale ja nie chce, żebyś mi się spowiadał. Ja po prostu się martwiłam i jesteś moim przyjacielem Louis. Tęskniłam za tobą.- mówiłam już w pełni spokojnie.
Louis nic nie powiedział, tylko przyglądał się mi z nieodgadniętym wyrazem twarzy.
-Musze iść.- powiedział.
- Nie proszę.- zaczęłam łapiąc go za przedramię- Może przejdźmy się gdzieś. Chodź- mówiła ciągnąc go do jego furgonetki.
Z niechęcia wsiadł do niej, a ja usiadłam po stronie pasażera.
- Gdzie chcesz jechać?- spytał Louis.
- Nie wiem, na razie jeźdźmy przed siebie. – powiedziała lekko się do niego uśmiechając.
Chłopka odpalił samochód. Widziałam, że coś się stało. A najgorsze było to, że ja nie wiedziałam jak mogłabym mu pomóc. Nie miałam pojęcia o co chodziło i on mi nie chciał niczego powiedzieć.
- Więc wszystko jest już okej, tak?- spytałam przerywając ciszę .
-Tak jakby.- powiedział wzruszając ramionami.
I nagle znów zapadła między nami cisza. Louis westchnął i zjechał na pobocze, przy jakimś parku. Wysiadł z samochodu nic nie mówiąc. Powoli również wysiadłam. Louis cały czas stał tyłem i przeczesywał palcami włosy.
- TI to naprawdę skomplikowane. Nie zrozumiesz o co chodzi. – mówił Louis.
- Skąd wiesz, kiedy nigdy nie starałeś się mi tego wyjaśnić?- spytałam.- Louis tu chodzi o to, że nie zaliczasz zajęć przez nieobecności. To się znów dzieje tak jak w tamtym roku?- postanowiłam sama zgadnąć o co chodzi, bo myślę, że on nigdy by mi nie powiedział.
- Co? Skąd to niby wiesz?- spytał zdziwiony Louis odwracając się w moją stronę.
- Z twoich akt. Zakradłam się dziś do sekretariatu i to przeczytałam. – powiedziałam.
- Co? Pojebało cię? Co jeszcze wiesz?-krzyczał zły i trochę przestraszony.
- Nic. Tylko tyle, że w tamtym roku miałeś w chuj dobre oceny i nagle wszystko zawaliłeś, bo zniknąłeś na parę miesięcy. – mówiła tłumacząc się.- Ja porostu chciałam się czegoś dowiedzieć. Nikt nic nie mówił. Ja cię potrzebuje Louis. Zrozum to wreszcie. I nie chcę, żebyś więcej uciekał.
Kiedy mówiłam podeszłam do niego. Zaczęło się już ściemniać, ale mimo to doskonale widziałam jego lazurowe oczy, które pilnie mnie lustrowały. Delikatnie dotknęłam jego policzka.
- Louis, nie wiem jaki masz problem. Ale nie obchodzi mnie to. Ani to, że jesteś inny, bo dla mnie jesteś wyjątkowy. Ludzie mogą myśleć i uważać co chcą, ale ja wiem swoje. Wiem jaki jesteś.- mówiłam zmniejszając między nami dystans.
Nagle nasze usta znalazły się tak blisko siebie, że czułam jak nasze oddechy stają się jednym. Louis spojrzał mi głęboko w oczy, po czym objął mnie rękami przyciągając do siebie jak najbliżej się dało. Przyległam do niego całym ciałem. Na początku nasze pocałunki były zachłanne i pełen desperacji. Ale w końcu odnaleźliśmy wspólny rytm. Louis uniósł mnie do góry i zaniósł mnie do swojej furgonetki. W tamtym momencie nic mnie nie obchodziło. Nie ważne było czy ktoś nas zobaczy, albo jak jutro zdam zaliczenie. Wtedy liczyło się tylko to, że wreszcie miałam przy sobie Louisa.

KAHN