# 106. Zayn I cz. 1

Postanowiłam zrealizować pomysł z prompstów podsunięty przez LULU.

Pamiętajcie, że jeśli zamieściłyście swój pomysł w komentarzu pod prompstami nawet i miesiąc temu, nie znaczy, że nie zostanie on zrealizowany, gdyż zaglądamy tam za każdym razem, gdy brak nam weny. Cały czas możecie dodawać nowe komentarze, gdyż każdy pomysł brany jest pod uwagę.
____________________________________________________________________________________

        Opuściłam budynek szkoły, przechodząc przez ciężkie metalowe drzwi. Szybkim krokiem ruszyłam w kierunku bramy, jednocześnie rozglądając się na wszystkie strony. Gdy wreszcie przekroczyłam jej próg, odetchnęłam z ulgą. Zewnętrzną stroną dłoni otarłam łzy nadal spływające po moich policzkach. Nagle dobiegł mnie dźwięk donośnego śmiechu i głośnych rozmów większej grupki osób. Odruchowo odwróciłam się w stronę jego źródła. Moim oczom ukazała się elita szkoły, opuszczająca jej progi i kierująca się wprost na mnie. Moje serce zaczęło bić nierówno, a ręce drżeć niespokojnie. Starałam się zachować spokój i udając obojętną ruszyłam w stronę domu. Jednak im bardziej zmniejszał się dystans między mną, a moimi znajomymi czułam się coraz mniej pewnie. Po tym co wydarzyło się dziś w szkole nie chciałam na nich patrzeć. Zanim się obejrzałam znów zaczęli wykrzykiwać jakieś obraźliwe uwagi pod moim adresem. Starałam się być silna i zaciskałam pięści, lecz w pewnym momencie nie dałam już rady. Zaczęłam przyspieszać kroku, aż w końcu rzuciłam się pędem w stronę domu. Biegłam ile sił w nogach, by tylko nie docierały do mnie słowa moich znajomych. By tylko nie mogły mnie zranić.
        Tak bardzo chciałam być już na miejscu. Ale szczerze mówiąc sama nie wiem czemu. Czy tam czekało mnie coś lepszego? Zapewne nie. Nawet nie wiem kiedy łzy znów poczęły spływać po mojej twarzy. Tak wiele razy wracałam do domu zapłakana. Ale tam nikogo to nie obchodziło. Nikt nigdy nie spytał co się stało. Nikt nigdy nie okazał mi zainteresowania. O wsparciu już nawet nie mówiąc. Nikt mnie tam po prostu nie kochał. Ale czego ja się mogłam spodziewać? Że Abigail i Tom pokochają mnie i będą traktować jak własne dziecko? Mimo, że mi to obiecali, ja nie wiązałam z tym większych nadziei. Powinnam być im chociaż wdzięczna za to, że dzięki nim nie trafiłam do domu dziecka. Oni zapewniali mi jedzenie, szkołę, utrzymanie oraz stworzyli jakąś namiastkę domu. Może i pozbawionego miłości, ale jednak domu. Zawdzięczałam im bardzo wiele, ale nawet gdyby zaczęli się starać bardziej, nie mogli zastąpić mi rodziców. Nigdy.

        Przekroczyłam próg domu i nawet nie witając się z resztą jego mieszkańców wbiegłam po schodach na piętro, gdzie mieścił się mój pokój. Nie był on wielki, jednak wystarczał mi w zupełności. W końcu i tak nie spędzałam w nim zbyt wiele czasu. Wszystkie książki z plecaka wyrzuciłam na łóżko, by zrobić miejsce dla płótna, farb, pędzli i ołówków. W pośpiechu zmieniłam mundurek szkolny na wytarte jeansy i starą czerwoną, flanelową koszulę. Wzięłam ze sobą plecak, po czym zbiegłam na dół. Naciskałam już klamkę drzwi wejściowych, gdy zatrzymał mnie głos Abigail.
-Idziesz malować? - Spytała stając w progu kuchni. Oczywiście jak zwykle udawała, że nie widzi iż w moich oczach lśnią łzy, a twarz zapuchniętą mam od płaczu.
-Tak. Będę wieczorem. - Odparłam, pociągając nosem. Kobieta pokiwała głową beznamiętnie, po czym powróciła do przygotowywania obiadu.
        Wyszłam na zewnątrz i skierowałam się do niewielkiego lasku położonego za domem. Kroczyłam między krzewami, a niebo nad moją głową przysłonięte było przez korony drzew. Przemierzałam leśne ścieżki, aż w końcu jedna z nich doprowadziła mnie na polanę. W samym jej środku stał ogromny, stary dąb z wielką, rozłożystą koroną. Nikt nie wiedział o jego istnieniu ani małym, drewnianym domku, który chował się wśród jego gałęzi. Była to taka moja kryjówka. To tu uciekałam przed wszystkimi moimi zmartwieniami. Tylko tu mogłam być sama. Tylko tu mogłam być naprawdę sobą.
        Zbliżyłam się do starego dębu, delikatnie kładąc dłoń na jego pniu. W korze wyrytych było wiele dat. Wszystkie wyszły spod mojego noża. Dłoń trzymałam na niezgrabnie wyrytych cyfrach układających się w datę 24 listopada 2012  roku. Była to pierwsza data jaka się tu pojawiła. Wyryłam ją w marcu zaraz po przeprowadzce tutaj i odnalezieniu tego miejsca. Symbolizowała ona dzień śmierci moich rodziców. Zginęli w wypadku samochodowym, gdy wracali z przyjęcia urodzinowego ich znajomej. Jakiś pijany idiota wsiadł za kierownicę, powodując wypadek, w którym straciłam najważniejsze osoby w moim życiu. Zginęli na miejscu, wraz z kierowcą tamtego samochodu. Niestety nikt z moich krewnych nie mógł się mną zająć, a w domu dziecka rónież nie byłam mile widziana. Może dlatego, że praktycznie nie byłam już dzieckiem. Wcisnęli mnie pierwszej lepszej rodzinie zastępczej, która zgodziła się przygarnąć dość specyficzną nastolatkę po przejściach. Kolejną datą, która rzuciła mi się w oczy był 14 grudnia 2012 roku. Mój pierwszy dzień w nowej szkole. Na drzewie tym zapisywałam daty wiążące się tylko ze złymi wspomnieniami, więc tej nie mogło tu zabraknąć. W nowej szkole nikt mnie nie znał. Nikt nie wiedział jaka jestem, przez co przeszłam. Mimo to niemal natychmiast mnie odrzucili. Dlaczego? Bo nie byłam stąd? Bo byłam inna? Bo miałam tatuaże? Bo w przeciwieństwie do innych dziewczyn nie nosiłam sukienek i nie lubiłam różowego? Może stanowiłam dla nich jakieś zagrożenie? Kto wie. Niestety na odrzuceniu się nie skończyło. Zamiast zwyczajnie mnie odizolować, uczniowie mojej szkoły postanowili mnie gnębić, upokarzać i zwyczajnie uprzykrzać mi życie. Jakbym nie wycierpiała już dosyć. Następna data to 19 lutego 2013 roku. Tamtego dnia Justin z mojej klasy zaprosił mnie wieczorem do kina. Gdy poszłam do łazienki, podsłuchałam rozmowę Diana i Taylor, które mówiły o tym, że zrobił to tylko dlatego, że założył się z Mattem i Stephenem, że pokaże się ze mną publicznie. Śmiały się z tego, że specjalnie wybrał kino, bo jest tam ciemno. Naprawdę mnie to zabolało. 5 marca 2013 roku. Diana obcięła mi włosy na szkolnej wycieczce. 28 kwietnia 2013 roku. Gdy byłam pod prysznicem po lekcji wfu, Taylor zabrała ubrania z mojej szafki. Miałam na sobie tylko bieliznę i nie wiedziałam co mam robić. Zostałam w szatni, gdy wszyscy inni poszli już na następną lekcję. Na szczęście, gdy woźna się o tym dowiedziała, przyniosła mi ubrania z rzeczy znalezionych. Dat tych było dużo więcej. Pokrywały one prawie cały pień ogromnego dębu. Czasem miałam wrażenie, że zapisuję je tu co drugi dzień. A dziś dodać miałam kolejną.
        Wyjęłam z plecaka podręczny scyzoryk i zaczęłam wycinać na pniu datę 25 maja 2013 roku. Dziś w szkole Justin, Stephen, Diana i Taylor otoczyli mnie na przerwie i zaczęli obrzucać wyzwiskami. Nie chciałam tego słuchać, więc starałam się uciec. Jednak Diana złapała mnie za włosy i ciągnąc za nie z całej siły spytała czy aby nie za szybko mi odrosły. Kiedy Taylor podała jej nożyczki naprawdę się przestraszyłam. Justin i Stephen stali z boku cały czas się śmiejąc. Ta czwórka zawsze trzymała się razem. Mieli jeszcze jednego przyjaciela. Wysokiego bruneta o imieniu Zayn. Mimo, że nigdy nawet z nim nie rozmawiałam pewna byłam, że jest dokładnie taki sam jak oni. Kiedy Stephenowi znudziły się niespełnione groźby Diany, wyrwał jej nożyczki z ręki i przytrzymując mnie jednym ramieniem wodził nimi po mojej szyi. Naprawdę się wtedy bałam. Łzy spływały po moich policzkach, gdy błagalnym tonem prosiłam, aby mnie puścili. Jednak skłonił ich do tego dopiero nadchodzący dyrektor szkoły. Gdy nas zobaczył chciał, abyśmy wytłumaczyli mu całą tą sytuację. Nawet nie ustalając tego z moimi oprawcami zaczęłam mówić, że to były tylko żarty i to nic takiego. Uwierzył mi, natomiast reszta patrzyła na mnie w osłupieniu. Byli pewni, że ich wsypie. Ja jednak tego nie zrobiłam. Byłam pewna, że wtedy zaczęliby gnębić mnie jeszcze bardziej. Jednak, gdy wychodziłam ze szkoły, a oni nadal wykrzykiwali jakieś przykre komentarze na  mój temat, pożałowałam, że jednak nie wydałam ich dyrektorowi. Prawie każdy dzień w tej szkole wyglądał tak samo i wrażenie miałam iż niedługo będę musiała zacząć wycinać daty na innym drzewie, gdyż tu zabraknie mi miejsca. Najwidoczniej całe moje życie było jednym wielkim pasmem niepowodzeń.
        Jedynym co pomagało mi się od tego wszystkiego oderwać była sztuka. Uwielbiałam zapach świeżej farby i to jak pędzel układał się w mojej dłoni. Miłością do malowania zaraziła mnie moja mama. Była to nasza wspólna pasja. Po jej śmierci postanowiłam nie zawieść jej i nie przerywać doskonalenia się w malowaniu. Nie uważałam, aby moje obrazy były choć w połowie tak dobre jak dzieła mojej mamy, jednak najważniejsze było dla mnie to, żeby pozostać tą samą [T.I], którą byłam przed wypadkiem rodziców. Nie chciałam, aby cała otaczająca mnie atmosfera i okropni ludzie, z którymi przyszło mi żyć mnie zmienili. Tata zawsze powtarzał mi, żeby być sobą i tego postanowiłam się trzymać. To on namówił mnie do zrobienia pierwszego tatuażu, który głosił właśnie tę myśl. On sam miał ich wiele, więc za każdym razem, gdy pokazywałam mu zaprojektowany przeze mnie wzór, po krótkich negocjacjach i małych kompromisach pozwalał mi go sobie wytatuować. Zawsze towarzyszył mi w studiu. Moi rodzice nie należeli do typowych, ani przeciętnych. Na pewno nie. Ale właśnie takich ich kochałam. Dzięki nim byłam tym kim byłam.
        Schowałam scyzoryk do plecaka i przewieszając go przez jedno ramię wdrapałam się na drabinę prowadzącą do domku na drzewie. Gdy weszłam na górę od razu wyjęłam farby, pędzle i płótno. Nie czekając ani chwili dłużej zaczęłam malować. Nie wiedziałam co ma przedstawiać mój obraz. Malowałam to co czułam w tamtej chwili. Zajęło mi to przeszło trzy godziny. Zupełnie straciłam rachubę czasu. Ostatni raz spojrzałam na skończony obraz, po czym postawiłam go, przy oknie, aby wysechł do jutra. Następnie spakowałam wszystkie swoje rzeczy i zaczęłam zbierać się do wyjścia.
        Stawiałam już stopę na pierwszym stopniu drabiny, gdy z dołu dobiegł mnie jakiś szmer. Zaniepokojona wróciłam do okna i wychylając się przez nie rozejrzałam się po okolicy. Serce zaczęło bić mi niespokojnie, gdy zauważyłam wysokiego bruneta z uwagą oglądającego pień drzewa. Wyglądał jakby czytał wyryte na nim daty. Wyglądał również bardzo znajomo. Gdy przyjrzałam się mu dokładniej wręcz poczułam jak moja twarz blednie, a kolana uginają się pode mną. Był to Zayn Malik. Przyjaciel ludzi, którzy jak nikt inny uprzykrzali mi życie. Jak on znalazł moją kryjówkę? Przecież nikt o niej nie wiedział. Nawet moi rodzice zastępczy. Tylko tu mogłam być bezpieczna. Tylko tu mogłam uciec od problemów. Uciec od jego przyjaciół. Ale jeszcze nie wszystko stracone. Może trafił tu przypadkiem? Może nie wie, że tu jestem?
        Najciszej jak tylko potrafiłam przełożyłam jedną nogę przez okno. Następnie przełożyłam również drugą stając na najgrubszej gałęzi. Zachwiałam się niestabilnie, jednak już po chwili odzyskałam równowagę i przytrzymując się gałęzi obok, poczęłam schodzić w dół. Nie było to takie trudne jakbym się tego spodziewała. Szczerze mówiąc nie sprawiło mi to większego problemu i wyszło nawet zgrabnie. Pień był bardzo szeroki, więc stojąc z drugiej jego strony Zayn nie miał prawa mnie zobaczyć. Wychyliłam się ostrożnie, sprawdzając czy brunet nadal tam jest. Wydawał się być bardzo pochłonięty czytaniem dat. Teraz albo nigdy - pomyślałam, po czym zakrywając twarz dłońmi, pędem ruszyłam do lasu, gdzie po zaledwie kilku sekundach zniknęłam wśród drzew. Pozostało mi już tylko wrócić do domu z nadzieją, że Zayn mnie nie zauważył lub chociaż nie rozpoznał.


LOLA