# 115. Louis | cz.1

Imagin z  Louisem inspirowany pomysłem Eweliny c: __________________________________________________

- Twój pierwszy dzień Williamie.- powiedziała babcia zaciągając się papierosem.

- Można powiedzieć, że pierwszy od jakiegoś czasu.- poprawiłem.

- W każdym razie nie spieprz tego.- podsumowała babcia gasząc niedopałek.

- Oczywiście.- odrzekłem uśmiechając się do siebie.

Wyszedłem zamykając za sobą drzwi, wsiadłem do samochodu i ruszyłem z piskiem opon. Babcia Agnes była jedyną osobą na świecie, na której mi zależało. Była nieźle pokręconą staruszką, która jako jedyna się mną interesowała. I wiedziałem, że niczym sobie nie zasłużyłem na jej dobro. Ale i tak niesamowicie mnie denerwowało, kiedy zwracał się do mnie moim drugim imieniem…

 Po dwudziestu minutach jazdy dotarłem pod szkołę. Westchnąłem patrząc na jej gmach. Nic się nie zmieniło. Wysiadłem z samochodu i ruszyłem ku wejściu. No cóż jak na razie nie zauważyłem, żadnej znajomej twarzy. Wszyscy przyglądali mi się z zaciekawieniem. Dziewczyny gapiły się na mnie szepcząc coś koleżankom na ucho, a każda którą obdarzyłem spojrzeniem rumieniła się zawstydzona. Uśmiechnąłem się rozbawiony całą tą sytuacją.

Dziwne, że dostałem ta samą szafkę co ostatnio- pomyślałem wkładając do niej stos książek. Zatrzasnąłem drzwiczki i nagle jak spod ziemi wyskoczyła mi jakaś dziewczyna. Nie zaraz nie jakaś dziewczyna. Była to niewysoka blondynka, o największych zielonych oczach jakie kiedykolwiek widziałem. Długie rzęsy rzucały cienie na jej zaróżowione policzki. Była ubrana bardzo elegancko i dziewczęco. Jej blond włosy skręcały się lekko na końcach.

 - Witaj. Jestem TI, przewodnicząca szkoły. Zostałam poinformowana, że zawitał dziś do nas nowy uczeń. Miło mi cię poznać. Chętnie oprowadzę cię po szkolę, zapoznam z uczniami, odpowiem na wszystkie pytania. Rozumiem, że pierwszy dzień musi być bardzo stresujący- mówiła jak nakręcona cały czas się uśmiechając.

- Nie do końca.- powiedziałem, po czym ruszyłem przed siebie.

- Jak to, nie do końca?- spytała TI.

- Nie do końca jestem nowy.- odpowiedziałem. – A tak w ogóle to dużo mówisz TI.- dorzuciłem odwracając się do niej i przez chwilę idąc tyłem.

~*~

- Pan Tomlinson, nie spodziewałem się, że jeszcze kiedykolwiek pana spotkam.- powiedział pan Clark.

„Stoczysz się, obiecuje ci to. Prędzej czy później będziesz nikim. Nie patrz tak na mnie. To nieuniknione. Masz to w pieprzonych genach. Każdego z nas czeka ten sam los. Szczególnie ciebie jesteś zbyt podobny do…- krzyczał i potrząsał mną, patrząc na mnie z nienawiścią póki nie usłyszał, że ktoś idzie. – Dzień dobry – powiedział uśmiechnięty pan Clark, szkolny woźny i nasz sąsiad. Mężczyzna nie zdawał sobie sprawy, że właśnie go powstrzymał”

- No cóż, życie bywa zadziwiające.- powiedziałem i ruszyłem w stronę wyjścia.

Nagle ktoś na mnie wpadł.

- Sorry stary…- usłyszałem znajomy głos.

Odwróciłem się i spojrzałem prosto w niebieskie oczy dokładnie takie same jak moje.

- Derek.- powiedziałem uśmiechając się znacząco.- Zmieniłeś się. Urosłeś, ale nadal wyglądasz jak dzieciak.- powiedziałem czochrając jego blond włosy.

Kiedyś zabiłbym, żeby takie mieć.- pomyślałem .- Niektórym bardzo się one podobały.

Derek odskoczył jak oparzony, kiedy go dotknąłem.- Co ty tu robisz?- spytał oskarżycielskim tonem, mierząc mnie wściekłym wzrokiem.

- Edukuje się.- powiedziałem wzruszając ramionami.

Nagle podeszła do nas ta sama blondynka z rana… TI.

- Hej.- powiedziała całując Dereka w policzek.- Ooo to znów ty. Znacie się?- spytała, kiedy mnie zauważyła.

- I to całkiem dobrze.- powiedziałem uśmiechając się łobuzersko.

- To dobrze. Derek może zapoznasz go z resztą drużyny skoro się znacie. Przedstawisz im nowego.- zaproponowała TI posyłając mi nienaganny uśmiech.

- Louis nie jest nowy.- powiedział chłopak patrząc na mnie z nienawiścią, po czym zaczął iść w przeciwnym kierunku ciągnąc za samą zaskoczoną TI.

- Do zobaczenia braciszku.- powiedziałem do siebie.

..Każdego z nas czeka ten sam los. Szczególnie ciebie jesteś zbyt podobny do mnie…

KAHN