# 118. Louis | cz.3

Usłyszałem huk tuż nad moim uchem. Wzdrygnąłem się i zdezorientowany zacząłem się rozglądać. Pan Lee stał nade mną trzymając książkę, którą przed chwilą uderzył w ławkę chcąc mnie obudzić. Oczy każdej osoby w klasie z zainteresowaniem przyglądało się całemu zajściu.

-Czy smacznie się panu spało?- spytał unosząc brew.

-Taa całkiem nieźle.- odpowiedziałem, mrugając parę razy, żeby się rozbudzić.

- Oczywiście rozumiem, że cieszy się pan z pańskiego powrotu do szkoły równie mocno co ja. Ale nalegam, żeby wykazał pan chociaż odrobinę szacunku, jeśli pan chcę już tym razem zdać.- mówił sarkastycznie pan Lee.

- Naturalnie proszę pana.- odpowiedziałem uśmiechając się figlarnie.- Rok dopiero się zaczął myślę, że jeszcze będzie miał pan nie jedną okazję, żeby przekonać się jakim pilnym i dobrym uczniem jestem.- powiedziałem na co po całej klasie rozszedł się stłumiony chichot.

- Oby dobry  humor nie opuścił cię podczas rozdawania świadectw. – rzucił jeszcze do mnie nauczyciel po czym wrócił do kontynuowania lekcji.

Tej nocy prawię w ogóle nie zmrużyłem oka. Przez moją głowę przechodziło tysiące myśli na sekundę. Obrazy przewijały się nie dając odpocząć. Nawet nad ranem, kiedy udało mi się wreszcie na trochę usnąć wspomnienia powracały jako koszmary.

Usiadłem na schodach nie zaważając na ludzi dookoła. Przetarłem rękom twarz. Tak bardzo pragnę iść spać.- mamrotałem sam do siebie.

- Słucham?- usłyszałem znajomy głos.

Podniosłem głowę i napotkałem zielone tęczówki. TI oczywiście wyglądała jak zwykle idealnie. Mimo, że była bardzo drobna  i miała delikatne, a wręcz dziecięce rysy twarzy, wyglądała dojrzale. Myślę, że to przez te eleganckie ubrania i szpilki na trzydziesto centymetrowych obcasach.

- Siema- powiedziałem posyłając jej słaby uśmiech.

-Wszystko w porządku Louis?- spytała przekrzywiając głowę z zmartwieniem.

Była tak poukładana i perfekcyjna. Coś w niej było, coś co niezwykle mnie ciekawiło. I coraz bardziej pragnąłem ja trochę popsuć i zobaczyć tą mniej idealną TI…

- Tak. Po prostu trochę się nie wyspałem.- powiedziałem wzruszając ramionami.

- W takim razie tobie bardziej się przyda.- powiedziała podając mi kawę, która trzymała w ręku.

-Dzięki – powiedziałem upijając łyk- Gdzie moje maniery. Masz ochotę się przysiąść?- spytałem uśmiechając się figlarnie.

TI wyglądała na trochę zaskoczoną, ale po chwili namysłu usiadła obok mnie zachowując odpowiednią odległość. Od razu przybliżyłem się sprawiając, że teraz stykaliśmy się kolanami. TI spojrzała na mnie w sposób mówiący, że jestem nie możliwy, i żebym nie przesadzał. Ale widziałem, że kąciki jej ust drżą, a ona powstrzymuje rozbawienie. Nagle poczułem ogarniający mnie smutek i poczucie winny. Derek był jej chłopakiem. Widać było, że jej na nim zależało. Tymczasem on odnajdywał ukojenie w ramionach innego mężczyzny…

Wiedziałem, że to nie moja sprawa. Miałem dużo innych problemów i zmartwień na głowie. Mimo wszystko to ciągle nie chciało mi wyjść z głowy. Nie znałem za dobrze TI ale wiedziałem, że tak niewinna i dobra osoba jak ona niczym nie zasłużyła na to, żeby Derek ją zdradzał.

- Pamiętasz jak mówiłam ci o tym, że chciałabym porozmawiać?- spytała niepewnie.

Pokiwałem głową sącząc kawę.

- No wiesz to może opowiesz mi o tym… Skąd się znacie, albo cokolwiek?

-Skąd się znamy?- spytałem zdziwiony – TI co ci Derek konkretnie powiedział o mnie?

- W tym rzecz, że nic nie powiedział. Tylko, że nie muszę się o ciebie martwić, i że ty to już przeszłość. – powiedziała wzruszając ramionami.

-Ciekawe.- odrzekłem bardziej do siebie niż do niej.- To bardzo długa i poplątana historia. I Derek miał racje co do tego, że nie musisz się martwić. Nie mogę powiedzieć ci niczego więcej. Nawet tego nie powinienem.

Blondynka wpatrywała się we mnie w skupieniu i nagle zmarszczyła brwi. Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła mojego policzka.

- To chyba pasta do zębów.- powiedziała zdrapując coś z mojego policzka.

- TI.- przerwałem jej łapiąc ją za dłoń. – Posłuchaj mnie. Derek to mój brat.

Dziewczyna na chwilę zamarła. Jej źrenice powiększyły się, a usta lekko otworzyły. Była w zdecydowanie w szoku. Delikatnie gładziłem kciukiem jej dłoń. Jednak postanowiłem ją puścić.- Muszę lecieć.

~*~

- Babciu…- wszedłem do kuchni, kiedy zobaczyłem babcię stojącą do mnie tyłem. Kobieta rozmawiała przez telefon szepcząc, a z kranu tak po prostu leciała woda.

- Nie obwiniam cię.- mówiła, a ktoś bardzo żywiołowo jej odpowiadał.- To nie tak. Po prostu to naprawdę dobry dzieciak on potrzebował tylko trochę wiary.- odrzekła wzdychając. Jej rozmówca znów powiedział co o tym wszystkim sądzi już spokojniej.- Nie płacz. Wszyscy potrzebowaliśmy czasu. Teraz zaczyna się układać. Na pewno ci wybaczy. Nie płacz Gw…- zacięła się, kiedy podszedłem.

Zakręciłem wodę i oparłem się o szafki, krzyżując ręce na piersi.

- Nie płacz, Greg na pewno wyzdrowieje. No dobrze muszę już lecieć. A i lepiej idź z nim jednak do lekarza.- zakończyła rozmowę babcia i posłała mi uśmiech niewiniątka.

Spojrzałem na nią unosząc jedną brew.

- Zrobić ci coś do jedzenia?- spytała niezwykle miło.- Masz ochotę na rosół Williamie?

- Dlaczego z nią rozmawiasz?- spytałem nie owijając w bawełnę.

Babci westchnęła i zapaliła papierosa.- Usiądź.- wskazała na krzesło.

- Postoję.- odrzekłem oschle.

Babci wzruszyła obojętnie i sama zajęła miejsce przy stole.

- Kiedyś będziesz musiał dać jej szanse.- powiedziała, a kiedy nie doczekała się żadnej reakcji z mojej strony ciągnęła dalej.- Ona naprawdę się o ciebie martwi . Zależy jej. Rozumiem, że jest to dla ciebie ciężkie ale już czas, żebyś zachował się jak mężczyzna i się do niej odezwał.

Nagle usłyszałem dźwięk przychodzącej wiadomości.

Od: Sam

Za 15 min zaczynamy trening. Będziesz nie?

Przeczytałem i dopiero wtedy sobie o wszystkim przypomniałem. W sumie lubiłem to kiedyś. No właśnie kiedyś.  Teraz trochę się pozmieniało. No ale cóż jeśli, kiedyś podobało mi się bieganie za piłką to dlaczego teraz nie miałaby wrócić do trenowania piłki nożnej.

- Muszę lecieć.- powiedziałem.- A i myślisz się mówiąc, że  jej zależy. Tylko ty się o mnie martwisz. Jej nie było przez te lata, kiedy najbardziej jej potrzebowałem. Wtedy ją nie obchodziłem nawet jeśli się to teraz zmieniło to ona mnie teraz nie obchodzi. I nie odkręcaj tak na darmo wody, żeby zagłuszyć swoje sekretne rozmowy. Przyjdą wysokie rachunki. - powiedziałem i nie czekając na reakcje babci wyszedłem.

~*~

- O jesteś- powiedział Sam uśmiechając się wesoło.- Szczerze byłem pewien, że jednak nie przyjdziesz.

Sam naprawdę strasznie przypominał mi Toma. Był jego młodszą i spokojniejsza wersją.

„Otworzyłem po cichu drzwi i wślizgnąłem się do domu. – Gdzie byłeś?- usłyszałem jego szorstki głos. – U kolegi, uczyliśmy się.- odrzekłem szeptem nie chcąc nikogo obudzić. Zmierzył mnie wzrokiem mówiącym, że doskonale wie, że kłamię. – Uczyliście się tak?- spytał podchodząc bliżej mnie.- To czemu kurwa czuje fajki.- wysyczał popychając mnie na drzwi.- Co jest z tobą nie tak? Z kim byłeś? – mówił głosem ociekającym nienawiścią. – Gadaj!- krzyknął i zacisnął ręce na mojej szyi.- Przestań.- wykrztusiłem czując, że nie mogę złapać oddechu. ~ Wcześniej zaczynałem już zastanawiać się czy to możliwe, że zacznie się układać.. Znacie to uczucie, kiedy uświadamiacie sobie, że może wasze życie nie jest jednak tak złe jak myśleliście. Spotkałem dziś gościa. Zauważył mnie siedzącego na schodach z kapturem naciągniętym na głowę. Usiadł koło mnie i ściągnął mi kaptur z nad czoła. Nadal nie uniosłem wzroku. Chłopak przez chwilę przyglądał się mojej posiniaczonej twarzy nic nie mówiąc. W końcu narzucił kaptur z powrotem na moją głowę i uśmiechnął się do mnie.- Chodź ze mną kolego.~ Odepchnąłem go mocno.- Nie twoja sprawa gdzie byłem i co robiłem. Odpieprz się wreszcie ode mnie.- krzyknąłem. On przyglądał się  mi zaskoczony. Ale nie trwało to zbyt długo nagle w jego oczach znów zauważyłem nienawiść i wściekłość. Nigdy więcej nie zamierzałem się dać mu uderzyć. Sam nigdy bym nie zrobiłbym mu krzywdy. Po prostu bym nie mógł, mimo, że zasługiwał. Ale nie zamierzałem się dalej dać poniżać.”

- Co ty tu robisz?- usłyszałem głos Dereka.

Powoli odwróciłem się do niego uśmiechając się łobuzersko. Chłopak wpatrywał się we mnie uparcie próbując opanować emocje. Cała drużyna  przyglądała nam się z zaciekawieniem.

- Ja pomyślałem o tym, żeby wpadł.- powiedział zmieszany Sam.- Wiesz był dobry. Przyda  nam się.

- To trzeba było nie myśleć.- warknął Derek na Sama.- To ja jestem kapitanem i ja będę decydował kto nam się przyda, a kto ma spieprzać.

- Wiesz dobrze, że mam tu prawo być tak samo jak ty.- powiedziałem powoli stając miedzy Samem, a Derekiem.- Kapitanie. O ile pamiętam to ja ostatnio nim byłem.

- Ale już nie jesteś. Odszedłeś.- powiedział mrużąc oczy ze złością.

- A teraz wróciłem.- odrzekłem wzruszając ramionami.

- I co z tego. Myślisz, że twój nagły powrót wszystko naprawi. Otóż mylisz się Louis.- mówił Sam.

Westchnąłem.- Myślę, że nie mówimy już o drużynie.

- Ja mówię o wszystkim. Zostawiłeś nas. Byłeś zwykłym tchórzem i po prostu postanowiłeś wszystko olać. A ja zostałem z tym i patrzyłem jak wszystko po kolei zaczyna się rozpadać. A ty tymczasem dobrze się bawiłeś. Żałuje, że wróciłeś. Powinieneś tam zgnić.- wyrzucił wszystko co go bolało.

Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć. Wpatrywałem się w Dereka chcąca się upewnić czy naprawdę tak myśli. Ale to była prawda. On mnie o wszystko obwiniał.

- Ty nic nie rozumiesz. Nie będę się przed tobą tłumaczyć.- powiedziałem i odwróciłem się idąc w innym kierunku.

- Tak Louis zrób to w czym jesteś najlepszy. Po prostu odejdź. I trzymaj się z daleka od mojego życia. I z daleka od TI.- krzyknął.

Słysząc to momentalnie się zatrzymałem. Poczułem jak złość zalewa moje ciało. Ciepło rozeszło się do każdej mojej koniczyny, powodując wypieki na policzkach i uwalniając adrenalinę. Spojrzałem na Dereka i zaciśniętymi pięściami podszedłem do niego tak blisko, że dzieliły nas tylko centymetry.

- Niby czemu mam się trzymać z daleka. Nikt nie jest w stanie jej bardziej zranić niż ty. Jak śmiesz ją zdradzać. Nie zamierzam odchodzić. Ona będzie mnie potrzebować w chwili, kiedy się dowie co zrobiłeś idioto. A ja osobiście jej o wszystkim powiem.- wysyczałem tak, że tylko Derek mnie słyszał.

Kiedy dotarło do niego znaczenie moich słów zacisnął pięści, a ja już wiedziałem co się teraz stanie.

Derek rzucił się na mnie przewracając nas obydwoje. Wymierzył cios w moje żebra, a potem w twarz.- Kim ty jesteś, żeby mnie oceniać.- wrzeszczał dalej używając mnie jako swojego worka treningowego. Niestety Derek urósł i miał o wiele więcej siły niż kiedyś więc opanowanie go nie było takie łatwe. Wreszcie udało mi się przewrócić nas tak, że to teraz ja byłem na  nim. Nie wahając się uderzyłem go w policzek chcąc go uspokoić ale to go jedynie jeszcze bardziej rozwścieczyło. Derek zawzięcie walczył.  Kiedy udało mi się uniemożliwienie mu żadnego ruchu po przez siedzenie na jego plecach i przytrzymanie  jego rąk z tyłu obydwoje byliśmy bardzo pobijani. Pod moim okiem widniało wielkie limo, zaś z nosa Derek ciekły stróżki krwi. Nagle reszta chłopaków odseparowała nas od siebie. Jeden z umięśnionych murzynów wraz z Samem przytrzymywali mnie przez chwilę, ale szybko strząchnąłem ich ręce dając do zrozumienia, że już nic nie chcę zrobić. Natomiast Derek wciąż się rzucał i próbował wyrwać. To wyglądało jakby za wszelką cenę chciał mnie zabić, albo chociaż wyrządzić jak największą ilość bólu. Czwórka gości nie dawała rady go utrzymać. Cały czas krzyczał, aby go puścili dorzucając wiązki przekleństw i dysząc niespokojnie.

- I kto tu jest do niego podobny.- powiedziałem sam do siebie.

…. Ale nie zamierzałem się dalej dać poniżać. Stałem przygotowany na jego ciosy, które miałem zamiar odeprzeć. – Co ty się dzieje?- usłyszeliśmy nagle delikatny, zaspany głos. Pierwszą moja myślą było, że ona zrozumie, że wreszcie zrozumie. Marzyłem, żeby w końcu wszystko zobaczyła i zrozumiała. Odkryła jakim on jest potworem. – Nic kotku, Wracaj do łóżka, ja to załatwię.- powiedział do niej uśmiechając się czule. Ona przelotnie zerknęła na mnie. Nigdy nie zrozumiem jak mogła tego nie zobaczyć. Tej złość, smutku i tak wielkiego pragnienia pomocy malującego się na mojej twarzy. Ale ona po prostu ziewnęła przeciągle i rzekła.- Dobrze, ale bądźcie ciszej i szybko kładźcie się spać.- po czym tak po prostu wróciła do pokoju. Jak mogła nie widzieć jak bardzo ją wtedy potrzebowałem. Nie mogła, ona po prostu nie chciała widzieć.- Oczywiście Gwen.- powiedział głosem przepełnionym słodyczą. Wtedy uświadomiłem sobie, że jestem w tym wszystkim sam i zawsze będę. To się nigdy nie zmieni. Otworzyłem drzwi i zacząłem zbiegać po schodach na dół.- A ty dokąd? Jeszcze z tobą nie skończyłem-słyszałem go, ale postanowiłem zignorować. Zacząłem poszukiwać odpowiedniego numeru- Hej Tom, tu Louis…

KAHN