# 116. Louis | cz.2

Druga część Lou mam nadzieję, że Wam się spodoba c: Chciałybyśmy też strasznieee podziękować za ponad milion wejść :D To naprawdę wiele dla nas znaczy. Kiedy zakładałyśmy tego bloga nawet nie marzyło nam się, że tyle osób będzie czytać nasze imaginy. 

Jeszcze raz dzięki i cieszymy się, że jesteście z nami xx _____________________________________________________________________

- Wstawaj! Williamie masz dziesięć sekund, żeby ruszyć swój tyłek.- krzyczała babcia.

- Już, już wstaje.- jęczałem w poduszkę.

Babci ściągnęła ze mnie kołdrę – Louisie, Williamie Tomlinsonie liczę do trzech. Raz…- zaczęła  babcia.

- Dobrze, dobrze już wstaje- powiedziałem podnosząc się z łóżka.

- No ja myślę. A teraz szybko ogarnij tą szopę na głowię i załóż coś co zasłoni te bazgroły na ciele.- powiedziała babcia uderzając mnie poduszką w głowę, abym się pospieszył.

Ta kobieta była nie możliwa. Cały czas mnie bawiło, kiedy nazywała moje tatuaże bazgrołami, kiedy sama miała parę na ręce. W ciągu piętnastu minut udało mi się wyszykować. Oczywiście niczego nie postanowiłem zasłaniać, a wręcz eksponowałem moje dziary, żeby zrobić na przekór babci. Nienawidziłem, kiedy ktoś mnie budził…

„Wstawaj już! Potrzebuje być sam- krzyknął wyszarpując mnie z łóżka.- Co? Nie, nigdzie nie idę. Jestem chory.- odpowiedziałem odpychając jego ręce.-Powiedziałem, że masz wypierdalać.- wysyczał, przez zaciśnięte zęby podchodząc do mnie bliżej. Przez chwilę mierzyliśmy się nienawistnymi spojrzeniami. – Dobra- powiedziałem. Wyszedłem z mieszkania trzaskając drzwiami. Na klatce minąłem się z jakimiś mężczyznami. Uśmiechali się cwaniacko i zmierzyli mnie wzrokiem. Weszli prosto do mojego domu. Nie myśląc nad tym dłużej wybiegłem szybko na dwór. To był pierwszy raz, kiedy w jakikolwiek sposób się mu postawiłem”

Powoli wszedłem do budynku szkoły. Szedłem opustoszałym korytarzem, gdzie słychać było tylko odgłos moich kroków i szmery dobiegające z klas. I tak byłem spóźniony, wiec co za różnica, czy dotrę teraz czy trochę później-pomyślałem. Włóczyłem się po szkolę bez żadnego celu. Nagle dotarłem do szafki 210.

„Louis- usłyszałem jak mnie woła. Wstałem ze spuszczoną głową. Wiedziałem, że to co zrobiłem było głupie. Wiedziałem, że mama będzie mną zawiedziona.- Zostałem wezwany do szkoły przez twojego dyrektora. Masz mi coś do powiedzenia?-spytał, a ja nadal nie byłem w stanie spojrzeć mu w oczy.- Louis, spójrz na mnie.- powiedział na co ja powoli podniosłem głowę. Niczego się nie spodziewając nagle poczułem okropny ból, który przeszył  połowę mojej twarzy. Zatoczyłem się do tyłu upadając na podłogę. On szybko uniósł mnie do góry i zaczął ciągnąc za róg. Pchnął mnie na szafkę 210.- Wiedziałem, że tak będzie. W końcu pokarzesz jaki jesteś naprawdę – mówił, a po moich policzkach spływały łzy zarówno od szoku i bólu. To był pierwszy raz, kiedy mnie uderzył”

W końcu postanowiłem udać do klasy, gdzie właśnie odbywała się moja pierwsza lekcja. Pan Lee nigdy za bardzo za mną nie przepadał oczywiście ze wzajemnością,  no ale cóż na razie nie ma co przeginać. Zacząłem wspinać się schodami na górę i pierwsze co zobaczyłem była drabina. Stała na niej dziewczyna. A tą dziewczyną była TI. Uśmiechnąłem się rozbawiony. Blondynka próbowała dosięgnąć do doniczki, ale nie dawała rady nawet na drabinie. Było to niezwykle urocze.

- Chyba jesteś za malutka.- powiedziałem,  opierając się o ścianę obok drabiny.

Dziewczyna pisnęła chicho, kiedy mnie usłyszała. Musiała mnie wcześniej nie widzieć.

- To ty Louis..- powiedziała krzycząc ostatni wyraz.

Jej noga obsunęła się z szczebelka w skutek czego TI straciła równowagę. W odpowiedniej chwili zareagowałem łapiąc ją. TI patrzyła na mnie swoimi i tak dużymi oczami, które w tej chwili powiększyły się do nienaturalnie, ogromnych rozmiarów. Uśmiechnąłem się łobuzersko nie mając zamiaru jej za szybko wypuścić. TI otworzyła usta, żeby coś powiedzieć ale szybko je zamknęła.

- Dzięki Louis- powiedziała powoli wychodząc z szoku. – Możesz mnie już postawić.

- Jak sobie życzysz.- odrzekłem.

Postawiłem najpierw jej nogi, a potem powoli zacząłem zsuwać ręce z jej tali. Blondynka wpatrywała się we mnie jak zaczarowana, a ja praktycznie czułem jak bije jej serce. Nagle jakby się otrząsnęła i odeszła prę kroków w tył.- Dlaczego nie jesteś na lekcjach?- spytała

- Małe spóźnionko pani przewodnicząca.- powiedziałem wzruszając ramionami i uśmiechając się głupkowato.

- Idź już na lekcje Louis.- powiedziała patrząc na mnie surowym wzrokiem.

- Oczywiście.- odrzekłem i odwróciłem się na pięcie.

- Louis?- usłyszałem jeszcze niepewny głos TI.

Spojrzałem na nią pytająco.

- Nie wiem jeszcze kim jesteś i nie wiem o co chodzi między tobą, a Derekiem. I najgorsze jest to, że on nie chce mi nic powiedzieć. Ja… ja naprawdę się martwię.  Ostatnio zachowuje się strasznie dziwnie. Więc pomyślałam, że może ty byś mi coś wyjaśnił. Może powinniśmy się spotkać?- mówiła lekko skrepowana.

- Może.- powiedziałem.

~*~

Wreszcie usłyszałem długo oczekiwany i upragniony dźwięk dzwonka. Naprawdę nie wiem jak udało mi się wytrwać na ostatniej lekcji-historii. Mało tego, że nauczycielka miała co najmniej jakieś sto pięćdziesiąt lat to jeszcze należała do tych nauczycieli , którzy naprawdę dużo wymagali, a nie uczyli. Tak naprawdę nie pamiętam , kiedy ostatni raz byłem na historii. Chyba właśnie to była moja pierwsza lekcja z której się zerwałem… Naprawdę nie rozumiałem po co uczymy się  o czymś co było tak dawno temu. Nie za bardzo obchodzi mnie jak mieszkały jakieś dzikusy z przed miliona lat, ani jak jakiś król rządził swoim państwem. Jeśli był mądrym człowiekiem i mu się poszczęściło i podbił połowę sąsiednich państw to dobrze. Jeśli spieprzył i ktoś najechał na jego ziemie, zabijając połowę mieszkańców to i tak nie już nie ważne.  Było minęło. Po co to roztrząsać i tak już za późno, żeby coś zrobić. Lepiej zając się tym co dzieje się teraz.

- Cześć. Jestem Sam.- moje rozmyślania nagle przerwał jakiś chłopak.- Ty Louis tak?

- Tak. Skąd wiesz?- spytałem.

- Jestem bratem Toma. - powiedział uśmiechając się nieśmiało.

Już pamiętałem. Tom często zabierał ze sobą młodego. Louis zapamiętał go jako małego, nieporadnego grubaska, który przyciągał nieszczęścia. A teraz stał przed nim szczupły chłopak, o niezwykle uroczym uśmiechu. Był bardzo podobny do Toma.

- Młody. Zmieniłeś się. Co tam u Toma?- spytałem uśmiechając się do chłopaka przyjacielsko.

- Wyjechał. Musiał, po tym jak ty odszedłeś miał trochę problemów i po prostu odszedł.- powiedział Sam wzruszając ramionami. Widać było, że był to dla niego ciężki temat, a cała sytuacja go bardzo smuciła. Musiał tęsknić za Tomem. Zawsze podziwiałem łączącą ich więź, byli bardzo blisko.- Dziwnie cię tu widzieć Louis wiesz. Zawsze byłeś jednym z tych starszych. Zresztą sam wiesz.

- Uwierz, dla mnie też jest to na maksa dziwne. Utknąłem tu z gówniarzami, których nie znam. – mówiłem.

- No tak. Wiesz w ogóle są z tego co pamiętam byłeś całkiem niezły w nogę. Drużynie przydałby się ktoś taki jak ty. Wpadnij jutro na trening.- powiedział Sam.

- Całkiem niezły? Byłem i jestem najlepszy.- powiedziałem dumnie.- Przyjdę.

~*~

-William-usłyszałem wołanie babci.

-Tak?- spytałem.

- Przyjdź do mnie.- wzdychając wyszedłem ze swojego pokoju i udałem się do kuchni skąd dochodził głos kobiety.

-Uczę się co się stało?- spytałem.

Babci wybuchła śmiechem- Uczysz się? Błagam prędzej zostałabym striptizerką w klubie dla lesbijek niż ty byś się wziął za naukę.- powiedziała.

Babcia Agnes siedziała przy niewielkim okrągłym stole, paląc swojego papierosa i popijając wino z szklanego kieliszka.

- Pomyślałam, że sokoro i tak nic nie robisz to spożytkujesz swój czas jakoś bardziej pożytecznie i pójdziesz do sklepu na małe zakupy.- powiedziała tajemniczo.

- Oczywiście rozumiem, że skończyły ci się szlugi. Swoją drogą palisz jak smok. Z całym szacunkiem nie spotkałem jeszcze osobę, która tyle jara.- powiedziałem uśmiechając się.

- Nie przesadzaj. Jestem pewna, że w porównaniu z twoimi wcześniejszymi znajomymi naprawdę to jest nic.- powiedziała wypijając resztkę czerwonego płynu.- A tym razem skoczył byś dla mnie po wino. Tylko nie waż się kupować białego.

Pokręciłem głową z rozbawieniem. Babcia była osobą, która nigdy nie przestanie mnie zadziwiać.

Dochodziła północ. Miasto zaczynało tętnić życiem. Szczególnie, że był dziś piątek. Dziewczyny w spódniczkach lub krótkich szortach, które ledwo zasłaniały  im tyłki, mijały mnie chichocząc i uśmiechając się znacząco. Mocno już wstawieni kolesie zaczepiali każdego po kolei licząc, że coś zacznie się dziać i rozpoczną jakąś bójkę. Dawne wspomnienia powróciły. Wiedziałem jak to jest. Zatrzymałem się przed klubem, w którym kiedyś bywałem niemal codziennie. Tęskniłem za tym zapachem. Tytoniu i alkoholu wymieszanego z zapachem ludzkich ciał. To wszystko uwalniało niesamowitą adrenalinę. Uczucie, że jesteś w stanie zrobić wszystko, że jesteś niepokonany i nikt cię nie zatrzyma.

- Nie…- powiedziałem cicho sam do siebie.

Musiałem wracać do domu. Nie mogłem tym razem nawalić. Postanowiłem pójść skrótem, którym nikt nie chadzał. Włożyłem ręce do kieszeni i szedłem pogwizdując cicho tylko mi znaną melodię. Naglę zauważyłem stare, czerwone BMW. Od razu zacząłem się zastanawiać czy to te szczególne BMW z niedziałającym zawieszeniem…

 Podszedłem trochę bliżej idąc tak, żeby kierowca mnie nie zauważył. Ale nie miałem co się martwić i tak by nie zwrócił na mnie uwagi. Był skupiony i tak tylko na jednej rzeczy. A raczej na jednym chłopaku. Derek był zajęty całowaniem się z jakimś chłopakiem.

...W końcu pokarzesz jaki jesteś naprawdę – mówił, a po moich policzkach spływały łzy zarówno od szoku i bólu.- Gwen może mówić, że jesteś dobrym chłopcem tak samo jak Derek ale wiem jaki jesteś. Kolejna czarna, owca w rodzinie. Po tatusiu.- wysyczał plując mi na twarz i po raz kolejny zadał cios…

KAHN