# 114. Harry | cz. 1

Przepraszamy, że tak długo, ale był to tak zwany kryzys :)

Imagin na podstawie prompostu Mellody Parks (już drugi, haha).

_______________________________________________________________________

Jesteśmy dla siebie ostrzy, jakbyśmy szli na wojnę.

„Mam cię już dość, rozumiesz? Nie chcę wracać do domu ze świadomością, że spotkam tutaj ciebie. Nie mogę już nawet patrzeć na ciebie. Nie jestem w stanie oglądać twoich ran, rozcięć, czy zadrapań. To mnie obrzydza. Pomyśl co pomyśli Sophie, gdy dorośnie? Będzie zadowolona, że jej tatuś to zbrodniarz, który uczestniczy w nielegalnych walkach? To nieodpowiedni widok dla niej, o dobrym przykładzie nawet nie wspominając.”

Jesteśmy dla siebie tak szorstcy, wciąż rzucamy przedmiotami i trzaskamy drzwiami.

„O czym ty mówisz? Ona ma dopiero dwa lata! Do czasu, gdy dorośnie zdążę to rzucić. Nie pamiętasz, że obiecuję ci to co noc? Można zarzucić mi wszystko, ale nie to, że nie dotrzymuję obietnicy, którą złożyłem. Po prostu daj mi czas.”

Stajemy się tak cholernie dysfunkcyjni, że przestaliśmy to już liczyć.

„Dać ci czas? Mam ci dać jakiś pieprzony czas?! Daję ci go od pół roku. Cholerne pół roku z nieprzespanymi nocami, stertą leków nasennych i toną chusteczek. Mam tego dość. Już nie mogę tego dłużej ciągnąć. To mnie wykańcza.”

Jesteśmy już chorzy, wiem, że tak dłużej nie możemy.

„Przepraszam.”

Z miłością i rozczuleniem w oczach obserwowałem Sophie, która przeżuwała owsiankę. Wierzgała swoimi nóżkami i rączkami na wszystkie strony. We włosach miała wpiętą spineczkę z niebieskim motylkiem. Ubrana była w zieloną sukienkę z motywem biedronki na kieszonce. Na szyi zwieszony miała śliniak, który upaćkany był owsianką, która nie trafiła do ust Sophie.

Karmiłem dziewczynkę fioletową łyżeczką, która była również jej ulubioną. Była to nasza ulubiona czynność, która Sophia pozwalała robić tylko mi. W takich momentach czułem się prawdziwym tatą, który wieczorami siedzi przed telewizorem z dzieckiem i ogląda seriale na Disney Channel, a nie bierze udział w nielegalnych walkach.

W kuchni unosił się zapach gotowanego mięsa i bazylii. Wnętrze pomieszczenia wypełniała cicha muzyka lecąca z radia i odgłos przypalanego tłuszczu. [T.I.] stała przy kuchence gazowej i przygotowywała obiad dla naszej dwójki.

Rozwiązałem śliniak Sophie i uwalniając ją z krzesełka uniosłem do góry. Wytknąłem jej język i okręciłem wokół własnej osi. Dziewczynka zaśmiała się wesoło. Delikatnie pocałowałem ją w czubek głowy. Kątem oka zobaczyłem, jak [T.I.] patrzy w naszą stronę i uśmiecha się pod nosem.

Boję się, że stracę to przez moją własną głupotę.

-Co u ciebie? – [T.I.] niepewnym głosem próbowała zacząć rozmowę, której ostatnio unikaliśmy.

-Nic ciekawego – wzruszyłem ramionami – Kostka jeszcze trochę mnie boli, ale do wesela się zagoi – uśmiechnąłem się chcąc rozluźnić atmosferę.

Dziewczyna w odpowiedzi pokiwała głową i powiedziała:

-Nic nie musiałoby się goić, gdybyś rzucił to w cholerę.

-Znowu zaczynasz? – zapytałem i ze świstem wypuściłem powietrze ustami.

-Będę robić to do skutku – oznajmiła dziewczyna – Dałam ci wybór. Albo ja i Sophie, albo walki. Decyzja należy do ciebie.

-Dobrze wiesz co wybrałem! – krzyknąłem unosząc ręce do góry – Obiecałem sobie, że skończę z tym na dobre. Ale to jak uzależnienie. A adrenalina w twoich żyłach, gdy jesteś na arenie i zaraz masz skopać dupę przeciwnikowi jest wspaniała. Ale nic nie może równać się z uczuciem, gdy widzę ciebie, gdy trzymasz na rękach roześmianą Sophie. Musisz mi po prostu uwierzyć.

-Chciałabym i staram się z całych sił, ale to trudniejsze niż może ci się wydawać – powiedziała dziewczyna przygryzając wargę.

-Wiem, skarbie, rozumiem – delikatnie dotknąłem ramienia dziewczyny – Wcześniej wiele razy mówiłem sobie, że odejdę od was, bo nie zasługiwałem na tak wspaniałą rodzinę jak wy. Ale, gdy tylko pojawiałaś się znów wzbudzałaś moją miłość. Wtedy przestawałem używać głowy, po prostu dawałem sobie z tym spokój. Przyległaś do mojego ciała, jak tatuaż. I wtedy czułem się jak głupiec, który czołga się powrotem ku tobie.

[T.I.] chciała coś powiedzieć, jednak przerwałem jej w pół słowa oznajmiając:

-Nie musisz mi odpowiadać – zdjąłem rękę z ramienia dziewczyny i nalałem soku pomarańczowego do niebieskiego kubka – Po prostu to wiedz. Ale jest jeszcze jedno… Co do jutrzejszej walki… Bo wiesz, szkoda, gdyby te wszystkie… moje przygotowania… no, ten… poszłyby na marne – wydukałem nie patrząc w oczy [T.I].

-Jeśli pójdziesz na tą walkę to nie masz czego w tym domu szukać – powiedziała bez ogródek tępo patrząc się w jeden punkt za oknem.

-Błagam. Ostatni raz. – powiedziałem błagalnym tonem chwytając ją za rękę. Jednak dziewczyna wyrwała się z mojego uścisku i nagle poczułem ciepło rozlewające się po moim policzku. Zacząłem pocierać obolałe miejsce. – Ałć. A to za co?

- Za co? – wybuchła [T.I.] – Pytasz się za co?! Mam cię dość. Co chwila zmieniasz zdanie. Zdecyduj się wreszcie co jest dla ciebie w życiu ważniejsze i jakimi drogami chcesz podążać. Jesteś tak strasznie bipolarny. I wiedz, że jeśli weźmiesz jutro udział w tej walce to możesz o mnie zapomnieć. Nie chcę być z osobą, dla której nie jestem najważniejsza.

Chciałem bronić własnego zdania, jednak bałem się, że mogę powiedzieć o dwa zdania za dużo i później żałować swoich słów. Zamiast tego wziąłem głęboki wdech i wybiegłem z mieszkania po drodze łapiąc torbę z ubraniami z wczorajszego treningu. Usłyszałem wołanie [T.I.], jednak wolałem je zignorować. Musiałem się wyładować, a składało się tak, że doskonale znałem do tego miejsce.

Pieprzyć obietnice.

~*~

Patrzyłem jak białe bandaże oplatają moje dłonie. W powietrzu unosił się zapach potu i desperacji. Od ścian pomieszczenia odbijał się dźwięk uderzenia ciała o matę na ringu oraz cichej muzyki rockowej wydobywającej się z radia ustawionego pod jedną ze ścian. Dookoła roiło się wiele mężczyzn z rozbudowanymi mięśniami i siniakami na twarzach.

-Może być? Nie za ciasno? – z rozmyślenia wyrwał mnie głos mojego przyjaciela Nathana, który pomagał mi w treningach.

-Nie, jest okej – odparłem i potrząsnąłem głową w potwierdzeniu moich słów.

-Dobrze. Załóż rękawice i wejdź na ring. Teraz nasza kolej – powiedział chłopak idąc do wcześniej wspomnianego miejsca. W odpowiedzi pokiwałem głową i zacząłem zakładać je na swoje dłonie. Na końcu zasznurowałem je, bo w trakcie treningu nie zsunęły mi się z rąk.

Wchodząc na ring rozchyliłem otaczające je liny, by swobodnie znaleźć się na arenie. Nathan już na mnie czekał z założonymi specjalnymi nakładkami, na których ćwiczyłem swój lewy i prawy sierpowy.

-Gotowy? – zapytał chłopak upewniając się, czy jestem gotowy do walki. W odpowiedzi pokiwałem głową.

Miękko ugiąłem nogi i podniosłem ręce do góry, by wykonać gardę. Delikatnie podskakiwałem w miejscu, by dodać sobie animuszu oraz by mój ruch był płynniejszy. Słyszałem jak podeszwy moich butów skrzypią na materacu.

-Dalej Harry! Uderz! – krzyczał Nathan, by zachęcić mnie do zaatakowania.

Dałam ci wybór. Albo ja i Sophie, albo walki.

Usłyszałem w swojej głowie głos [T.I.]. Czułem jak moje żyły zalewa adrenalina i złość.

Jedno uderzenie za ultimatum, które mi postawiła.

Chciałabym i staram się z całych sił, ale to trudniejsze niż może ci się wydawać.

Drugie uderzenie za to, że najważniejszy dla mnie człowiek na świecie nie jest pewny, że kocham go bardziej niż cokolwiek innego.

Jeśli pójdziesz na tą walkę to nie masz czego w tym domu szukać.

Trzecie uderzenie za to, że właśnie niszczę sobie związek z miłością mojego życia.

Zdecyduj się wreszcie co jest dla ciebie w życiu ważniejsze i jakimi drogami chcesz podążać.

Czwarte uderzenie za to, że jestem tak cholernie pogubiony w moim życiu.

Czułem jak moje ciało powoli zaczynało opadać z sił i emocji, którymi było targane. Ręce trzęsły się, a nogi uginały pode mną. Opuściłem dłonie i zacząłem zdejmować rękawice.

-Hej, stary. Wszystko w porządku? – zapytał Nathan z wyraźną troską narysowaną na twarzy.

-Tak, ja po prostu… Możemy zrobić chwilę przerwy? – zapytałem czując jak głos zaczynał mi się łamać.

-Jasne. Chcesz wody? – mężczyzna rzucił mi butelkę niegazowanego napoju. Odkręciłem nakrętkę i pozwoliłem, by zimna ciecz ochłodziła moje gardło.

-A jak z jutrzejszą walką? – zapytał chłopak, na co wzruszyłem ramionami – [T.I.] nie ma nic przeciwko?

-Nie musi wszystkiego wiedzieć, prawda? – uśmiechnąłem się chytrze. Czułem się jak największy zbrodniarz.

-Harry, jeśli chodzi o Adama. Wiem, że jutro masz stoczyć z nim walkę i za wszelką cenę chcesz skopać mu tyłek, ale zastanów się. Czy to jest warte twojego związku? Czy to, że chcesz pokazać, że jesteś lepszy niż były [T.I] jest ważniejsze?

-Za dobrze mnie znasz – powiedziałem i uśmiechnąłem się pod nosem – Ale nie gadaj jak moja matka. [T.I.] nie wie, że jutro mam bić się z Adamem. Ja po prostu chce pokazać mu, że jeśli on złamał serce mojej dziewczynie to ja złamie mu kręgosłup.

-Rób co chcesz, ale nie mów, że cię nie ostrzegałem.

-Pieprz się – powiedziałem zakładając rękawie, by wrócić do treningu.

RECKLESS