# 58. Louis. I cz. 1

"Pamiętam kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy. Wystarczyło jedno spojrzenie, jedno niepozorne "cześć", żeby całe moje życie wywróciło się do góry nogami. Nigdy nie sądziłam, że dane mi będzie kochać tak mocno. Tak intensywnie, że cała miłość wygaśnie szybko, zbyt szybko, pozostawiając po sobie tylko ból - jedyny dowód na to, że w ogóle zaistniała.
Coś było nie w porządku. Wtedy nie umiałam powiedzieć co, jednak nie mogłam tego zignorować, a ty nie mogłeś temu zaprzeczyć. Mówiąc, że było źle, nie mijałam się z prawdą.
Zgaszenie światła, położenie się obok ciebie, zamknięcie oczu - codzienna, rutynowa czynność. Jednak to z nią wiązałam najwięcej obaw. Właśnie wtedy rzeczywistość przytłaczała mnie najbardziej. Myśli o nas zaprzątały mój umysł. To znaczy o mnie i o tobie, bo czy można jeszcze mówić o jakichś "nas"?
Wtedy zrozumiałam. Kiedy jestem sama, czuję się o wiele lepiej. Twoje towarzystwo mnie przygnębia. Przypomina mi o mojej porażce. Na pewno miałeś swój udział w rozpadzie naszego związku, może nawet spory, ale nie mogę całą winą obarczać ciebie. Tę ścianę między nami zbudowaliśmy razem, jednak to ty postawiłeś fundamenty.
Kiedyś mogliśmy rozmawiać całymi godzinami. Może to nie dobrze? Może wtedy wyczerpaliśmy wszystkie tematy? Czy może próbuję w ten sposób usprawiedliwić to, że nasze rozmowy się nie kleją? I to, że ostatnio nawet denerwuje mnie twój głos? Zapewne.
Pamiętam, że kiedyś, gdy bawiłeś się telefonem w mojej obecności, miałam ci za złe, że mnie nie słuchasz.  Że nie przykuwam całej twojej uwagi. Teraz, siedząc z tobą w jednym pokoju w duchu modlę się o to, by ktoś wreszcie do ciebie napisał, żebyś wyciągnął ten cholerny telefon z kieszeni i żeby sygnał wiadomości przerwał tą niezręczną ciszę. A gdy się tak dzieje czuję ulgę.
Uświadomiłam sobie czego potrzebuję. Czasu dla siebie. Musiałam od ciebie odpocząć. Jednak to nie przyniosło oczekiwanego skutku. Uwolnienie się od ciebie tylko na jakiś czas już mi nie wystarczało. Może tkwiliśmy w tym wszystkim za bardzo? Może tkwiliśmy w tym wszystkim już za długo?
To nie tak, że chciałam z ciebie zrezygnować, juz wtedy, gdy tylko zaczęło się między nami psuć. Za wiele dla mnie znaczyłeś. Nie chciałam się tak łatwo poddać. Starałam się ratować ten związek, ale zanim się obejrzałam, nie było już czego ratować. Oddaliłeś się ode mnie za bardzo. Byłeś poza moim zasięgiem.
Gdy jesteś obok mnie... nie czuję, że jesteśmy razem. Ścianę między nami zbudowaliśmy z najlitszych skał. Stała się ona nie możliwa do przebicia, a ogrom tego problemu  nie możliwy do obejścia. Było gorzej niż źle. Czułam się bezsilna.
Pewnie oddaliliśmy się od siebie z wielu przyczyn, ale jakiś czas temu zaczęłam się zastanawiać, czy aby powód nie jest tylko jeden.. Jeden wysoki powód w kręconych włosach - Harry. On pocieszał cię po każdej naszej kłótni. U niego mieszkałeś podczas każdej z naszych "przerw". To jemu powierzałeś swoje sekrety, jego pytałeś o radę.
Oddalając się od siebie coraz bardziej, wytwarzaliśmy dla niego przestrzeń między nami. A może to ja weszłam między was?
Nie mogę uwierzyć, że doszło do tego, że zastanawiam się czy chłopak, z którym chodzę ponad rok na pewno woli dziewczyny... Obawiam się, że wolałabym, żeby okazało się to prawdą, abym tylko nie musiała przyznać się przed sobą, że moja wina jest nie mniejsza niż twoja. Ale cóż, tonący chwyta się brzytwy.
Miałam nie obarczać cię całą winą, ale to nie takie łatwe. To wręcz cholernie trudne pogodzić się z tym, że ktoś kogo kochałam tak bardzo nic już do mnie nie czuje i to ja jestem temu winna. Wydaje mi się, że powinnam odejść zanim ta obojętność przerodzi się w niechęć bądź nienawiść. Tego bym już nie zniosła.
Więc wybacz mi, że nie zaczynam tego listu słowami "Kochany Louisie", ale nazwanie cię "kochanym" nie przeszłoby mi przez gardło, ani nie wyjdzie spod pióra. Już nie. Nie będę udawać, że nasze uczucie nie wygasło. Skoro nie umiem być z tobą szczera twarzą w twarz, będę z tobą szczera choć ten jeden raz, tu na papierze. Nie chcę pozostawić niedokończonych spraw i niedopowiedzeń.
Nie łatwo było ubrać wszystkie te uczucia w słowa, ale mam nadzieję, że pomogą ci one zrozumieć podjętą przeze mnie decyzję. Muszę odejść i zostawić to wszystko za sobą. Nie próbuj mnie zatrzymać. I tak pewnie nie przeszłoby ci to przez myśl, ale chcę mieć pewność, że wiesz, że sobie tego nie życzę.
Ten związek nas ograniczał, dusiliśmy się w nim oboje. To trwało stanowczo za długo. Czekaliśmy tylko aż któreś z nas w końcu to powie. Między nami nic już nie ma. Nie jesteśmy już razem. Przykro mi, że mówię to w taki sposób, ale nie starczyło mi odwagi, żeby powiedzieć ci to wprost.
[T.I]"

Postawiłam ostatnią kropkę po czym jeszcze raz przeczytałam list.
Miałam nadzieję, że nie wyszło to tak, że żałuję, że poznałam Louisa. Skłamałabym, gdybym tak stwierdziła. Kochałam go całym sercem i nie żałuję ani chwili spędzonej z nim, lecz wszystko co dobre nie trwa wiecznie. Gdybym miała więcej czasu, może napisałabym też o tych czasach, gdy byliśmy szczęśliwi, gdy naprawdę go kochałam, gdy wydawało mi się, ze on czuje to samo. Ale nawet gdyby Lou nie wracał za dziesięć minut, to po co miałabym o tym pisać? To nic nie zmienia. Nie mogę żyć przeszłością. Muszę ruszyć naprzód.
Położyłam list na stole i podniosłam z podłogi spakowane wcześniej walizki. Były tylko dwie. Wszystkie stare, pasiaste koszulki  Louisa, w których tak lubiłam chodzić, wszystkie nasze wspólne zdjęcia i pamiątki zostawiłam w sypialni. Pomyślałam, ze już mi się nie przydadzą.
Zmierzałam już w stronę drzwi, gdy usłyszałam dźwięk otwieranego zamka. Louis wszedł do środka uśmiechnięty, lecz, gdy tylko mnie zobaczył mina szybko mu zrzedła. Można by pomyśleć, że zauważył walizki i domyślił się co się dzieje, ale ja odniosłam inne wrażenie.
Staliśmy chwilę patrząc sobie w oczy. Nic nie mogłam z nich wyczytać. Były puste, obojętne.
Odwróciłam wzrok i ciągnąc za sobą walizki, minęłam Louisa w drzwiach. Na chwilę otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, ale natychmiast je zamknął.
Nie czułam się zobowiązana pożegnać się z nim. Wszystko co miałam mu do powiedzenia napisałam w liście.  Jednak jego obojętność  tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że podjęłam dobrą decyzję. Tak będzie lepiej. Nam obojgu.


LOLA