# 122. Liam | cz.2

- Powiedz coś!- Liam dalej krzyczał.

Stałam wpatrując się w niego i nie mogąc wydusić z siebie, ani słowa. Nie wierzyłam, że ta chwila, kiedyś nadejdzie. Jak to możliwe, że po tylu latach poznał prawdę i to na dodatek nie dowiedział się tego ode mnie. – S-skąd to wiesz?- zapytałam szeptem przerażona tym, że to wszystko dzieje się naprawdę.

- Czyli to jednak prawda.- powiedział już spokojniej Liam. Odwrócił się na pięcie i odszedł parę kroków, ale nagle jednak wrócił w swoje poprzednie miejsce.- To nie ma znaczenia skąd wiem. Co ty sobie myślałaś? Okłamujesz mnie od trzech lat. Zmyśliłaś wszystko. Nic co o tobie wiem nie jest prawdą. Głupie ściemnianie w wieku piętnastu lat to jedno, a co innego nie przyznać się do niczego przez tyle czasu. To jest chore, ty jesteś chora. Wiesz jak to jest, kiedy wydaje ci się, że ktoś rozumie cię lepiej niż ty sam, a ty jego i nagle w jednej chwili okazuje się, że wcale tak nie jest? Że to wszystko gówno prawda. TI czy ty zdajesz sobie sprawę ile dla mnie znaczyłaś? Ja czułem, że się w tobie zakochuje. Nie co ja gadam, ja cię kochałem. I myślałem, że też nie jestem ci obojętny, a ty… a ty mnie okłamujesz odkąd się poznaliśmy.

Tego się nie spodziewałam. Praktycznie czułam jak poczucie winny zalewa mnie od czubka głowy po koniuszki palców. Nie mogłam złapać oddechu.

- Liam proszę…- zaczęłam, ale nie byłam w stanie skleić poprawnie zdania.

- Nie. Tego jest dla mnie za dużo.  Za bardzo mnie to przytłacza. – przerwał mi. - Myślę, że powinnaś już iść.

Spojrzałam po raz ostatni na chłopaka. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Usilnie unikał wzrokiem mojego spojrzenia. Kiedy tylko opuściłam próg mieszkania Liama, on głośno zatrzasną za mną drzwi.

Zapewne spokojnie zdążyłabym stanąć w kolejce do schroniskach. Ale nie myślałam teraz o ci sutym posiłku i spędzeniu nocy w ciepłym pomieszczeniu na całkiem wygodnym łóżku.

To wszystko potoczyło się zdecydowanie za szybko. W jednej chwili szłam skacząc z radości na spotkanie z Liamem, a w drugiej jedyna osoba, na której mi zależało kazała mi spierdalać. A teraz szlajałam się po ulicach miasta nie mając pojęcia co mam ze sobą zrobić. Byłam idiotką. Jak mogłam  sądzić, że będę w stanie ciągle udawać przed Liamem, że jestem zwykłą dziewczyną, mieszkającą w akademiku, która oddawał przysługę babci i wyprowadzała jej psy na spacer. Przecież to oczywiste, że wszystko by się wydało. Na dodatek im dłużej w tym wszystkim trwałam tym trudniejsze było wyjawienie prawdy. Zarówno dla mnie jak i dla niego do przyjęcia. Jednak moją głupotę jeszcze bardziej udowadniał fakt, że nic nie zrobiłam, żeby wyjaśnić to Liamowi. Po prostu sobie poszłam. Nie błagałam na kolanach o wybaczenie. Nie powiedziałam, że ukrywałam prawdę z obawy, że mogę go stracić. Nie krzyczałam jak bardzo mi na nim zależy.

Nie wiedziałam co teraz. Ja naprawdę miałam tylko Liama. On nigdy mnie nie zawiódł. Czułam wzbierająca się złość. To wszystko moja wina. Chciałam się za to jakoś ukarać. Powinnam zapłacić, za moją głupotę. Wplotłam ręce we włosy mocno za nie pociągnęłam. Poczułam jak oczy zaczęły zachodzić mi mgłą, a już po chwili po moich policzkach spływały pojedyncze łzy. W końcu moje nogi poniosły mnie pod opuszczony budynek. Ten sam co przed lat. Weszłam na samą górę. Słońce ciągle przyjemnie przygrzewało. Usiadłam na ziemi i po prostu wpatrywałam się w dal.

Nawet nie poczułam, jak upłynęło tyle czasu. Słońce już dawno schowało się za horyzontem i nastał zmierzch. Leżałam i wpatrywałam się w niebo. Wspominałam wspólnie spędzony czas z Liamem. Potrafił być naprawdę słodki. Mówił, że najważniejszy dzień w roku to data naszego poznania i nazywał to naszą rocznicą. Każdego roku dostawałam od niego pluszowego misia i słodkie czekoladki. Ale potrafił też pokazać swoje drugie oblicze. Był uparty jak osioł. Zawsze musiał postawić na swoimi i zazwyczaj to ja musiałam ustąpić i postępowałam tak jak on tego chciał.

Nagle z rozmyśleń wyrwało mnie ciche westchnięcie. Zaskoczona szybko obejrzałam się za siebie. Zobaczyłam ostatnią osobę jaką bym się spodziewała ujrzeć w tamtym momencie.  Liam stał nade mną lekko się uśmiechając, ale jego oczy zdradzały zmartwienie. Mimo, że przez te wszystkie lata, kiedy tu przychodziliśmy nigdy nie natknęliśmy się na nikogo innego, widok Liama potwornie mnie zdziwił.

Chłopak ostrożnie usiadł koło mnie nie spuszczając ze mnie wzroku nawet na sekundę.

- Nie płacz TI.- powiedział miękko i delikatnie wytarł dłonią moje mokre policzki.

To przyniosło odwrotny efekt. Do tej chwili zastanawiałam się czy to dzieje się naprawdę. Ale teraz już byłam pewna, że to nie są moje złudzenia, przecież wyraźnie czułam jego dotyk. Wybuchłam płaczem, nawet się nie powstrzymując. Liam bez słowa mocno przytulił  i uspokajająco gładził po plecach.

-Przepraszam.- udało mi się wychlipać.

- Ciii TI, już dobrze.- uspokoił mnie chłopak.

- Nie, nie jest dobrze.- zaprzeczyłam i oderwałam się od niego.- Okłamywałam cię. Wymyśliłam osobę, którą tak naprawdę  nie jestem. Ale błagam wybacz mi. Ja nie wiedziałam jak mam ci to wytłumaczyć. Nie chciałam cię stracić.- mówiłam pociągając nosem.

- Było minęło. To nawet zabawne. Będę mógł cię na nowo poznawać. To jak obejrzeć po raz drugi swój ulubiony film, ale wcale nie wiedząc co się wydarzy.- powiedział uśmiechając się ciepło.

Spojrzałam na niego zdziwiona, on westchnął nie przestając się uśmiechać. Zgarnął mi pasemko włosów z czoła i zaczął owijać je sobie wokół palca.

- Nie powinienem był cię oceniać. Szczególnie, kiedy jesteś w takiej sytuacji. Po prostu przykro mi, że nie mogłem ci pomóc. Ale teraz już wiem i to się zmieni. Chodźmy – powiedział chłopak.

Liam wstał szybko i pomógł mi się podnieść.

- Gdzie?- zdziwiłam się.

- Do mnie. Zamieszkasz ze mną.- powiedziała jak gdyby nigdy nic.

- Co? Liam właśnie dowiedziałeś się, że jestem bezdomną sierotą, o której praktycznie nic nie wiedziałeś. I chcesz, żebym z tobą zamieszkała. Przestań.

- No dlatego chce, żebyś wreszcie miała dom i osobę, która będzie się o ciebie troszczyć. Pozwól sobie pomóc. Nigdy więcej nie będziesz już sama. Masz mnie.- mówiła Liam, ale widząc, że wciąż nie jestem pewna czy to dobry pomysł dodał.- Przestaniesz marudzić jeśli dodam, że to wyjście tymczasowe?

- Jesteś pewien?- spytałam nadal mając wątpliwości.

- Tak. Ale tak w głębi duszy mam nadzieje, że to tymczasowe bardzo się przeciągnie.- powiedział nagle.

Słysząc to wybuchłam śmiechem.

-  Będzie dobrze. Obiecuje, że od tej pory wszystko zacznie się układać.- powiedział Liam łapiąc mnie za rękę.

- Jest dobrze od momentu, kiedy się spotkaliśmy.

Liam uśmiechnął się i złożył miękki pocałunek na moich ustach, mocno mnie do siebie tuląc.

KAHN

# 121. Liam | cz. 1

Ludzie tak naprawdę nie zdają sobie sprawy jak niewiele potrzebne jest im do szczęścia. Chyba, że oni inaczej je definiują. Mi do brnięcia przez życie z uśmiechem i czerpania przyjemności z każdego momentu potrzebne było tylko jedno. Potrzebowałam tylko jego. Liama.

Pamiętam nasze pierwsze spotkanie. Od czwartego roku życia mieszkałam w domu dziecka. Nie znałam moich rodziców. Matka zostawiła mnie w Boże Narodzenie w Kościele na Pasterce. Tak wiem, trochę dramatyczne. Od tamtego czasu mieszkałam u rodzinach zastępczych i w sierocińcach. Los chciał, że nikt z ludzi szukających dzieci do adopcji się mną nie zainteresował. Nie miałam z tego powodu żadnych kompleksów ani pretensji do całego świata, że nikt mnie nie chce. Tak naprawdę nie byłam pewna czy potrafiłabym żyć w takiej prawdziwej rodzinie. Nie wiedziałam czego by ode mnie oczekiwali, ani jak powinnam się zachowywać. Więc w gruncie rzeczy nie przeszkadzało mi to, że każda z par poszukująca przyszłych potomków omijała mnie  szerokim łukiem. Miałam tylko jeden problem. To, że nie chciałam by mnie adoptowano nie znaczyło, że cieszyłam się z życia w tym miejscu. Nienawidziłam  go. Czułam, że się tam dusze. Zero własnej woli. Nie masz do niczego praw, ani nic nie należy do ciebie. Nowe twarze dzieci i opiekunów zmieniały się co chwilę. Lubiłam spokój i samotność. A to były ostatnie z rzeczy jakie można znaleźć w sierocińcu. Z wiekiem było coraz gorzej. Ta świadomość, że wszystko coraz bardziej mnie ogranicza i że zostało mi jeszcze tyle lat do opuszczenia tego miejsca za bardzo mnie przytłaczała. W końcu, gdy miałam piętnaście lat postanowiła stamtąd uciec. Zaczęłam to planować już miesiąc wcześniej. Wierzyłam w to, że mi się uda i czułam, że jeśli poniosę klęskę będzie to dla mnie koniec. Więc pewnego lipcowego wieczoru spakowałam wszystkie swoje rzeczy, które ograniczyły się do paru ubrań i szczoteczki do zębów. Po wybiciu północy otworzyłam okno i powoli ześlizgnęłam się po gałęziach pobliskiej jabłonki na ziemię. Co było nie lada wyzwaniem, bo nie mogłam obudzić pozostałych dwudziestu dzieci. Potem szybko prześlizgnęłam się przez dziurę w ogrodzeniu. Wreszcie poczułam się wolna. Pamiętam to uczucie do dziś. Odetchnęłam głęboko i chciałam wykrzyczeć całemu światu, że już teraz nikt nie jest w stanie mnie powstrzymać. Jednak gdzieś tam nadal czułam niepokój, że ktoś może mnie zobaczyć i mnie złapie. Biegiem ruszyłam przed siebie. Oczyma wyobraźni już widziałam malutkie, przytulne mieszkanie w którym bym zamieszkała. Znalazłabym jakąś pracę w sklepie, albo cokolwiek. Może piekarnia. Kupiłabym kota, najlepiej rudego i nazwałabym go Garfield. Wiem, że to może i mało oryginalne, ale mi się podobało. Dziś bawi mnie to jaka byłam naiwna.

Biegłam już dobre dwadzieścia minut i czułam, że brak mi tchu. Zaczęłam zwalniać. Nagle, kiedy doszłam na róg ulicy coś mnie uderzyło. Upadłam na chodniki i syknęłam z bólu.

-P-przepraszam.- usłyszałam jakiś głos, między przekleństwami.

Nie cały metr ode mnie, na chodniku leżał jakiś chłopak. Powoli się podniósł i wyciągnął w moją stronę rękę chcąc pomóc mi wstać. Szybko sama sobie poradziłam ignorując ból w łokciu. Chłopak zmieszany podrapał się ręką w tył głowy.

- Wybacz. Jestem Liam.- przedstawił się posyłając mi słaby uśmiech.

Przez to, że było ciemno nie byłam pewna ale wydawało mi się, że chłopak musiał być miej więcej w moim wieku.

- Nie chciałem. Biegłem… nie zauważyłem cię- tłumaczył się dalej chłopak, kiedy ja wciąż milczałam.

- Nie- przerwałam mu.- Yyy To nie ważne.- ucięłam szybko. – Muszę już iść.

- Czekaj, jak masz na imię?- zatrzymał mnie jeszcze chłopak.

- TI - powiedziałam niepewnie.

- To mogę zadań ci pytanie TI?- spytał uśmiechając się łobuzersko.

Spojrzałam na niego zdziwiona.- Dobrze.

- Czy ty też uciekasz?

W jednej sekundzie poczułam jak krew odpływa mi z twarzy. Skąd mógł wiedzieć? Co teraz?  Czy to oznacza już koniec mojej wielkiej ucieczki?

-Spoko ja też.- powiedział chłopak interpretując moją reakcje jako potwierdzenie.- Znam takie miejsce, gdzie raczej nikt nas nie będzie szukał. To niedaleko przejdziemy się?- zaproponował Liam.

Przez chwilę przyglądałam się mu oceniając czy możliwe by był seryjnym mordercą, jakimś zbokiem, lub co gorsza miał jakiś związek z opieką społeczną lub moim obecnym domem dziecka. Liam uśmiechnął się zawstydzonym tym jak intensywnie się w niego wpatruje. Naprawdę byłam rozdarta. Co powinnam zrobić? Raczej jak najszybciej uciekać modląc się, żeby nie zapamiętał jak wyglądam. Jednak ciekawość okazała się silniejsza od zdrowego rozsądku. Kim on do cholery jest?

- To jak co robimy?-spytał niecierpliwiąc się.

-Wyjaśnijmy sobie coś. Nie znamy się, a ja naprawdę nie potrzebuje kłopotów.- powiedziałam patrząc na niego surowo.

- W takim razie obiecuje, że przeze mnie nie będziesz miała problemów. Tędy- wskazał drogę między budynkami.

Szliśmy w milczeniu. On pierwszy ja zaraz za nim. W końcu dotarliśmy do miejsca, o którym mówił Liam.

Był to jakiś opustoszały budynek z wielkim ogłoszeniem „DO WYNAJĘCIA”.  Liam zaczął coś majstrować przy jednym z okien. Nagle otworzył jakieś tylne drzwi i  wślizgnął się do środka. Szybko zniknął w mroku  lecz  już po chwili ujrzałam go, kiedy otworzył drzwi.

-Zapraszam.- powiedział wesoło.

Powoli weszłam do środka.

- Tak tylko się upewniam. Nie jesteś jakimś wariatem ani pedofilem prawda?- spytałam, kiedy drzwi się za mną zamknęły.

Liam zaśmiał się rozbawiony i szybko zaprzeczył. Ruszyliśmy klatką schodową w górę. Po pokonaniu jakiś czterech pięter Liam otworzył kolejne tajemnicze drzwi. Tym razem znaleźliśmy się na dachu. W pobliżu nie było równie wysokiego budynku dlatego nic nie zasłaniało panoramy miasta. Mrok nocy rozświetlały gwiazdy i światła latarni.

- Masz racje nikt nas tu nie znajdzie, nawet jeśli będzie szukał.- powiedziałam.

- Nigdy nie uwierzysz jak znalazłem to miejsce. – mówił uśmiechając się sam do siebie.

Nie rozwinął tej myśli, a ja uznałam, że może wcale nie chce wiedzieć.

- Kurde ciężko przyznać, ale jesteśmy żałośni.- powiedział nagle Liam.

- Jak to?- nie rozumiałam o co mu chodziło.

- No wiesz. Zagubieni nastolatkowie. Ten okres buntu i ucieczka z domu. – mówił przewracając oczami.

- To nie rozumiem, czemu uciekłeś skoro myślisz, że to żałosne.

Liam spojrzał na mnie, a w jego oczach widziałam niepewność, czy aby na pewno powinien mi to mówić. W końcu jednak zaczął:

- Rodzice mnie przyłapali na jaraniu z kuplami. Mieli nie wracać na noc i się tego nie spodziewaliśmy. Strasznie się wkurwili. Mam szlaban na wszystko. Dobrze, że pozwalają mi w ogóle coś jeść. Ale mało tego, chcą jeszcze przeprowadzić poważną rozmowę z starymi moich kumpli. Więc jeszcze ich w to wpakuje. Strasznie przesadzają. Matka zachowuje się jakbym był dla niej zupełnie nową osobą i patrz jak na przestępcę, a ojciec postanowił mnie ignorować. – powiedział wzruszając ramionami.

Tak to się nazywają prawdziwe problemy nastolatków…- pomyślałam.

- Jestem pewien, że w moim wieku robili podobne rzeczy. Zresztą kurde naprawdę nie mają ze mną nie wiadomo jakich problemów. Oni chyba nie zdają sobie sprawy co robią niektóre osoby w naszym wieku. – mówił.

-Tak, pewnie nie zdają sobie sprawy, bo maja idealnego syna.- przerwałam mu, nie mogąc wytrzymać.

- Nie powiedziałem, że jestem idealny. Tylko ja po prostu…-mówił zmieszany moja postawą.

- Tylko po prostu jesteś jak  większość nastolatków. Czyli nie jesteś od niczego uzależniony, nie karany i nie zostałeś nastoletnim ojcem. Nie no naprawdę pogratulować. Nie rozumiem czemu twoi rodzice nie dziękują ci każdego dnia za to, że jesteś przykładem wzorcowego dziecka.- powiedziałam upychając w moją wypowiedz jak największą ilość sarkazmu.

Liam patrzył na mnie krzywiąc się. Nie był głupi, wiedział, że im bardziej będzie chciał się bronić tym ja znajdę więcej dowodów na to, że  to co mówi jest po prostu śmieszne.

- No to skoro masz takie podejście do wszystkiego to co tu robisz? Czemu uciekłaś z domu skoro jesteś grzeczną i dobrą córką?- Uderzył w mój czuły punkt.

- Ja…- zająknęłam się.

I tak to się wszystko zaczęło. Trwało to może sekundy. Wydaje mi się, że nad tym nie panowałam. Jakby ktoś  inny w tamtym momencie wszedł do mojej głowy i zrobił to wszystko za mnie, a ja stałam z boku i się temu przyglądałam. Ale prawda jest taka, że to ja wtedy skłamałam. Wymyśliłam zupełnie  nową osobę. Opowiadałam o dziewczynie, która mieszkała z kochającą rodziną. Mama była lekarzem, a ojciec pracował w korporacji. Miała też młodszego i nieznośnego brata, którego i tak bardzo kochała. Chodziła do prywatnej szkoły, a w wolnych chwilach spotykała się z przyjaciółmi. Zwyczajna, ale szczęśliwa dziewczyna. Ale, przecież to nie byłam ja.

Liam we wszystko uwierzył, no bo niby czemu by miał tego nie zrobić. Życie nastolatków tak właśnie wygląda. Powiedziałam mu, że wcale nie uciekłam tylko szłam do babci. Matka była z nią pokłócona, a mi bardzo zależało na kontakcie z babcią. Więc korzystając z okazji, że rodzice wyszli postanowiłam ją odwiedzić, ale nie znałam ze dobrze tej okolicy i się zgubiłam. Dziwne, że wymyśliłam akurat to, no ale w sumie i tak podziwiam się, że  moja historia trzymała się kupy.

Kiedy Liam  wysłuchał wszystkiego uznał za śmieszne i trochę dziwne, że się spotkaliśmy w takich okolicznościach. Potem wszystko potoczyło się niezwykle zaskakująco. Rozmawialiśmy bardzo długo. Zrobiło się już dawno jasno. Liam był zabawny, ale nie popisywał się w ten żałosny sposób co chłopcy, których znałam z sierocińca. Dużo mi o sobie opowiadał. Jego życie było bardzo ciekawe. Mogłabym o tym słuchać godzinami, a przysięgam, że by mi się nie znudziło. W końcu jednak wspólnie ustaliliśmy, że niestety musimy wracać do naszych domów. Nagle Liam wypalił w żarcie, że następnym razem jak będę wybierać się do babci, powinnam dać mu znać. Przynajmniej wtedy się nie zgubie. Słysząc to zaczęłam dalej brnąć  w moje kłamstwa. Powiedziałam mu, że planuje się do niej udać za tydzień i jak jeśli ma ochotę, możemy się zobaczyć jak będę wracać. Chłopak zareagował na to  przedziwnie ochocze. Od razu się zgodził.

Oczywiście moja wielka ucieczka skończyłaś się tak jak w przypadku większości nastolatków. Wróciłam, zanim ktokolwiek zauważył, że zniknęłam. Ale nie zastanawiałam się nad tym za dużo. Moje myśli w całości pochłoną Liam. Po tygodniu analizowania przeze mnie każdego momentu naszego spotkania, zobaczyliśmy się znów. W tym samym miejscu i o tej samej porze. Wszystko wydawało się iść tak dobrze. Świetnie nam się rozmawiało. Mieliśmy podobne podejście do życia. Liam był czasem nierozważny i niesamowicie beztroski. Bawił mnie swoją ufnością i lubiłam sprowadzać go na ziemie. Mimo to on potrafił śmiać się z samego siebie i usprawiedliwić w jakiś niezwykle uroczy sposób. Nawet nie wiem, kiedy zaprzyjaźniliśmy się, aż tak bardzo.

Jednak pozostawała sprawa mojego kłamstwa. Nie odkręciłam tego, a nawet gorzej. Brnęłam w to wszystko dalej. I robiłam to do dziś…

~*~

Był to niezwykle przepiękny dzień. Mimo, że to już październik  było bardzo ciepło. Słońce mocno świeciło przebijając się przez kolorowe liście drzew. Wiał lekki, przyjemny wiatr. Szłam pewnym krokiem radośnie się uśmiechając. Przyczyną mojego dobrego humory nie była tylko ładna pogoda. Miałam się zobaczyć z Liamem. Tym bardziej się cieszyłam na  to spotkanie, ponieważ nie widzieliśmy się już od dłuższego czasu.

Nasza znajomość trwała już trzy lata. Strasznie szybko zleciał mi ten czas i nie mam pojęcia jak kiedyś mogłam funkcjonować bez Liama obecnego w moim życiu. Tradycją dla nas stało się spotykanie na dachu budynku z dnia naszego poznania ale widywaliśmy się też w innych miejscach. Szczególnie ostatnio. Liam chciał chodzić na imprezy, gdzie zapoznawał mnie z resztą swoich  znajomych. Często też nie był w stanie ruszyć tyłka z kanapy swojego mieszkania, dlatego ja przychodziłam do niego.

Widywanie się z Liamem miało swoje konsekwencje. Miałam już osiemnaście lat. Więc skoro byłam pełnoletnia nie było dla mnie miejsca w domu dziecka. W dniu moich urodzin z uśmiechem opuściłam tamto miejsce. Bez grosza przy duszy i żadnych perspektyw. Ale nie przejmowałam się tym. Wreszcie żyłam tak jak chciałam. Po mojemu. Na jedzenie, ubrania i inne drobnostki starczało z wyprowadzania psów. Bardzo lubiłam to zajęcie. Może dla większości ludzi to nie jest wymarzona praca jednak mi odpowiadała. Nie musiałam gnić w wieżowcu przez dwanaście godzin przewalając robotę papierkową lub usługiwać komuś jako sprzątaczka czy kelnerka. Ja parę razy dziennie wychodziłam z różnymi psiakami i przez resztę dnia robiłam to co chciałam. Znaczy przez większość dnia. Niestety nie mogłam zapomnieć o tym, że nie miałam gdzie mieszkać. Dlatego każdego dnia o siedemnastej musiałam stawać w ogromnej kolejce do schroniskach, gdzie miejsca były ograniczone. Więc, kiedy widywałam się z Liamem było to jednoznaczne z nocą spędzona na dworcu autobusowym. No ale co do mieszkania wierzyłam, że to sytuacja tymczasowa. Starałam się oszczędzać i mimo wszystko znaleźć jakąś lepszą prace.

Zapukałam do drzwi. Po chwili otworzył mi Liam. Uśmiechnęłam się do niego radośnie.

- Hej.- powiedziałam wchodząc do środka nie czekając na zaproszenie.- Czemu nie jesteś gotowy? Myślałam, że idziemy do parku na lody?- zdziwiłam się.

Chłopak miał na sobie dresowe spodnie, w których zwykł spać i był bez koszulki. Wyglądał jakby dopiero wstał z  łóżka. Miał podkrążone oczy i kilkudniowy zarost. Gdy nasze spojrzenia się spotkały zamarłam. Mierzył mnie złym i oskarżającym spojrzeniem.

- Co? No co się dzieje?- mówiłam nie pewnie.

- Gdzie mieszkasz?- spytała bez ogródek.

Nie za bardzo rozumiałam o co mu chodzi. Zmarszczyła brwi w zdziwieniu dając mu w ten sposób znać, że nie mam bladego pojęcia co jest grane.

- Kim ty jesteś do cholery TI? Masz tak chociaż na imię czy to też kłamstwo?- krzyknął nie panując nad swoimi emocjami.

Czułam, że w czasie tych kilku sekund, kiedy Liam wypowiadał te dwa zdania moje życie legło w gruzach…

KAHN  

# 120. Niall.

Na początek chciałabym was bardzo przeprosić za to, że tak dawno nic nie dodałyśmy, ale mam nadzieję, że rozumiecie, że ze względu na szkołę i inne obowiązki mamy niewiele czasu wolnego, który mogłybyśmy poświęcić na pisanie dla was.

A teraz przejdę do tej bardziej przyjemnej kwestii. 27 WRZEŚNIA MINĄŁ ROK OD ZAŁOŻENIA NASZEGO BLOGA. Chciałybyśmy serdecznie podziękować wszystkim, którzy są tu z nami od początku, oraz tym którzy nie ważne od kiedy lecz są tu z nami do dzisiaj. Gdyby nie wy, nie udałoby nam się tyle osiągnąć. Aż mam wyrzuty sumienia, że na tę okazję, nie napisałam lepszego imagina, bo zdaję sobie sprawę, że pozostawia on wiele do życzenia, ale mniejsza o to.

Jeszcze raz, dziękujemy za wszystko. Kochamy was xx

____________________________________________________________________________________


        Bycie directioner to coś więcej niżeli tylko czerpanie przyjemności ze słuchania muzyki moich idoli i uśmiech pojawiający się na mojej twarzy za każdym pojedynczym razem, gdy ktoś wspomni o nich choćby słowem. Dla mnie jest to raczej przekładanie wartości życia piątki zupełnie obcych, lecz jednocześnie bardzo bliskich mi osób, nad moje własne które oni z dnia na dzień ratują lub sprawiają, że jest ono choć trochę bardziej znośne.
        Niektórzy ludzie nazywają to obsesją, inni chorobą psychiczną, ja jednak wolę termin szczęście. Osoby spoza fandomu twierdzą, że nienormalne jest darzyć głębokim uczuciem, które czasem sprawia ból wręcz fizyczny lub wylewanie morza łez z najbłahszych powodów za pięciu dobrze wyglądających, utalentowanych chłopców, których nigdy nie widziało się na oczy. Za światowej sławy boyband. Za zwykły zespół. Jednak dla mnie nie jest to tylko zespół. A już na pewno nie "zwykły". To oni i ich muzyka była ze mną w najgorszych chwilach. To dla nich powstrzymywałam się od podejmowania zbyt drastycznych środków. Są momenty, gdy tylko oni potrafią wywołać uśmiech na mojej twarzy. Czy to źle? Ja sądzę, że wręcz przeciwnie. Nawet jeśli jest w tym odrobina szaleństwa, na pewno jest to jego pozytywna odmiana. Niall, Harry, Louis, Liam i Zayn - One Direction - czy też moi idole sprawiają, że jestem szczęśliwa. Codzień ratują oni moje życie zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy.
        Marzeniem każdej prawdziwej directioner jest poznanie chłopców. Nie koncert, nie zdjęcie, nie autograf, a szansa na to, by podziękować im za wszystko. Za każdy uśmiech, za nauczenie, aby na wszystko zawsze patrzeć pozytywnie i być sobą. Czy to tak wiele? O dziwo tak. Nawet dla mnie. Dlaczego "nawet"? Są dwie opcje. Podobno dla chcącego nic trudnego, a ja pragnę tego jak nikt inny. Jednak obstawiałabym raczej to iż moje mieszkanie znajduje się w centrum Londynu. Wiele razy spotkałam się z opiniami typu "O mój Boże! Ale masz fajnie, że mieszkasz w Londynie! Też bym chciała. Przecież chłopcy tam mieszkają!" albo "Tak strasznie ci zazdroszczę. Przecież w Londynie jest kilka koncertów w roku!". Jednak spotkanie na ulicy akurat piątki chłopców ze znanego na całym świecie boybandu w środku miasta liczącego przeszło osiem milionów mieszkańców, nie jest tak łatwe jak mogłoby się wydawać. Oczywiście cieszę się, że tak często odbywają się tu koncerty, lecz nie ukrywam iż boli mnie to, że moi idole znajdują się zaledwie kilka kilometrów ode mnie, a ja nie mogę ich zobaczyć tylko i wyłącznie dlatego, że nie stać mnie na bilet. Szczerze mówiąc to wcale się nie cieszę. Uczucie to raczej mogę porównać do wyrywania serca lub wbijania w nie noża.

        Właśnie takie myśli krążyły po mojej głowie w drodze powrotnej ze szkoły. Przez to, że tak bardzo uwielbiałam do niej uczęszczać zdarzało mi się nazywać ją również piekłem. Teraz zapewne nasuwa się pytanie, kto był moim diabłem? Otóż przejawiał się on w bardzo wielu wcieleniach. Może i nie byłam najpiękniejsza, najmądrzejsza czy też najbardziej lubiana, jednak sądzę, że nie w żadnym stopniu nie zasłużyłam sobie na to co spotykało mnie z ich strony każdego dnia.
        Szybko zaciągnęłam na przedramiona rękawy bluzy, by zakryć pamiątki po każdym z nieudanych dni, które już na zawsze odcisnęły piętno na mojej skórze i przyspieszając kroku, spuściłam głowę. Pozycja ta nie była jednak dla mnie zbyt komfortowa ze względu na moje długie włosy, jak na złość wpadające mi prosto w oczy. Niechętnie uniosłam głowę patrząc znudzona w otaczający mnie tłum. Mijałam właśnie jakiś sklep spożywczy, gdy przed oczami mignął mi średniego wzrostu blondyn. W pierwszej chwili wydał mi się być całkiem przystojny, więc odwróciłam się w jego stronę, by móc spojrzeć jeszcze raz.
        I wtedy poczułam jakby czas zatrzymał się na chwilę. Wydawało mi się to zbyt piękne by mogło być prawdziwe, lecz nie miałam wątpliwości co do tego kto stoi niecałe pięć metrów ode mnie. Nie mając ani chwili do stracenia, wyciągnęłam z torby pierwszy, lepszy zeszyt i długopis, ruszając w kierunku blondyna. Zanim zdążyłam się zorientować wzdłuż moich policzków poczęły płynąc słone łzy. Starałam się tamować je rękawem bluzy, jednak było to bezcelowe, gdyż na ich miejsce zaraz pojawiały się świeże.
-Nie. Jest w porządku. - Powiedział blondyn miękkim lecz stanowczym głosem, gdy stanął przede mną wysoki, sporej postury mężczyzna. Nie trudno wywnioskować było iż jest to ochroniarz.
-M-mogłabym p-poprosić au-autograf? - Wyjąkałam drżącym głosem starając się opanować ten niepohamowany potok łez.
-Oczywiście, kochanie. - Odparł chłopak z ciepłym uśmiechem, biorąc ode mnie zeszyt i długopis, przy czym niechcący dotknął mojej dłoni. Jak ja w takiej chwili mogłabym przestać płakać? - Wszystko w porządku? - Spytał spoglądając na mnie spod kartek papieru.
-T-tak, przepraszam, po prostu nie mogę się opanować. - Udało mi się wykrztusić ze smutnym uśmiechem na ustach.
-Nie zrozum mnie źle. Nie chcę, żebyś pomyślała, że mam nie wiadomo jak wybujałe ego, ale... Nie cieszysz się? - Niall spojrzał na mnie nieco zmieszany i jakby zawiedziony.
-Żartujesz? Zapamiętam ten dzień do końca życia. - Odpowiedziałam natychmiast, zdziwiona swoją nagłą śmiałością.
-To dlaczego jesteś smutna? - Jego wzrok był przenikliwy, a idealne, niebieskie tęczówki przeszywały mnie na wskroś.
-Bo ty nie zapamiętasz. - Mój głos ponownie się załamał. - Dla ciebie jestem jedną z wielu zaryczanych fanek, które nie potrafią wydusić z siebie jednego sensownego zdania w twoim towarzystwie. - Dokończyłam spuszczając głowę.
        Nagle poczułam silne ramiona, ciasno obejmujące mnie w talii. Zanim dotarło do mnie co się dzieje odwzajemniłam uścisk, trwając w nim dłuższą chwilę. Nie mogłam uwierzyć w to do się właśnie działo. Chciałam, by ta chwila trwała wiecznie. Jedyne o czym potrafiłam wtedy myśleć było to, że przytulam Nialla Horana. Nialla Horana, do cholery!
-Nigdy więcej tak nie mów. To nieprawda. - Usłyszałam przy swoim lewym uchu, po czym blondyn rozluźnił uścisk, odsuwając się ode mnie. Następnie oddał mi zeszyt i długopis, które niedbale wrzuciłam do torby. - Proszę cię, przestań płakać. - Jęknął bezradnie, patrząc na mnie starającą się opanować kolejny potok łez i łkanie, zbolałym wzrokiem.
-Przepraszam. Po prostu marzyłam o tym, by spotkać ciebie i resztę chłopców, by móc powiedzieć wam jak wiele dla mnie znaczycie i podziękować wam za wszystko co robicie dla mnie każdego dnia, lecz teraz czuję, że marnuję tę niepowtarzalną szansę na wylewanie morza łez i robienie z siebie idiotki. - Wychlipałam łkając między poszczególnymi słowami.
-Nadal tu jestem. Nadal możesz to zrobić. - Odezwał się po chwili ciszy Niall.
-Dziękuję za wszystko, zawdzięczam wam tak wiele. I chociaż cię nie znam, kocham cię, Niall, naprawdę. - Miałam wrażenie, że moje słowa to jeden wielki bełkot zmieszany ze łzami i łkaniem, jednak ich znaczenie najwidoczniej dotarło do blondyna.
-O nie kochanie, moje Cazy Mofos znają mnie lepiej niż ja samego siebie. - Zaśmiał się chłopak, tym samym wywołując szczery uśmiech na mojej twarzy. - To ja ci dziękuję. Gdyby nie między innymi ty, nadal siedział bym w Mullingar. - Mina szybko zrzedła mu, gdy nieświadoma tego na co w ten sposób się narażam, podciągnęłam rękawy bluzy. - Co to? - Spytał z poważnym wyrazem twarzy wskazując na moje przedramię, które szybko schowałam za plecami.
-To... nic takiego. - Wypaliłam, po czym nagle zalało mnie poczucie wstydu i wyrzuty sumienia.
-Nie powinnaś... - Zaczął Niall, jednak nie dałam mu dojść do słowa.
-Już tego nie robię. To znaczy... staram się. Dla was. - Powiedziałam na jednym wdechu.
-Nie wiem dlaczego to zrobiłaś.... Ale gdy następnym razem będziesz chciała... Posłuchaj Little Things. Wszystko co tam śpiewamy... każde słowo... jest prawdziwe. - Odparł ostrożnie, jakby rozważając każde słowo.
-Tak, wiem. Przepraszam. - Wyszeptałam, spuszczając wzrok.
-Nie przepraszaj. Po prostu nie rób tego, okej? - Skinęłam głową. - Będziesz dziś na koncercie?
-Nie. Nie stać mnie na bilet. - Powiedziałam jeszcze ciszej.
-To nie szkodzi, bo i tak zawsze jesteśmy z tobą. Pamiętaj o tym, dobrze? - Spojrzał na mnie wyczekująco, domagając się mojego potwierdzenia.
-Mhmm. - Mruknęłam, kiwając głową.
-Przepraszam, ale muszę się już zbierać. - Oznajmił, gdy ochroniarz pochylił się nad nim, szepcząc mu coś do ucha.
-Nie szkodzi. Nadal nie mogę uwierzyć, że naprawdę cię spotkałam. - Posłałam mu zawiedziony uśmiech. Naprawdę oddałabym wszystko, by ta rozmowa trwała wiecznie. To w końcu był Niall Horan. Niall Horan z One Direction, mój idol, moje słoneczko, mój powód do uśmiechu, do jasnej cholery!
-To cześć. I mam nadzieję, że do zobaczenia. - Pożegnał się, po czym nie czekając na moją odpowiedź, oddalił się w towarzystwie ochroniarza.

        Całą drogę powrotną do domu przepłakałam. Pierwszym co zrobiłam po wpadnięciu do domu było oprawienie autografu Nialla w antyramę i powieszenie go na ścianie zaraz obok ulubionego obrazu mojej mamy. Następnie położyłam się na ziemi i bawiąc się frędzelkami dywanu, zwinęłam się na nim w kłębek, płacząc i łkając tak głośno jak jeszcze nigdy. Gdy rodzice wrócili do domu i zobaczyli mnie w takim stanie, chcieli wezwać pogotowie, ale gdy wytłumaczyłam im powód mojego zachowania, zaproponowali psychologa. Oburzona ich ignorancją, zamknęłam się sama w swoim pokoju, gdzie mogłam wypłakać się do końca. Gdy pod wieczór moje płuca odmówiły współpracy, a wszystkie łzy zostały zużyte, biorąc głęboki wdech włączyłam laptopa. Przecież w końcu musiałam się gdzieś wygadać, a twitter wydawał mi się być do tego idealnym miejscem.

"O MÓJ BOŻE!!! NOWA PIOSENKA 1D JEST TAKA ASDFGHJKJDJHGEHJKD"

"NOWA PIOSENKA 1D = ZGON"

"NOWA PIOSENKA CHŁOPCÓW UTWIERDZA MNIE W TYM, ŻE MAM NAJWSPANIALSZYCH IDOLI NA ŚWICIE"

"JESTEM TAKA DUMNA Z NIALLA :''))"

        Te i inne tweety zmieniły trochę moje plany. Trzęsącymi się dłońmi kliknęłam na pierwszy link, aby jak najszybciej odsłuchać piosenki. Z nazwy wywnioskowałam jednak, że nie jest to wersja studyjna, a nagranie z koncertu. Gdy zakończyło się buforowanie, powiększyłam ekran, a moim oczom ukazała się sala pełna ludzi i kolorowych świateł. Po chwili kamera spoczęła na chłopcach stojących na scenie. Gdy skończyli śpiewać Change My Mind, Niall postawił kilka kroków do przodu bawiąc się swoim mikrofonem. Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę rozmawiałam z nim niespełna kilka godzin temu.
-Wiem, że nie jest to moja kolej na przemowę, ale mam wam coś bardzo ważnego do powiedzenia. - Odezwał się po chwili Niall, a cała sala zamilkła, uważnie wsłuchując się w jego słowa. - Spotkałem dziś pewną fankę. Tak jak większość z was na mój widok zareagowała płaczem, jednak tym razem coś było nie tak. Szczerze mówiąc jej łzy, ani trochę nie przypominały mi łez szczęścia. Wiecie co mi powiedziała? Powiedziała, że jest smutna, ponieważ ona zapamięta ten dzień do końca życia, lecz ja nie. Że dla mnie jest kolejną zapłakaną fanką. Jeśli kiedykolwiek któraś z was poczuła się w ten sposób... przepraszam. Po prostu przepraszam. Tak nie powinno być, bo to nieprawda. Oczywiście nie możemy zapamiętać twarzy czy też imienia każdej z was, jednak pozostawiacie po sobie coś w naszym sercu. - Na widowni rozległy się rozczulone pomruki, a ja patrzyłam w ekran laptopa oniemiała, wstrzymując oddech. - Fanka o której wcześniej wspominałem miała pewien problem. Nie mówiła mi o nim dużo, a ja nie pytałem. Ale jeśli któraś z was krzywdzi się umyślnie... proszę was, przestańcie. Przestańcie dla was. Dla mnie. Dla nas. Przestańcie tak jak ona. - Publiczność ponownie zamilkła wyczuwając powagę sytuacji. - Przejdźmy do przyjemniejszej kwestii. Mamy dla was pewną niespodziankę. Chcecie wiedzieć co to jest? - Blondyn zaśmiał się perliście, gdy w całej sali rozległy się głośne, podekscytowane krzyki. - Uznam to za tak. A tą niespodzianką jest.... Werble proszę! - Zawołał Niall, po czym Josh wybił na perkusji odpowiedni rytm. - Niespodzianką jest.... nowa piosenka! Ale napisałem ją sam podczas przerwy na lunch, więc jakby co to proszę się nie czepiać. - Wyznał uradowany blondyn, za co został nagrodzony gromkimi brawami i szaleńczymi piskami. Niezmiernie rozśmieszyło mnie to, że te źródłem najgłośniejszych byli Louis, Harry, Zayn i Liam. - Zanim ją zaśpiewamy chciałbym jeszcze skierować kilka słów do fanki, którą dziś spotkałem. Wiem, że cię tu nie ma, ale mam nadzieję, że w jakiś sposób dowiesz się co powiedziałem. Więc... - Zawahał się chwilę. - Piosenkę tą napisałem dla ciebie i wszystkich naszych fanek. Uwierz, że chciałem nazwać ją twoim imieniem, jednak nie przedstawiłaś mi się, co trochę utrudniło sprawę. Po namyśle postanowiłem nazwać ją Diana. Wybrałem to imię ponieważ wszystkie jesteście naszymi księżniczkami i wszystkie was kochamy tak samo, jednak każdą z osobna. Wbrew temu co mówiłaś, ja również będę pamiętał cię do końca życia. - Westchnął, posyłając publiczności uśmiech, jednak jego wzrok był nieobecny. - Teraz pozostaje mi tylko zaśpiewać z chłopakami tą piosenkę i mieć nadzieję, że wiesz, że mówiłem właśnie o tobie..
-Wiem, Niall, wiem... - Wyszeptałam wsłuchując się w tekst utworu, a to, że wypłakałam już wszystkie zły stało się jakby nieaktualne.


LOLA

# 119. Louis | cz.4

Oparłem głowę o ścianę. Wyłączyłem się od tego wszystkiego. Zrobiło się nie małe zamieszanie.

- Louisie Williamie Tomlinsonie.- usłyszałem babcię Agnes.- Oby okazało się, że mamy najazd kosmitów którzy wyprali ci mózg, albo masz naprawdę bardzo dobrą wymówkę, bo inaczej nawet nie wyobrażasz sobie co z tobą zrobię.- mówiła babcia, patrząc na mnie jakby chciała sprawić, żebym wił się na podłodze w katuszach. Drzwi od gabinetu się otworzyły. Wyszedł  dyrektor, a w głębi sali widać było siedzącego Dereka.

- Dobrze, że pani już jest- powiedział spoglądając na babcię.

- Nie wiem czy dobrze. Raczej nie, a na pewno nie dla niego. – powiedziała pokazując na mnie głową.

Babcia wyciągnęła papierosa i szybko go zapaliła.

- Tu nie wolno palić.- powiedział dyrektor.

- Tak? Znałam się z twoją babcia Adamie, zanim jeszcze twoja mama przyszła na świat. I nie zapominaj o tym co się wydarzyło w 1979. Nikomu nie powiedziałam, ale to nie znaczy, że teraz tego nie zrobię.- mówiła.

Nie dobrze, była naprawdę wściekła.

- No tam… Oczywiście pani Agnes.- powiedział dyrektor zmieszany.

Musiałem przyznać, że babci była niezła. Nie było na nią mocnych.

- Co tu się dzieję?- usłyszałem ten głos.

Wszyscy odwrócili się do niej, tylko nie ja.

- Witam panią. Skoro wszyscy już jesteśmy, zapraszam do mojego gabinetu. – odrzekł dyrektor.

Zrobiłem krok do tyłu chcąc pokazać, że zamierzam tu na nich poczekać.

- O idziesz z nami. Nie obchodzą mnie w tej chwili twoje problemy i żal do całego świata.- powiedziała babci ciągnąc mnie za rękę

-Nie.- warknąłem wyrywając się jej.- Mnie też to nie obchodzi. Nie wiem po co wracałem do tej szkoły. Wszystko mi jedno co się teraz stanie. Niech on gada co chce. Przecież to ja jestem tą czarną owcą w rodzinie. On jest tym idealnym i perfekcyjnym synem. Gówno prawda. Nikt nie wie jaki ja jestem, a tym bardziej nie zdajecie sobie sprawy jak mylicie się co do niego. Jak on wykorzystuje ludzi, on…- krzyczałem, wymachując rękami z frustracją

-William!-uniosła się babcia przerywając mi.- Wystarczy.

Patrzyłem na nich wszystkich ze złością. Nawet nie zauważyłem kiedy Derek stanął koło dyrektora. Nagle moje oczy spotkały się z jej. Nie była w stanie powstrzymać łez, które spływały po jej policzkach. Jej twarz była wykrzywiona w bólu. Nie mogłem na to patrzeć. Odwróciłem i zacząłem praktycznie biec w przeciwnym kierunku. Wyszedłem ze szkoły. Nie panując nad sobą kopnąłem z całej siły w śmietnik, który natychmiast się przewrócił i potoczył pod krawężnik. Wszystko we mnie kipiało. Chciałem krzyczeć z frustracji i braku siły. W tamtym momencie byłem w stanie rozszarpać każdego. Nikt nic nie rozumiał. Doszedłem na boisko. Zacząłem kopać piłki, a potem nimi wszędzie rzucać.

- Louis?- usłyszałem donośny, ale niepewny głos.

- Czego?- syknąłem nawet się nie odwracając.

- Ja… Louis, po prostu chodzi o to, że.- próbował coś z siebie wykrztusić.

- No co? O co chodzi?- krzyknąłem, odwracając się do Dereka.

-Przepraszam.- powiedział.

W jego oczach mogłem dostrzec tyle emocji. Nagle poczułem jak cała złość mnie opuszcza. Westchnąłem głośno. Wplątałem ręce w swoje włosy ciągnąc lekko za ich końcówki.

- Ja zostałem z tym wszystkim sam. Ty sobie lepiej z tym radziłeś. Mama zawsze cię słuchała i wystarczyło, że ją przytuliłeś i od razu z uśmiechem radziła sobie ze wszystkimi problemami. A ona tak bardzo go kochała i było jej tak trudno. Nie potrafiłem jej pomóc. Ona potrzebowała ciebie, ja cię potrzebowałem. – mówił, a jego głos załamywał się z każdym słowem.

- Wy nadal nic nie rozumiecie. Ja musiałem odejść. Zrozum nie dawałem rady. Dlaczego nigdy tego nie widzieliście? – szeptałem, kręcąc głową z niedowierzaniem.

- O czym ty mówisz?  Nie rozumiem cię. – mówił zdezorientowany Derek.

- Wiem. Ty i mama nigdy nie rozumieliście. Pozwól, że opowiem ci ciekawą historię. Była sobie kiedyś pewna rodzina. Z pozorów wydawał się zwykłą, szczęśliwą rodziną. I wiesz, że na początku nawet tak było. Matka bardzo kochała swoich dwóch synów.  Ten młodszy był kropka, w kropkę  jak ona, a straszy odziedziczył po niej tylko oczy. Dlatego ojciec nigdy go nie kochał. Bo był do niego podobny. Bo sam był chory psychicznie. Bo był zwykłym alkoholikiem, hazardzistą i sukinsynem. Kiedy ojciec przestał dawać sobie rady i zwykłym życiem, pracą, żoną i dziećmi zaczął obwiniać o swoje wszystkie błędy najstarszego syna. Mówił, że to ma się w genach i ma się wypisane na czole. Zarówno on, jego ojciec i teraz tak podobny do nich  chłopiec ma wypisane, że przegrał życie. Ojciec wpadał w coraz większe długi, a całą złość wyładowywał na synu bijąc go do nieprzytomności. Zapytasz czemu? To proste już to tłumaczyłem. Był do niego podobny. Chłopiec powoli przestawał dawać sobie z tym wszystkim rady. Bardzo kochał brata i matkę i cieszył się, że nie spotykał ich ten sam los co jego. Wolał, żeby ten dupek wyżywał się tylko na nim. Ale zastanawiał się, dlaczego jego rodzina nic nie widziała? Dlaczego do cholery byli tak ślepi. Nie mógł już tego znieść, ale nigdy nie oddał ojcu, wiedział, że nie mógł, mimo, że on zasługiwał. W końcu spotkał innego chłopaka. On go rozumiał. Sam miał problem z ojczymem. Więc postanowili trzymać się razem. Wyprowadzili się ze swoich domów, gdzie czekało na nich tylko kolejne limo. Jednak pogubili się w tym wszystkim. Robili złe rzeczy. W końcu jeden z nich wpadł. Został wysłany do poprawczaka za kradzieże, narkotyki i wszystko pozostałe wyskoki, do tego jeszcze nie zaliczył roku. W końcu wrócił po dwóch latach. Postanowił zacząć wszystko od nowa. Zamieszkał z babcią, która jako jedyna go rozumiała i nie uważała za potwora. Chodził do tej samej szkoły, ale nikogo nie znał bo był to nie jego rocznik. Dowiedział się, że jego ojciec wreszcie zostawił resztę rodziny. Ale nadal ani bart, ani matka nie dali chłopakowi znaku życia. W końcu spotyka brata i okazuje się, że on go nienawidzi i o wszystko obwinia. A chłopak jeszcze na domiar złego zakochuję się w dziewczynie brata… A główny bohater naszej historii ma na imię Louis.- powiedziałem.

Derek wpatrywał się we mnie, a na jego twarzy wypisane było tysiące emocji. Nagle zrobił niepewnie parę kroków w moją stronę.- Błagam wybacz mi.- powiedział szeptem po czym wybuchnął płaczem. Nie zastanawiając się nad tym co robię przytuliłem go mocno. Przypomniały mi się czasu, kiedy miałem 8 lat, a Derek 6. Przyszedłem do niego do pokoju pożyczyć ołówek. Chłopak siedział skulony w koncie głośno chlipiąc.- Co się stało?- spytałem go. Okazało się, że zdechła jego rybka. Przytuliłem go wtedy i obiecywałem, że jest teraz w lepszym świecie i kupie mu chomika. To było za czasów, kiedy jeszcze wszystko było takie proste. Wtedy wszyscy byliśmy prawdziwą rodziną. I nagle przez chwilę znów się tak to wyglądało.

- Ja coś czułem. Widziałem czasem jak patrzy na ciebie z nienawiścią. Ale wolałem to zignorować. Słuchałem ojca jak mówił, że jesteś zwykłym gówniarzem, któremu poprzewracało się w głowie. On tak często powtarzał, że ty nie należysz do naszej rodziny, a ja zaczynałem w to wierzyć. Mama w końcu nie wytrzymał i wypomniała mu, że to przez niego odszedłeś. Więc tata się wyprowadził, ale on mimo wszystko go kochała. I ja nie wiedziałem co robić… Ale to jest nic z tym z gównem w jakim ty byłeś.- łkał Derek.- I do tego Louis ja nie chce. Ja tak bardzo nie chce, żeby podobali mi się mężczyźni. Ja się boje..

- Wszystko jest dobrze.- mówiłem uspokajająco.- Wszystko się ułoży.

- Derek!- usłyszeliśmy krzyk.

Za rogu budynku wyłoniła się TI. – Spojrzała na nas zaszokowana.- Szukają was… Dyrektor, wszyscy.- mówiła.

Derek otarł zapłakane oczy i westchnął - TI musimy porozmawiać.

Dziewczyna trochę zbladła słysząc to.- Dobrze, ale czy to nie może zaczekać. Chyba macie kłopoty.

- Nie to jest bardzo ważne.

Domyślałem się o co chodzi mojemu bratu. – Ja się zajmę dyrektorem i resztą.- powiedziałem.

Klepnąłem Dereka w ramię chcąc dodać mu otuchy. Chłopak posłał mi słaby uśmiech.

~*~

 Usiadłem na schodach. Chyba to jest jedyna rzecz, za która tęskniłem i za którą będę tęsknić, kiedy wreszcie opuszczę to miejsce. Usłyszałem tupot obcasów. Już wiedziałem, że będą to czerwone szpilki z srebrnymi klamrami, idealnie dopasowane do wielkich klipsów w uszach.

- William, witam.- powiedziała babcia zatrzymując się przede mną.- Masz mi coś do powiedzenia?- spytała unosząc brew.

- Nie.- odpowiedziałem tylko.

Babcia westchnęła w uldze.- I całe szczęście. Twój dyrektor to kompletny idiota.  Nakazał mi przeprowadzić z tobą jakąś głupią wyczerpująca rozmowę o skutkach przemocy. Dziwny typ, a żebyś wiedział co wyprawiał w 1979.- mówiła siadając obok mnie.

Zaśmiałem się cicho. Babcia wyjęła z torby piersiówkę. Wypiła łyk.- Chcesz?- spytał podsuwając ją w moją stronę.

-Sprawdzasz mnie czy jestem grzecznym wnuczkiem, czy pytasz serio?- spytałem zdziwiony.

-Wiesz w dzień jak dziś możemy zapomnieć, że to ja jestem dorosła, a ty masz kuratora.- powiedziała mrugając.

Wziąłem od niej piersiówkę i napiłem się,

-No, no nieźle ciągniesz synu.- stwierdziła z lekkim podziwem i zdziwieniem. – To ma jakieś 70 %. Wiec w sumie już ci wystarczy.- powiedział i zabrała mi alkohol.

Tym razem wyciągnęła papierosa i podpaliła go zapalniczką- Ale tym cię już nie poczęstuje.

- I tak nie już nie pale.- wzruszyłem ramionami.

- I bardzo dobrze. Wiesz, że to jest cholernie drogie i do tego zabija. Życie palacza, płacisz, żeby cię szybciej wykończyło.- mówiła.

Czułem, że chce zająć mnie rozmową. Odciągnąć moje myśli od wszystkiego.

-Louis, ja naprawdę rozumiem. Może na to czasem nie wygląda, ale wiem jak dużo przeszedłeś i jak silny jesteś. To co najgorsze już przeminęło. Uwierz teraz będzie lepiej. Zacznie się układać. Tylko czasem musimy się przemóc i komuś wybaczyć. Jesteś mądrym i wspaniałym chłopakiem. Obiecaj mi, że chociaż spróbujesz pogodzić się z mamą i Derekiem.- powiedziała patrząc na mnie z troską.

- Tylko pod jednym warunkiem.- odpowiedziałem wzdychając.

- Jakim?

- Zaczniesz do mnie w końcu mówić Louis.- powiedziałem uśmiechając się łobuzersko.

~*~

3 miesiące później

- No nie wiem Louis, to nie najlepszy pomysł.

- Mamy dwudziesty pierwszy wiek. Randki przez internet to nic złego. A ty mamo podchodzisz to tego jakby to była nie wiadomo jaka zbrodnia.- odpowiedziałem rozbawiony.

- Nigdy nie wiadomo na kogo się trafi…- zaczęła wygłaszać swoją niepewność, ale jej przerwałem.

- Dokładnie. Może to będzie jakiś miły facet, która dobrze zarabia i ma takiego fioła na punkcie książek co ty.- mówiłem.

Mama przewróciła oczami.

- Dzięki za podwiezienie.- powiedziałem i ucałowałem ją w policzek.

- Drobiazg, ale wolałabym, żeby się to się nie działo tak często. Średnio zasypiasz do szkoły dwa razy w tygodniu.- patrzyła na mnie karcąco.

Wzruszyłem tylko ramionami i wysiadłem. Mimo tego wszystkiego wybaczyłem mamie. Cieszyłem się, że nasze  relacje stawały się coraz lepsze. Dużo rozmawialiśmy i spędzaliśmy razem sporo czasu. Na razie ciągle mieszkałem z babcią, ale nie chciałem tego zmieniać.

Szedłem spokojnie w stronę szkoły, kiedy nagle  za drzewa wyskoczyła TI.

Patrzyła na mnie przymrużonymi oczami. Oskarżycielsko wskazała na mnie placem – Zrobiłeś biologie?

- Oczywiście, że nie.- odpowiedziałem jakby to była  najbardziej oczywista rzecz na świecie.-Spisze ją od ciebie.

- A niby czemu myślisz, że ci na to pozwolę?- spytała podnosząc brew.

- Ponieważ.- zacząłem przybliżając się do niej. - Cię o to poproszę.

Wyszeptałem uśmiechając się. Złączyłem nasze usta, automatycznie przenosząc ręce na jej talie.

- Niech będzie.- powiedziała miedzy pocałunkami, a ja zaśmiałem się cicho.

Złapałem jej drobną dłoń i razem ruszyliśmy dalej.

- A wiesz tak w ogóle to może byś obejrzał mój samochody.- mówiła, a ja już wiedziałem o co chodzi.

Westchnąłem.- Co się stało tym razem?

- Chyba złapałam gumę.- powiedziała  zawstydzona.

Pokręciłem głową nie wierząc to jakim ta dziewczyna była słabym kierowcą.

- No przecież nie chciałam. Nie moja winna, że ten samochodu jest taki delikatny. – zaczęła się tłumaczyć.

- Ej- usłyszeliśmy nagle.

To Derek i Josh do nas krzyczeli. Szli żywo o czymś dyskutując co chwilę wybuchając śmiechem.

- Co robicie dziś wieczorem?- spytał Josh, kiedy stanęli naprzeciwko nas.

- Oprócz zmieniania opony to nic odpowiedziałem.- opowiedziałem na co TI walnęła mnie łokciem w żebra.

Josh i Derek spojrzeli na siebie zdziwienie nie rozumiejąc o co chodzi, ale postanowili przemilczeć temat.

- Bo wiecie Sam ma jutro urodziny. Wypadałoby coś zorganizować.- wyjaśnił Derek.

- A faktycznie. Masz racje, mogę się tym zająć.- powiedziała ożywiona TI.

- Świetnie. To widzimy się potem.- powiedział Josh ciągnąc Dereka.

- A gdzie się tak spieszycie?- spytała blondynka.

- Nigdzie.- odrzekł  Derek spoglądając wymownie na swojego chłopaka i łapiąc go za rękę.

Wyglądali na takich szczęśliwych.

- Chodź w końcu muszę spisać tą biologie.- powiedziałem  zarzucając rękę na ramiona dziewczyny. TI zaśmiała się perliście i mocniej wtuliła w mój bok.

KAHN

# 118. Louis | cz.3

Usłyszałem huk tuż nad moim uchem. Wzdrygnąłem się i zdezorientowany zacząłem się rozglądać. Pan Lee stał nade mną trzymając książkę, którą przed chwilą uderzył w ławkę chcąc mnie obudzić. Oczy każdej osoby w klasie z zainteresowaniem przyglądało się całemu zajściu.

-Czy smacznie się panu spało?- spytał unosząc brew.

-Taa całkiem nieźle.- odpowiedziałem, mrugając parę razy, żeby się rozbudzić.

- Oczywiście rozumiem, że cieszy się pan z pańskiego powrotu do szkoły równie mocno co ja. Ale nalegam, żeby wykazał pan chociaż odrobinę szacunku, jeśli pan chcę już tym razem zdać.- mówił sarkastycznie pan Lee.

- Naturalnie proszę pana.- odpowiedziałem uśmiechając się figlarnie.- Rok dopiero się zaczął myślę, że jeszcze będzie miał pan nie jedną okazję, żeby przekonać się jakim pilnym i dobrym uczniem jestem.- powiedziałem na co po całej klasie rozszedł się stłumiony chichot.

- Oby dobry  humor nie opuścił cię podczas rozdawania świadectw. – rzucił jeszcze do mnie nauczyciel po czym wrócił do kontynuowania lekcji.

Tej nocy prawię w ogóle nie zmrużyłem oka. Przez moją głowę przechodziło tysiące myśli na sekundę. Obrazy przewijały się nie dając odpocząć. Nawet nad ranem, kiedy udało mi się wreszcie na trochę usnąć wspomnienia powracały jako koszmary.

Usiadłem na schodach nie zaważając na ludzi dookoła. Przetarłem rękom twarz. Tak bardzo pragnę iść spać.- mamrotałem sam do siebie.

- Słucham?- usłyszałem znajomy głos.

Podniosłem głowę i napotkałem zielone tęczówki. TI oczywiście wyglądała jak zwykle idealnie. Mimo, że była bardzo drobna  i miała delikatne, a wręcz dziecięce rysy twarzy, wyglądała dojrzale. Myślę, że to przez te eleganckie ubrania i szpilki na trzydziesto centymetrowych obcasach.

- Siema- powiedziałem posyłając jej słaby uśmiech.

-Wszystko w porządku Louis?- spytała przekrzywiając głowę z zmartwieniem.

Była tak poukładana i perfekcyjna. Coś w niej było, coś co niezwykle mnie ciekawiło. I coraz bardziej pragnąłem ja trochę popsuć i zobaczyć tą mniej idealną TI…

- Tak. Po prostu trochę się nie wyspałem.- powiedziałem wzruszając ramionami.

- W takim razie tobie bardziej się przyda.- powiedziała podając mi kawę, która trzymała w ręku.

-Dzięki – powiedziałem upijając łyk- Gdzie moje maniery. Masz ochotę się przysiąść?- spytałem uśmiechając się figlarnie.

TI wyglądała na trochę zaskoczoną, ale po chwili namysłu usiadła obok mnie zachowując odpowiednią odległość. Od razu przybliżyłem się sprawiając, że teraz stykaliśmy się kolanami. TI spojrzała na mnie w sposób mówiący, że jestem nie możliwy, i żebym nie przesadzał. Ale widziałem, że kąciki jej ust drżą, a ona powstrzymuje rozbawienie. Nagle poczułem ogarniający mnie smutek i poczucie winny. Derek był jej chłopakiem. Widać było, że jej na nim zależało. Tymczasem on odnajdywał ukojenie w ramionach innego mężczyzny…

Wiedziałem, że to nie moja sprawa. Miałem dużo innych problemów i zmartwień na głowie. Mimo wszystko to ciągle nie chciało mi wyjść z głowy. Nie znałem za dobrze TI ale wiedziałem, że tak niewinna i dobra osoba jak ona niczym nie zasłużyła na to, żeby Derek ją zdradzał.

- Pamiętasz jak mówiłam ci o tym, że chciałabym porozmawiać?- spytała niepewnie.

Pokiwałem głową sącząc kawę.

- No wiesz to może opowiesz mi o tym… Skąd się znacie, albo cokolwiek?

-Skąd się znamy?- spytałem zdziwiony – TI co ci Derek konkretnie powiedział o mnie?

- W tym rzecz, że nic nie powiedział. Tylko, że nie muszę się o ciebie martwić, i że ty to już przeszłość. – powiedziała wzruszając ramionami.

-Ciekawe.- odrzekłem bardziej do siebie niż do niej.- To bardzo długa i poplątana historia. I Derek miał racje co do tego, że nie musisz się martwić. Nie mogę powiedzieć ci niczego więcej. Nawet tego nie powinienem.

Blondynka wpatrywała się we mnie w skupieniu i nagle zmarszczyła brwi. Wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła mojego policzka.

- To chyba pasta do zębów.- powiedziała zdrapując coś z mojego policzka.

- TI.- przerwałem jej łapiąc ją za dłoń. – Posłuchaj mnie. Derek to mój brat.

Dziewczyna na chwilę zamarła. Jej źrenice powiększyły się, a usta lekko otworzyły. Była w zdecydowanie w szoku. Delikatnie gładziłem kciukiem jej dłoń. Jednak postanowiłem ją puścić.- Muszę lecieć.

~*~

- Babciu…- wszedłem do kuchni, kiedy zobaczyłem babcię stojącą do mnie tyłem. Kobieta rozmawiała przez telefon szepcząc, a z kranu tak po prostu leciała woda.

- Nie obwiniam cię.- mówiła, a ktoś bardzo żywiołowo jej odpowiadał.- To nie tak. Po prostu to naprawdę dobry dzieciak on potrzebował tylko trochę wiary.- odrzekła wzdychając. Jej rozmówca znów powiedział co o tym wszystkim sądzi już spokojniej.- Nie płacz. Wszyscy potrzebowaliśmy czasu. Teraz zaczyna się układać. Na pewno ci wybaczy. Nie płacz Gw…- zacięła się, kiedy podszedłem.

Zakręciłem wodę i oparłem się o szafki, krzyżując ręce na piersi.

- Nie płacz, Greg na pewno wyzdrowieje. No dobrze muszę już lecieć. A i lepiej idź z nim jednak do lekarza.- zakończyła rozmowę babcia i posłała mi uśmiech niewiniątka.

Spojrzałem na nią unosząc jedną brew.

- Zrobić ci coś do jedzenia?- spytała niezwykle miło.- Masz ochotę na rosół Williamie?

- Dlaczego z nią rozmawiasz?- spytałem nie owijając w bawełnę.

Babci westchnęła i zapaliła papierosa.- Usiądź.- wskazała na krzesło.

- Postoję.- odrzekłem oschle.

Babci wzruszyła obojętnie i sama zajęła miejsce przy stole.

- Kiedyś będziesz musiał dać jej szanse.- powiedziała, a kiedy nie doczekała się żadnej reakcji z mojej strony ciągnęła dalej.- Ona naprawdę się o ciebie martwi . Zależy jej. Rozumiem, że jest to dla ciebie ciężkie ale już czas, żebyś zachował się jak mężczyzna i się do niej odezwał.

Nagle usłyszałem dźwięk przychodzącej wiadomości.

Od: Sam

Za 15 min zaczynamy trening. Będziesz nie?

Przeczytałem i dopiero wtedy sobie o wszystkim przypomniałem. W sumie lubiłem to kiedyś. No właśnie kiedyś.  Teraz trochę się pozmieniało. No ale cóż jeśli, kiedyś podobało mi się bieganie za piłką to dlaczego teraz nie miałaby wrócić do trenowania piłki nożnej.

- Muszę lecieć.- powiedziałem.- A i myślisz się mówiąc, że  jej zależy. Tylko ty się o mnie martwisz. Jej nie było przez te lata, kiedy najbardziej jej potrzebowałem. Wtedy ją nie obchodziłem nawet jeśli się to teraz zmieniło to ona mnie teraz nie obchodzi. I nie odkręcaj tak na darmo wody, żeby zagłuszyć swoje sekretne rozmowy. Przyjdą wysokie rachunki. - powiedziałem i nie czekając na reakcje babci wyszedłem.

~*~

- O jesteś- powiedział Sam uśmiechając się wesoło.- Szczerze byłem pewien, że jednak nie przyjdziesz.

Sam naprawdę strasznie przypominał mi Toma. Był jego młodszą i spokojniejsza wersją.

„Otworzyłem po cichu drzwi i wślizgnąłem się do domu. – Gdzie byłeś?- usłyszałem jego szorstki głos. – U kolegi, uczyliśmy się.- odrzekłem szeptem nie chcąc nikogo obudzić. Zmierzył mnie wzrokiem mówiącym, że doskonale wie, że kłamię. – Uczyliście się tak?- spytał podchodząc bliżej mnie.- To czemu kurwa czuje fajki.- wysyczał popychając mnie na drzwi.- Co jest z tobą nie tak? Z kim byłeś? – mówił głosem ociekającym nienawiścią. – Gadaj!- krzyknął i zacisnął ręce na mojej szyi.- Przestań.- wykrztusiłem czując, że nie mogę złapać oddechu. ~ Wcześniej zaczynałem już zastanawiać się czy to możliwe, że zacznie się układać.. Znacie to uczucie, kiedy uświadamiacie sobie, że może wasze życie nie jest jednak tak złe jak myśleliście. Spotkałem dziś gościa. Zauważył mnie siedzącego na schodach z kapturem naciągniętym na głowę. Usiadł koło mnie i ściągnął mi kaptur z nad czoła. Nadal nie uniosłem wzroku. Chłopak przez chwilę przyglądał się mojej posiniaczonej twarzy nic nie mówiąc. W końcu narzucił kaptur z powrotem na moją głowę i uśmiechnął się do mnie.- Chodź ze mną kolego.~ Odepchnąłem go mocno.- Nie twoja sprawa gdzie byłem i co robiłem. Odpieprz się wreszcie ode mnie.- krzyknąłem. On przyglądał się  mi zaskoczony. Ale nie trwało to zbyt długo nagle w jego oczach znów zauważyłem nienawiść i wściekłość. Nigdy więcej nie zamierzałem się dać mu uderzyć. Sam nigdy bym nie zrobiłbym mu krzywdy. Po prostu bym nie mógł, mimo, że zasługiwał. Ale nie zamierzałem się dalej dać poniżać.”

- Co ty tu robisz?- usłyszałem głos Dereka.

Powoli odwróciłem się do niego uśmiechając się łobuzersko. Chłopak wpatrywał się we mnie uparcie próbując opanować emocje. Cała drużyna  przyglądała nam się z zaciekawieniem.

- Ja pomyślałem o tym, żeby wpadł.- powiedział zmieszany Sam.- Wiesz był dobry. Przyda  nam się.

- To trzeba było nie myśleć.- warknął Derek na Sama.- To ja jestem kapitanem i ja będę decydował kto nam się przyda, a kto ma spieprzać.

- Wiesz dobrze, że mam tu prawo być tak samo jak ty.- powiedziałem powoli stając miedzy Samem, a Derekiem.- Kapitanie. O ile pamiętam to ja ostatnio nim byłem.

- Ale już nie jesteś. Odszedłeś.- powiedział mrużąc oczy ze złością.

- A teraz wróciłem.- odrzekłem wzruszając ramionami.

- I co z tego. Myślisz, że twój nagły powrót wszystko naprawi. Otóż mylisz się Louis.- mówił Sam.

Westchnąłem.- Myślę, że nie mówimy już o drużynie.

- Ja mówię o wszystkim. Zostawiłeś nas. Byłeś zwykłym tchórzem i po prostu postanowiłeś wszystko olać. A ja zostałem z tym i patrzyłem jak wszystko po kolei zaczyna się rozpadać. A ty tymczasem dobrze się bawiłeś. Żałuje, że wróciłeś. Powinieneś tam zgnić.- wyrzucił wszystko co go bolało.

Przez chwilę nie wiedziałem co powiedzieć. Wpatrywałem się w Dereka chcąca się upewnić czy naprawdę tak myśli. Ale to była prawda. On mnie o wszystko obwiniał.

- Ty nic nie rozumiesz. Nie będę się przed tobą tłumaczyć.- powiedziałem i odwróciłem się idąc w innym kierunku.

- Tak Louis zrób to w czym jesteś najlepszy. Po prostu odejdź. I trzymaj się z daleka od mojego życia. I z daleka od TI.- krzyknął.

Słysząc to momentalnie się zatrzymałem. Poczułem jak złość zalewa moje ciało. Ciepło rozeszło się do każdej mojej koniczyny, powodując wypieki na policzkach i uwalniając adrenalinę. Spojrzałem na Dereka i zaciśniętymi pięściami podszedłem do niego tak blisko, że dzieliły nas tylko centymetry.

- Niby czemu mam się trzymać z daleka. Nikt nie jest w stanie jej bardziej zranić niż ty. Jak śmiesz ją zdradzać. Nie zamierzam odchodzić. Ona będzie mnie potrzebować w chwili, kiedy się dowie co zrobiłeś idioto. A ja osobiście jej o wszystkim powiem.- wysyczałem tak, że tylko Derek mnie słyszał.

Kiedy dotarło do niego znaczenie moich słów zacisnął pięści, a ja już wiedziałem co się teraz stanie.

Derek rzucił się na mnie przewracając nas obydwoje. Wymierzył cios w moje żebra, a potem w twarz.- Kim ty jesteś, żeby mnie oceniać.- wrzeszczał dalej używając mnie jako swojego worka treningowego. Niestety Derek urósł i miał o wiele więcej siły niż kiedyś więc opanowanie go nie było takie łatwe. Wreszcie udało mi się przewrócić nas tak, że to teraz ja byłem na  nim. Nie wahając się uderzyłem go w policzek chcąc go uspokoić ale to go jedynie jeszcze bardziej rozwścieczyło. Derek zawzięcie walczył.  Kiedy udało mi się uniemożliwienie mu żadnego ruchu po przez siedzenie na jego plecach i przytrzymanie  jego rąk z tyłu obydwoje byliśmy bardzo pobijani. Pod moim okiem widniało wielkie limo, zaś z nosa Derek ciekły stróżki krwi. Nagle reszta chłopaków odseparowała nas od siebie. Jeden z umięśnionych murzynów wraz z Samem przytrzymywali mnie przez chwilę, ale szybko strząchnąłem ich ręce dając do zrozumienia, że już nic nie chcę zrobić. Natomiast Derek wciąż się rzucał i próbował wyrwać. To wyglądało jakby za wszelką cenę chciał mnie zabić, albo chociaż wyrządzić jak największą ilość bólu. Czwórka gości nie dawała rady go utrzymać. Cały czas krzyczał, aby go puścili dorzucając wiązki przekleństw i dysząc niespokojnie.

- I kto tu jest do niego podobny.- powiedziałem sam do siebie.

…. Ale nie zamierzałem się dalej dać poniżać. Stałem przygotowany na jego ciosy, które miałem zamiar odeprzeć. – Co ty się dzieje?- usłyszeliśmy nagle delikatny, zaspany głos. Pierwszą moja myślą było, że ona zrozumie, że wreszcie zrozumie. Marzyłem, żeby w końcu wszystko zobaczyła i zrozumiała. Odkryła jakim on jest potworem. – Nic kotku, Wracaj do łóżka, ja to załatwię.- powiedział do niej uśmiechając się czule. Ona przelotnie zerknęła na mnie. Nigdy nie zrozumiem jak mogła tego nie zobaczyć. Tej złość, smutku i tak wielkiego pragnienia pomocy malującego się na mojej twarzy. Ale ona po prostu ziewnęła przeciągle i rzekła.- Dobrze, ale bądźcie ciszej i szybko kładźcie się spać.- po czym tak po prostu wróciła do pokoju. Jak mogła nie widzieć jak bardzo ją wtedy potrzebowałem. Nie mogła, ona po prostu nie chciała widzieć.- Oczywiście Gwen.- powiedział głosem przepełnionym słodyczą. Wtedy uświadomiłem sobie, że jestem w tym wszystkim sam i zawsze będę. To się nigdy nie zmieni. Otworzyłem drzwi i zacząłem zbiegać po schodach na dół.- A ty dokąd? Jeszcze z tobą nie skończyłem-słyszałem go, ale postanowiłem zignorować. Zacząłem poszukiwać odpowiedniego numeru- Hej Tom, tu Louis…

KAHN

# 117. Zayn.

          Leżałem spokojnie bez ruchu, starając się nawet nie oddychać zbyt głęboko by cię nie obudzić. Mrużąc oczy w ciemności, wpatrywałem się w twoją twarz ozdobioną przez rozanielony uśmiech i długie, czarne rzęsy miękko opadające na policzki. Twoja głowa lekko spoczywała na mojej klatce piersiowej, w czasie, gdy prawa dłoń odnalazła swoje miejsce na sercu. Twoje krótkie blond włosy delikatnie łaskotały moją szyję i skórę odsłoniętego ramienia. Co jakiś czas mruczałaś coś niezrozumiale pod nosem, mocniej wtulając się w materiał mojej białej koszulki. Czułem twoje ciepło, miarowy oddech i równomierne bicie serca. Moje ramie przełożone było przez twoje i wzdłuż pleców ciągnęło się aż do twojego biodra, na którym spoczywała moja dłoń. Trzymając w ramionach cały mój świat nie powinienem był wątpić w to czy rzeczywiście jestem szczęśliwy. A mimo to właśnie takie myśli przewijały się przez moją głowę.
          Już w dniu w którym cię poznałem nie miałem wątpliwości co do tego, że uczucie jakim cię darzę to właśnie miłość. Nie ma chyba gorszego uczucia niż to, gdy kogoś kochasz, a mimo to wszystko idzie na marne. Chciałem spędzać z tobą każdą wolną chwilę. Chciałem zasypiać i budzić się przy tobie. Chciałem by twój piękny głos i zaraźliwy śmiech wypełniały każdą minutę mojego życia. Jednak, gdy dostajesz to czego chcesz, a nie to czego potrzebujesz, nie zawsze wszystko układa się po twojej myśli. Wtedy tkwisz we wstecznym biegu, a zmęczenie nie pozwala ci zasnąć mimo iż powinno dać odwrotny skutek. Miałaś tak kiedyś? Jeśli tak - jest nas dwoje.
          Niegdyś uwielbiałem czuć twój gładki policzek na mojej klatce piersiowej i ramiona oplecione wokół mojej talii. Teraz jednak czuję się jakbym się dusił. Rozpaczliwie staram się złapać oddech i tchnąć go w naszą miłość, lecz chcieć nie zawsze znaczy móc. Co się z nami stało? Nie wiem. Dlaczego nie jest tak jak dawniej? Nie mam pojęcia. To twoja, moja czy obustronna wina? Chciałbym wiedzieć, lecz tak jak już wspomniałem - chcieć nie zawsze znaczy móc.
          Ledwo udało mi się powstrzymać ciężkie westchnienie. Najdelikatniej jak potrafiłem wyślizgnąłem się z twojego uścisku, mając nadzieję iż udało mi się nie zakłócić twego snu. Chwilę stałem przy krawędzi łóżka obserwując jak spokojnie leżysz, otulona kołdrą, a kąciki twoich ust unoszą się w lekkim, błogim uśmiechu. Mając pewność, że nadal znajdujesz się w krainie Morfeusza, po cichu, niemalże skradając się na palcach przemierzyłem sypialnię, zatrzymując się na wprost dwudrzwiowej, drewnianej szafy. Delikatnie otworzyłem ją modląc się, aby zawiasy były naoliwione. Gdy drzwi nie wydały ani jednego, najcichszego skrzypnięcia, odetchnąłem z ulgą po czym otworzyłem je trochę szerzej. Ze środka wyciągnąłem ciemne jeansy i szarą bluzę, które szybko wciągnąłem na siebie. Z dna szafy sięgnąłem dużą, czarną torbę, do której począłem wrzucać swoje ubrania. Po cichu udałem się też do łazienki, skąd wziąłem resztę swoich rzeczy.
          Gotowy do wyjścia, z torbą przewieszoną przez ramię podszedłem do łóżka. Z półki nocnej wyjąłem długopis i kawałek kartki, na której szybkim i niedbałym pismem nabazgrałem jedno słowo. "Przepraszam". Następnie pochyliłem się nad tobą składając czuły pocałunek na twoim czole. Wtedy dostrzegłem pojedynczą łzę spływającą wzdłuż twojego policzka. Należała ona jednak do mnie. Biorąc się w garść, wziąłem głęboki wdech po czym wyszedłem z sypialni rzucając ostatnie tęskne spojrzenie w twoim kierunku. "Tak będzie lepiej" - pomyślałem zamykając drzwi.
           Natychmiast wybiegłem z kamienicy, ruszając przed siebie. Nie obchodziło mnie dokąd właściwie dążę. Nie miałem żadnego miejsca do którego mógłbym pójść, jednak nie miało to dla mnie żadnego znaczenia. Przemierzając Londyn w środku nocy, spodziewałem się podejrzanych typów czyhających na mój najnowszy model iPhona, jednak ulice były opustoszałe, a na chodnikach nie było żywej duszy. Zewsząd otaczała mnie jednocześnie kojąca i przytłaczająca cisza.
           Nim się obejrzałem znalazłem się w nieznacznie oświetlonym tunelu. Wtedy po raz pierwszy tej nocy minął mnie jakiś samochód. Jednak tak szybko jak się pojawił, zniknął w otchłani ciemności wyjeżdżając z tunelu. I tak oto znów zostałem sam. Ale czy nie tego właśnie chciałem? Jeśli tak, to czemu nadal czułem tę niewyobrażalną pustkę? No tak. Jak zwykle starałem się jak mogłem, a mimo to nie odnosiłem sukcesu. Znów dostałem to czego chciałem, nie to co było mi potrzebne. Zaczynałem się w tym powoli gubić. Niczego już nie byłem pewien. Co właściwie czułem? Czemu się poddałem? Dlaczego akurat dziś odważyłem się odejść? I czy był to przejaw odwagi czy wręcz przeciwnie zwykłego tchórzostwa? A jeśli tak, to czego się bałem? Przecież nie raz już bywało gorzej - pomyślałem, po czym przed moimi oczami pojawiło się wspomnienie sprzed kilku miesięcy, przewijające się niczym film.

           -Daj mi spokój! - Wrzasnęłaś jednocześnie wściekła i zrezygnowana, zatrzaskując się w łazience.
-[T.I]! Otwórz te cholerne drzwi! - Krzyczałem szarpiąc za klamkę.
-Nie słyszałeś co powiedziałam? Daj. Mi. Spokój. - Powtórzyłaś dobitnie.
-Nie odejdę stąd dopóki nie otworzysz drzwi! - Oznajmiłem, na tyle głośno byś mogła mnie usłyszeć.
-To trochę sobie tu posiedzisz, Malik! - Odparłaś, a ton twojego głosu przepełniony był gniewem.
-Prędzej czy później będziesz musiała stamtąd wyjść! - Warknąłem wymierzając mocne kopnięcie w drewniane drzwi, pokryte białą farbą.
-Żebyś się nie zdziwił! - Krzyknęłaś odpowiadając mi mocnym uderzeniem drzwi.
-[T.I], proszę cię. - Westchnąłem starając się trzymać nerwy na wodzy.
-Powiem to po raz trzeci i ostatni. Daj mi spokój. - Wycedziłaś przez zaciśnięte zęby.
-[T.I], porozmawiaj ze mną. - Poprosiłem łagodnym tonem głosu.
-A co właśnie robimy?! - Krzyknęłaś, jednak twój głos załamał się w połowie.
-Wrzeszczymy na siebie przez drzwi. Nie chcę, żeby tak to wyglądało. - Westchnąłem zrezygnowany, przeczesując włosy dłońmi.
-Sam zacząłeś... - Usłyszałem twój zmęczony ton.
-Wiesz, że to nie prawda... - Odparłem przykładając dłoń do drzwi żałując, że nie posiadam naprzyrodzonej mocy, która pozwoliłaby mi przez nie przeniknąć.
-Tak wiem. To moja wina. Przepraszam. - Niemalże wyszeptałaś.
-[T.I], nie szukaj winnych. Po prostu wyjdź i ze mną porozmawiaj. - Prosiłem.
           Nagle usłyszałem chrzęst przekręcanego zamka. Odsunąłem się od drzwi, stawiając jeden krok w tył, a już po chwili uchyliły się one ukazując twoje zaczerwienione oczy i mokre od łez policzki.
-Przepraszam. - Wymruczałem wprost w twoje włosy, składając na czubku twej głowy czułe pocałunki. Ramionami obejmowałem cię w talii jedną ręką uspokajająco gładząc po plecach.
-Nie masz za co przepraszać. To nic wielkiego.. - Wykrztusiłaś po chwili, ocierając łzy.
-[T.I]... - Zacząłem niepewnie. - Co się z nami stało? Czemu jest między nami tak źle? Dlaczego kłócimy się o takie głupoty? - Wyrzuciłem z siebie to co leżało mi na sercu, jednak zamiast ulgi poczułem się jeszcze gorzej.
-Sama chciałabym wiedzieć, Zayn.. - Westchnęłaś, mocniej wtulając się w materiał mojej bluzy.
-Kocham cię. - Wyznałem, nadal nie rozluźniając uścisku.
-Ja ciebie też, ale obawiam się, że czasem sama miłość nie wystarczy... - Powiedziałaś półszeptem.
-[T.I], jesteś szczęśliwa? - Spytałem prosto z mostu, jednak wewnątrz niemalże umierałem ze strachu myśląc o tym co mógłbym usłyszeć od ciebie w odpowiedzi.
-Szczęście to bardzo szerokie pojęcie, Zayn... - Gdy słowa te opuściły twoje usta, dosłownie zadrżałem z niepokoju. - Ale mam cię przy sobie. Tego właśnie chcę i potrzebuję. 
-Naprawię to wszystko, [T.I]. Obiecuję. - Wyszeptałem przełykając łzy, cisnące mi się do oczu.

           Nagle zatrzymałem się w pół kroku, stając pośrodku chodnika. Powiedziałem, że to wszystko naprawię. Obiecałem ci to. Teraz widać ile warte są moje obietnice. Jednak uświadomiłem sobie, że dopóki nie spróbuję ich wypełnić, nie przekonam się ile sam jestem wart. W czasie, gdy cały świat sypał mi się na głowę i nie wiedziałem jak mógłbym temu zapobiec, pewny mogłem być tylko jednego. Byłem zbyt zakochany by odpuścić. Nikt nigdy nie byłby w stanie zastąpić mi [T.I], więc jak mógłbym ją stracić? Dziś poddałem się po raz pierwszy, ale również ostatni. Postanowiłem uczyć się na własnych błędach.
           Odwracając się na pięcie rzuciłem się z powrotem w stronę domu. Biegłem ile sił w nogach. Chciałem wrócić jak najszybciej. Dopóki jeszcze nie było za późno. Mijałem te same ulice co wcześniej, a typy spod ciemnej gwiazdy (wiedziałem, że prędzej czy później takich spotkam) siedziały na przystanku autobusowym wytykając palcami i wyśmiewając się z "araba o tyczkowatych nogach, który właśnie spieprzył oknem z domu mamusi, żeby wprowadzić się do swojego chłoptasia". Nie miałem jednak czasu na takie głupoty. W tamtym momencie liczyłaś się dla mnie tylko i wyłącznie ty.
           W pośpiechu pokonałem schodami drogę na trzecie piętro gdzie mieściło się nasze mieszkanie. Po cichu otworzyłem drzwi, po czym wszedłem do środka, zamykając je bezszelestnie. Po drodze do sypialni ściągnąłem z siebie spodnie i bluzę, które następnie wraz z torbą wrzuciłem z powrotem na dno szafy. Na palcach podszedłem do szafki nocnej skąd wziąłem nieduży skrawek papieru, zgniatając go w dłoni i wrzucając do szuflady. Po chwili delikatnie usiadłem na materacu, który ugiął się pod moim ciężarem, co nie umknęło twojej uwadze.
-Zayn? - Wymruczałaś zaspanym głosem, nawet nie uchylając powiek.
-Tak? - Spytałem półszeptem obejmując cię ramieniem.
-Gdzie byłeś? - Wtuliłaś się w moją klatkę piersiową.
-Nigdzie, kochanie. Śpij już. - Powiedziałem głaszcząc cię po głowie.
-Mhmm. - Mruknęłaś.
-[T.I]? - Po chwili przerwałem ciszę.
-Tak?
-Kocham cię. - Wyznałem całując czubek twojej głowy.
-Ja ciebie też. - Odparłaś, zaciskając pięść na materiale mojej koszulki.
-Jesteś szczęśliwa? - Spytałem.
-Tak, jestem. A ty? - Usłyszałem twój miękki głos.

-Tylko, gdy jesteś obok mnie. - Wyznałem zgodnie z prawdą.

LOLA

# 116. Louis | cz.2

Druga część Lou mam nadzieję, że Wam się spodoba c: Chciałybyśmy też strasznieee podziękować za ponad milion wejść :D To naprawdę wiele dla nas znaczy. Kiedy zakładałyśmy tego bloga nawet nie marzyło nam się, że tyle osób będzie czytać nasze imaginy. 

Jeszcze raz dzięki i cieszymy się, że jesteście z nami xx _____________________________________________________________________

- Wstawaj! Williamie masz dziesięć sekund, żeby ruszyć swój tyłek.- krzyczała babcia.

- Już, już wstaje.- jęczałem w poduszkę.

Babci ściągnęła ze mnie kołdrę – Louisie, Williamie Tomlinsonie liczę do trzech. Raz…- zaczęła  babcia.

- Dobrze, dobrze już wstaje- powiedziałem podnosząc się z łóżka.

- No ja myślę. A teraz szybko ogarnij tą szopę na głowię i załóż coś co zasłoni te bazgroły na ciele.- powiedziała babcia uderzając mnie poduszką w głowę, abym się pospieszył.

Ta kobieta była nie możliwa. Cały czas mnie bawiło, kiedy nazywała moje tatuaże bazgrołami, kiedy sama miała parę na ręce. W ciągu piętnastu minut udało mi się wyszykować. Oczywiście niczego nie postanowiłem zasłaniać, a wręcz eksponowałem moje dziary, żeby zrobić na przekór babci. Nienawidziłem, kiedy ktoś mnie budził…

„Wstawaj już! Potrzebuje być sam- krzyknął wyszarpując mnie z łóżka.- Co? Nie, nigdzie nie idę. Jestem chory.- odpowiedziałem odpychając jego ręce.-Powiedziałem, że masz wypierdalać.- wysyczał, przez zaciśnięte zęby podchodząc do mnie bliżej. Przez chwilę mierzyliśmy się nienawistnymi spojrzeniami. – Dobra- powiedziałem. Wyszedłem z mieszkania trzaskając drzwiami. Na klatce minąłem się z jakimiś mężczyznami. Uśmiechali się cwaniacko i zmierzyli mnie wzrokiem. Weszli prosto do mojego domu. Nie myśląc nad tym dłużej wybiegłem szybko na dwór. To był pierwszy raz, kiedy w jakikolwiek sposób się mu postawiłem”

Powoli wszedłem do budynku szkoły. Szedłem opustoszałym korytarzem, gdzie słychać było tylko odgłos moich kroków i szmery dobiegające z klas. I tak byłem spóźniony, wiec co za różnica, czy dotrę teraz czy trochę później-pomyślałem. Włóczyłem się po szkolę bez żadnego celu. Nagle dotarłem do szafki 210.

„Louis- usłyszałem jak mnie woła. Wstałem ze spuszczoną głową. Wiedziałem, że to co zrobiłem było głupie. Wiedziałem, że mama będzie mną zawiedziona.- Zostałem wezwany do szkoły przez twojego dyrektora. Masz mi coś do powiedzenia?-spytał, a ja nadal nie byłem w stanie spojrzeć mu w oczy.- Louis, spójrz na mnie.- powiedział na co ja powoli podniosłem głowę. Niczego się nie spodziewając nagle poczułem okropny ból, który przeszył  połowę mojej twarzy. Zatoczyłem się do tyłu upadając na podłogę. On szybko uniósł mnie do góry i zaczął ciągnąc za róg. Pchnął mnie na szafkę 210.- Wiedziałem, że tak będzie. W końcu pokarzesz jaki jesteś naprawdę – mówił, a po moich policzkach spływały łzy zarówno od szoku i bólu. To był pierwszy raz, kiedy mnie uderzył”

W końcu postanowiłem udać do klasy, gdzie właśnie odbywała się moja pierwsza lekcja. Pan Lee nigdy za bardzo za mną nie przepadał oczywiście ze wzajemnością,  no ale cóż na razie nie ma co przeginać. Zacząłem wspinać się schodami na górę i pierwsze co zobaczyłem była drabina. Stała na niej dziewczyna. A tą dziewczyną była TI. Uśmiechnąłem się rozbawiony. Blondynka próbowała dosięgnąć do doniczki, ale nie dawała rady nawet na drabinie. Było to niezwykle urocze.

- Chyba jesteś za malutka.- powiedziałem,  opierając się o ścianę obok drabiny.

Dziewczyna pisnęła chicho, kiedy mnie usłyszała. Musiała mnie wcześniej nie widzieć.

- To ty Louis..- powiedziała krzycząc ostatni wyraz.

Jej noga obsunęła się z szczebelka w skutek czego TI straciła równowagę. W odpowiedniej chwili zareagowałem łapiąc ją. TI patrzyła na mnie swoimi i tak dużymi oczami, które w tej chwili powiększyły się do nienaturalnie, ogromnych rozmiarów. Uśmiechnąłem się łobuzersko nie mając zamiaru jej za szybko wypuścić. TI otworzyła usta, żeby coś powiedzieć ale szybko je zamknęła.

- Dzięki Louis- powiedziała powoli wychodząc z szoku. – Możesz mnie już postawić.

- Jak sobie życzysz.- odrzekłem.

Postawiłem najpierw jej nogi, a potem powoli zacząłem zsuwać ręce z jej tali. Blondynka wpatrywała się we mnie jak zaczarowana, a ja praktycznie czułem jak bije jej serce. Nagle jakby się otrząsnęła i odeszła prę kroków w tył.- Dlaczego nie jesteś na lekcjach?- spytała

- Małe spóźnionko pani przewodnicząca.- powiedziałem wzruszając ramionami i uśmiechając się głupkowato.

- Idź już na lekcje Louis.- powiedziała patrząc na mnie surowym wzrokiem.

- Oczywiście.- odrzekłem i odwróciłem się na pięcie.

- Louis?- usłyszałem jeszcze niepewny głos TI.

Spojrzałem na nią pytająco.

- Nie wiem jeszcze kim jesteś i nie wiem o co chodzi między tobą, a Derekiem. I najgorsze jest to, że on nie chce mi nic powiedzieć. Ja… ja naprawdę się martwię.  Ostatnio zachowuje się strasznie dziwnie. Więc pomyślałam, że może ty byś mi coś wyjaśnił. Może powinniśmy się spotkać?- mówiła lekko skrepowana.

- Może.- powiedziałem.

~*~

Wreszcie usłyszałem długo oczekiwany i upragniony dźwięk dzwonka. Naprawdę nie wiem jak udało mi się wytrwać na ostatniej lekcji-historii. Mało tego, że nauczycielka miała co najmniej jakieś sto pięćdziesiąt lat to jeszcze należała do tych nauczycieli , którzy naprawdę dużo wymagali, a nie uczyli. Tak naprawdę nie pamiętam , kiedy ostatni raz byłem na historii. Chyba właśnie to była moja pierwsza lekcja z której się zerwałem… Naprawdę nie rozumiałem po co uczymy się  o czymś co było tak dawno temu. Nie za bardzo obchodzi mnie jak mieszkały jakieś dzikusy z przed miliona lat, ani jak jakiś król rządził swoim państwem. Jeśli był mądrym człowiekiem i mu się poszczęściło i podbił połowę sąsiednich państw to dobrze. Jeśli spieprzył i ktoś najechał na jego ziemie, zabijając połowę mieszkańców to i tak nie już nie ważne.  Było minęło. Po co to roztrząsać i tak już za późno, żeby coś zrobić. Lepiej zając się tym co dzieje się teraz.

- Cześć. Jestem Sam.- moje rozmyślania nagle przerwał jakiś chłopak.- Ty Louis tak?

- Tak. Skąd wiesz?- spytałem.

- Jestem bratem Toma. - powiedział uśmiechając się nieśmiało.

Już pamiętałem. Tom często zabierał ze sobą młodego. Louis zapamiętał go jako małego, nieporadnego grubaska, który przyciągał nieszczęścia. A teraz stał przed nim szczupły chłopak, o niezwykle uroczym uśmiechu. Był bardzo podobny do Toma.

- Młody. Zmieniłeś się. Co tam u Toma?- spytałem uśmiechając się do chłopaka przyjacielsko.

- Wyjechał. Musiał, po tym jak ty odszedłeś miał trochę problemów i po prostu odszedł.- powiedział Sam wzruszając ramionami. Widać było, że był to dla niego ciężki temat, a cała sytuacja go bardzo smuciła. Musiał tęsknić za Tomem. Zawsze podziwiałem łączącą ich więź, byli bardzo blisko.- Dziwnie cię tu widzieć Louis wiesz. Zawsze byłeś jednym z tych starszych. Zresztą sam wiesz.

- Uwierz, dla mnie też jest to na maksa dziwne. Utknąłem tu z gówniarzami, których nie znam. – mówiłem.

- No tak. Wiesz w ogóle są z tego co pamiętam byłeś całkiem niezły w nogę. Drużynie przydałby się ktoś taki jak ty. Wpadnij jutro na trening.- powiedział Sam.

- Całkiem niezły? Byłem i jestem najlepszy.- powiedziałem dumnie.- Przyjdę.

~*~

-William-usłyszałem wołanie babci.

-Tak?- spytałem.

- Przyjdź do mnie.- wzdychając wyszedłem ze swojego pokoju i udałem się do kuchni skąd dochodził głos kobiety.

-Uczę się co się stało?- spytałem.

Babci wybuchła śmiechem- Uczysz się? Błagam prędzej zostałabym striptizerką w klubie dla lesbijek niż ty byś się wziął za naukę.- powiedziała.

Babcia Agnes siedziała przy niewielkim okrągłym stole, paląc swojego papierosa i popijając wino z szklanego kieliszka.

- Pomyślałam, że sokoro i tak nic nie robisz to spożytkujesz swój czas jakoś bardziej pożytecznie i pójdziesz do sklepu na małe zakupy.- powiedziała tajemniczo.

- Oczywiście rozumiem, że skończyły ci się szlugi. Swoją drogą palisz jak smok. Z całym szacunkiem nie spotkałem jeszcze osobę, która tyle jara.- powiedziałem uśmiechając się.

- Nie przesadzaj. Jestem pewna, że w porównaniu z twoimi wcześniejszymi znajomymi naprawdę to jest nic.- powiedziała wypijając resztkę czerwonego płynu.- A tym razem skoczył byś dla mnie po wino. Tylko nie waż się kupować białego.

Pokręciłem głową z rozbawieniem. Babcia była osobą, która nigdy nie przestanie mnie zadziwiać.

Dochodziła północ. Miasto zaczynało tętnić życiem. Szczególnie, że był dziś piątek. Dziewczyny w spódniczkach lub krótkich szortach, które ledwo zasłaniały  im tyłki, mijały mnie chichocząc i uśmiechając się znacząco. Mocno już wstawieni kolesie zaczepiali każdego po kolei licząc, że coś zacznie się dziać i rozpoczną jakąś bójkę. Dawne wspomnienia powróciły. Wiedziałem jak to jest. Zatrzymałem się przed klubem, w którym kiedyś bywałem niemal codziennie. Tęskniłem za tym zapachem. Tytoniu i alkoholu wymieszanego z zapachem ludzkich ciał. To wszystko uwalniało niesamowitą adrenalinę. Uczucie, że jesteś w stanie zrobić wszystko, że jesteś niepokonany i nikt cię nie zatrzyma.

- Nie…- powiedziałem cicho sam do siebie.

Musiałem wracać do domu. Nie mogłem tym razem nawalić. Postanowiłem pójść skrótem, którym nikt nie chadzał. Włożyłem ręce do kieszeni i szedłem pogwizdując cicho tylko mi znaną melodię. Naglę zauważyłem stare, czerwone BMW. Od razu zacząłem się zastanawiać czy to te szczególne BMW z niedziałającym zawieszeniem…

 Podszedłem trochę bliżej idąc tak, żeby kierowca mnie nie zauważył. Ale nie miałem co się martwić i tak by nie zwrócił na mnie uwagi. Był skupiony i tak tylko na jednej rzeczy. A raczej na jednym chłopaku. Derek był zajęty całowaniem się z jakimś chłopakiem.

...W końcu pokarzesz jaki jesteś naprawdę – mówił, a po moich policzkach spływały łzy zarówno od szoku i bólu.- Gwen może mówić, że jesteś dobrym chłopcem tak samo jak Derek ale wiem jaki jesteś. Kolejna czarna, owca w rodzinie. Po tatusiu.- wysyczał plując mi na twarz i po raz kolejny zadał cios…

KAHN